ÞH ch. 19

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er þat sagt, at Hafliði ok hans flokkr ríða um kveldit fyrir féránsdómana til gistingar til Más prests í Sælingsdalstungu, ok hafði hann fyrir fjóra tigu manna til liðs við Hafliða.

Þá ríðr Guðmundr Brandsson, systrungr Þorgils, sonr Steinunnar Aradóttur. Ok var hann inn mesti mætismaðr ok var oft mikils metinn í stórmælum, ok hann var mest hafðr í orðstefi, þá er um byskupa skyldi kosningar vera í Vestfirðingafjórðungi, annarr maðr en Klængr. Guðmundr var vinr Hafliða góðr. Ok þá ríðr hann á milli ok menn með honum ok vildi miðla mál með þeim ok spyrr Hafliða, hverja tilætlan hann hefði um för sína, ‑ "ok ger svá vel, at þú far varliga, ok gæt virðingar þinnar ok sóma, af því at svá er mikit fjölmenni fyrir, at þú hefir ekki liðs við, ok eigu menn mikit í hættu, ef eigi gætist vel til, ok er þér engi svívirðing í at búa þar mál þitt til, er þú kemr framast lögum at ok yðr er óhætt. Mun ek ok með þeim ykkrum at snúa, at mín orð virðir meira, með þá menn alla, sem ek fæ til. Haf þú nú við ráð vina þinna, at þú fylgir svá ateins málum þessum, at þú gætir vel sóma þíns." 

Hafliði mælti: "Sannliga er þetta vel mælt ok vingjarnliga, ok mun ek mjök þat hafa, er slíkir menn mæla, er bæði eru heilráðir ok vitrir ok eigu mikils kosti." 

Ok þá ríðr Guðmundr á fund Þorgils ok spurði, hverja tilætlan hann hefði á sinni ráðagerð, svá mikit fjölmenni sem þar var saman komit og búit sem til bardaga bæði at vápnum ok öðrum viðrbúningi. 

Þorgils kveðst þat ætla vænst, at hann myndi við leita at verja þeim Hafliða ok mönnum hans Bæjarreiðina, annat tveggja heiðarbrekkurnar við Sælingsdal eða Mjósyndi, ef þeir riði Svínadal. 

Þá svarar Guðmundr: "Eigi er slíkt at mæla. En at því er at hyggja, við hversu göfgan mann þú átt málaferlum at skipta. Ok mun þó sá orðrómr á falla, at þú hafir þó allmikilmannliga farit, þó at þú takist eigi meira á hendr en verir bæ þinn ok þar, sem féránsdómrinn ætti at vera, eða landeign þína it mesta. En ef þú ferr með þann ofsa, sem í einskis manns dæmi er, þá uggi ek, at þú mætir ofsanum ok ofrkappinu, áðr lýkr málum ykkrum Hafliða, ‑ því at ek hefi hvergi heyrt dæmi til, at nökkurr maðr hafi með slíku ofrkappi farit eða fram komizt, ok fylg eigi slíku svá þrátt. Þigg heldr ráð af vinum þínum, er þú þó mátt eigi sjá satt mál fyrir ofrkappi þínu. Ok vill Hafliði fara með vægð ok stilling, ok er várkunn, at hann vili halda máli sínu til þrautar. Ok muntu vilja virða orð vár vina þinna ok stýra eigi mörgum mönnum í mikil vandræði." 

Ok hér fær hann heitorð af Þorgilsi um þetta. 

Ok í því bili koma þeir menn ríðandi, er Þorgils hafði til sett at njósna um ferðir þeira Hafliða, ok kunnu þeir þat at segja, at hann myndi ríða Sælingsdal. Ok þá eftir þat biðr Þorgils flokkinn ríða á móti þeim Hafliða. Ok riðu síðan allt þar til, er þeir kómu upp um Steinshyl at Þverdalsá. Þar bíða þeir þeira Hafliða, ok koma þar heraðstnenn þeir, er í milli gengu. Þar eru hamrar hávir fyrir austan ána, en melar brattir fyrir vestan. Ok má þar eigi hjá ríða, ef fjölmenni er mikit, ok verðr þetta nær at einstigi. 

Ok ríða þeir Hafliði at fram ok stíga af baki. Hann nefnir vátta, at þeir megi eigi óhætt komast lengra. Ok heyja þar féránsdóminn, ok er þat eigi í Staðarhóls landi, ok ráða hvárigir á aðra. 

Reið Hafliði heim norðr, en Þorgils sitr í búi sínu með átta tigu vígra karla. Ok höfðu hvárirtveggja vörð á sér um sumarit.