ÞH ch. 18

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þat er nú sagt þessu næst, at Hafliði gekk at dóminum með fjölmenni miklu ok vildi hleypa upp dóminum. En þeir Þorgils váru komnir þar í þröng mikla, ok er hon bæði löng ok breið, ok réð hann ýmist aftr eða fram þröngina. Ok þá er svá hefir gengit mjök langa stund dags, þá eigu margir vitrir menn um, at enn skyldi leita um sættir. Ok enn býðr Hafliði in sömu boð, sem fyrr hafði hann boðit. Ok vildu menn nú til hlýða, hvat mælt var, ok rýmir nú heldr nökkut um þröngina. Þorgils lézt eigi nema orð Hafliða, ok lætr hann reiðast þangat at, er fáir menn váru í millum þeira Hafliða. Ok sér hann Þorgils, hvar upp kemr óxin Hafliða. Ok þá heggr Þorgils yfir öxl manni, ok kemr höggit á hönd Hafliða Mássonar við öxarskaftinu ok af inn lengsta fingrinn með öllu, en í sundr köggulinn í inum minnsta fingri ok þeim, er þar er í millum.

Ok þá hlaupa menn í millum þeira, ok verðr Þorgilsi laus öxin, þá er menn þrengdust at Hafliða. Þorgils þrífr þegar öxi mikla ór hendi manni einum í flokki Hafliða. Sá hét Þormóðr ok var kallaðr læknir. Sá inn sami Þormóðr batt höndina Hafliða Mássonar ok græddi hann, svá at fingrnir lágu tveir upp í lófann, en hann græddi fyrir stúf ins þriðja fingrsins. En þá er Hafliði hafði fengit áverkann, þá sleit þinginu, ok gekk allr flokkr Hafliða heim til búðar. 

Ok þá er hann gekk inn í búðina ok þar at, sem sat Rannveig, kona hans, mælti hann svá: "Oft hefi ek þat reynt, at ek em vel kvángaðr, ok enn hefir þar raun á orðit, at þú ert allvitr kona, ok hefir þú nær forspá verit, af því at eigi mynda ek fyrir þessum vansa orðit hafa, ef ek hefða þín ráð haft." 

Síðan var bundin höndin ok gengit til Lögbergis. Eftir þat var lýst áverkunum, ok beiddu þeir Hafliði, at síðan skyldi færa dóma út í annat sinn, ‑ ok náðu eigi fleirum dómendum en í þeira flokki höfðu verit. Ok settu þeir þrisvar niðr dómendr sína í dómstaðnum, ok mátti aldri dómrinn setjast. Ok þá nefndi Hafliði vátta at því, at hann mátti eigi dóminum fram koma fyrir ofríki Þorgils. Ok þá færðu þeir dóminn austr í hraunit hjá Byrgisbúð. Þar gæta gjár þrim megin, en virkisgarðr einum megin. Ok í þeim dómi verðr Þorgils Oddason gerr sekr skógarmaðr. Ok þetta eitt mál nýttist þar, þat er í dóm var lagt. Ok eftir þat var gengit til Lögbergis ok sagt til sektar hans. 

Ok er menn kómu heim til búða, þá var frétt, hverja Hafliði hefði hlotit áverkana, af því at alþýðan vissi enn þá eigi víst, hvat at hafði orðit eða hversu mikit. 

Þá var sendr til Böðvarr Ásbjarnarson ok Ingimundr prestr Einarsson at skynja um áverkana. Ok menn fóru ok aðrir með þeim til fundar við Þorgeir Hallason, er átti Hallberu Einarsdóttur, systur Ingimundar prests. En Böðvarr hafði búðarvist með Þórólfi Sigmundarsyni ok hafði meiri ráð yfir þingmönnum ok búðarliði en Þórólfr. ‑ Svá skipuðu menn til í orðataki sínu sem Böðvarr riði at baki Þórólfi ok heldi þó í taumana ok stýrði, hvert fara skyldi. 

Ok þá er þeir kómu heim til búðar Þorgils, þá váru þeir spurðir tíðenda ok eftir erendum sínum. Þá kvað Ingimundr prestr vísu:

Fingr eru þrír af þeiri, 

þó skyldi mun fleiri 

sundr á sælings hendi, 

slíkt's böggr mikill, höggnir.

Síðan var kvatt féránsdóms, ok ríða menn heim til heraða, ok sitr Þorgils eigi at síðr í búi sínu. 

Ok nú þegar dregr at féránsdómum, safnar Þorgils at sér mönnum, ok verða saman nær fjögur hundruð manna. 

Hafliði hafði norðan hundrað manna ok einvala lið bæði at búningi ok mannvirðingu. 

En í þriðja stað söfnuðust saman heraðsmenn til meðalferða með góðgirnd. Var þar fyrirmaðr Þórðr Gilsson ok Húnbogi Þorgilsson frá Skarði ok með þeim aðrir góðgjarnir menn, Guðmundr Brandsson ok Örnólfr Þorgilsson frá Kvennabrekku, ok höfðu tvau hundruð manna til meðalgöngu. En Þorgils ætlaði at verja vígi allt heraðit, ok skyldi þeir Hafliði eigi ná Bæjarreiðinni. Ok ætlaði Þorgils at verja heiðarbrekkurnar, ef þeir riði Sælingsdal, en í Mjósyndi, ef Svínadal væri riðit. Þar megu fáir einir menn ríða jafnfram, því at þar eru fjöll brött á báðar hendr.