Vígl ch. 16

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Síðan fóru þeir veg sinn og allt þar til er þeir komu að
stakkgarðinum er þeir höfðu fyrr við ást. Þar voru Fossverjar
tólf saman. Þeir Þorgrímssynir komust upp á heyið er í
garðinum var svo að hinir urðu ekki fyrr varir við en þeir
höfðu leyst upp stórt klakatorf og mikið. En er þeir sáu þá
Þorgrímssonu hlupu þeir upp og sóttu að þeim og varð þar hinn
snarpasti bardagi og þóttust þeir Fossverjar sjá að þeir
mundu seint geta sótta þá Þorgrímssonu meðan þeir voru á
heyinu.

Þá mælti Jökull: "Það er nú ráð Víglundur að hvika eigi undan
og höfum vér það fyrir satt að þú sért eigi fullröskur
karlmaður nema þú farir ofan af heyinu og berjumst svo til
þrautar."

Og við áeggjun Jökuls stökk Víglundur ofan af heyinu og svo
Trausti bróðir hans. Varð þá svipan hörð og féllu þá menn
þeirra Hákonar allir svo að þeir stóðu upp þrír einir
Fossverjar, Jökull og Einar og Hákon, og enn tveir menn og
voru þeir þá óvígir.

Jökull mælti: "Nú skal með prúðvígi að vinna. Þeir skulu
berjast Trausti og Einar, Víglundur og Hákon en eg skal sitja
hjá."

Trausti var bæði sár og móður. Berjast þeir til þess er
hvortveggi fellur.

Þá tóku þeir til að berjast Víglundur og Hákon. Var Víglundur
ákafamóður en ekki sár. Þeirra atsókn var bæði hörð og löng
því að Hákon var bæði sterkur og fullhugi en Víglundur var
bæði sterkur og vopnfimur og ákafur og svo lýkur þeirra
viðskiptum að Hákon fellur dauður niður en Víglundur er þá
mjög sár.

Jökull sprettur þá á fætur. Var hann þá ómóður og ekki sár.
Þá snýr hann til móts við Víglund og taka þeir til og berjast
og var þeirra atgangur lengi dags bæði harður og langur svo
að þar mátti eigi í millum sjá hvor að sigrast mundi. Þó
þóttist Víglundur sjá að honum mundi eigi endast að berjast
við Jökul til þrautar sakir sára og mæði. Kastar hann þá upp
skildinum og öxinni því að hann var jafnvígur báðum höndum,
tók þá hinni hægri hendi skjöldinn en hinni vinstri öxina.
Við því gat Jökull eigi séð og hjó Víglundur af honum höndina
hægri í olbogabót. Þá leitaði Jökull undan. Eigi gat
Víglundur eftir farið. Greip hann þá spjót eitt því að mörg
lágu hjá honum og skýtur eftir Jökli. Spjótið kom í millum
herða honum og flaug út um brjóstið. Féll þá Jökull niður
dauður en Víglund mæddi þá svo mjög blóðrás að hann fellur í
óvit og lá sem dauður væri.

Þetta sáu þeir tveir menn sem eftir voru af Fossverjum.
Leituðu þeir þá á bak og riðu heim til Foss og komu í stofu.
Sat bóndi á palli og dóttir hans en húsfreyja á aðra hönd.
Þeir sögðu þá tíðindin að fallnir væru þeir Hákon og Jökull
og Einar og sjö menn aðrir og svo væru fallnir þeir
Þorgrímssynir. Og er Ketilríður heyrði það sagt féll hún í
óvit.

En er hún vitkaðist mælti Þorbjörg móðir hennar: "Nú sýnir þú
lausleika þinn og hverja ást þú hefir á Víglundi haft. Er nú
vel er þið skuluð skilja."

Hólmkell bóndi mælti: "Hví skal svo virða til fyrir
Ketilríði? Svo mikið unni hún bræðrum sínum að henni brygði
eigi síður við það er hún spurði þeirra fall."

"Vera má það," segir Þorbjörg, "að það sé svo en eigi ætlaði
eg að svo mundi vera og er mál að safna mönnum og drepa
Þorgrím prúða og hefna sem greypilegast."

"Mun því nokkuð vel ráðið?" segir bóndi. "Þykir mér sem hann
sé saklaus af drápi þeirra bræðra en Þorgrímssynir máttu eigi
meira fyrir týna en lífinu. Lá þeim það fyrir að verja hendur
sínar."