Reykd ch. 22

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Maður hét Ólafur og annar Þorgautur. Þeir voru sekir menn og
þó var þeim margt vel gefið. Þeir voru menn vænir og
kurteisir og góðir fardrengir.

Svo er sagt að þeir koma einhverju sinni á fund Þorgeirs goða
og báðu hann ásjá og var kaup þeirra með sama móti og þeirra
Gríms hafði verið að hann mun veita þeim ásjá ef þeir dræpu
Skútu. Og nú sendir hann þá til Þorbergs höggvinkinna vinar
síns með þeim erindum sem fyrr að hann gæfi enn ráð til að ná
Skútu. Og nú koma þeir á hans fund og sögðu honum sín erindi,
þau sem Þorgeir hafði boðið til hans. Gott þótti Þorbergi að
Þorgeir lét eigi fyrir vinnast um þetta mál, kveðst að vísu
enn skulu til gefa nokkur ráð.

Nú var önnur ráðagerð hans en hið fyrra sinn. Þeir hafa nú
varning norrænan með sér frá Þorbergs og skulu segjast hafa
komið út á Eyrum suður og teljast vera frændur þeirra Skefils
og segja að því fóru þeir norður þangað að þeir vilja bæði
heimta bætur fyrir vígin og svo fé það sem þeir höfðu átt
bræður og Þorbergur vildi eigi láta af takast: "Skorið þá til
vistar við Skútu og ásjá um mál ykkart, farið fyrst suður um
vatnið og þaðan að húsi."

Og nú fara þeir svo með öllu sem þeim var fyrir sagt, koma nú
á fund Skútu og bera upp erindi sín og tók hann við þeim sem
þeir beiddu. Svo var sagt að þeir voru þar og var Skúta vel
til þeirra og hverjum manni líkar vel við þá.

Og um jól um veturinn eða litlu fyrir jólin fellur þar
voðmeiður og kemur einhver kona að Skútu og bað hann að gera
og hann fer til þegar og þeir með honum veturtaksmenn hans.
Tekur nú Skúta og styður herðum sínum undir mitt tréið en
þeir Ólafur og Þorgautur setja nú kvíslartré undir endana. Þá
hjó Ólafur til Skútu en Skúta hljóp nú undan trénu og féll
það niður á milli þeirra og kom eigi á hann höggið. Hann var
þá vopnlaus því að Fluga stóð við vegg. Þá hljóp Þorgautur að
honum með reidda öxina og vildi þegar höggva til hans og nú
þreif hann upp eitt tré er lá hjá honum og laust við öxinni
með víflinni er konur voru vanar að hafa til þvottar og svo
laust hann hart við að öxin hraut brott úr hendi honum
Þorgauti. Og þá er svo sagt að Skúta greip þegar öxina og hjó
þegar Ólaf banahögg með þeirri öxi. En frá lífláti Þorgauts
segja menn misjafnt. Sumir segja að Skúta léti hann koma í
Hrafnasker og sendi Þorbergi orð að hann veitti honum nokkura
björg ef hann vildi en sumir segja að hann dræpi hann þegar.
Og hvort sem það var heldur þá hefir hann bana af fengið. Nú
eignast Skúta fé allt það sem þeir höfðu þangað haft.

Nú verða þeir vísir, Þorgeir og Þorbergur, og þótti þeim
miklu við auka sína svívirðing er þeir fengu því heldur sem
þeir lögðu meiri stund á að ná Skútu og una nú stórilla sínum
hlut en létu þar fé mikið. Og þótti þeim það þó miklu verra
er Skúta skal njóta mega fjárins en kunna þó eigi tilkall að
veita og þóttust þá verða berir í svikum við hann ef þeir
kölluðu til fjárins og varð nú af því þar niður að falla
þessi mál sem þá var komið.