Vatn ch. 43

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Björn hét austmaður er skip átti búið til hafs. Með honum fór
Þorkell krafla utan. Þeir komu við Orkneyjar. Þá var Sigurður
jarl í eyjunum. Björn var jarli kunnigur og leitaði að hann
tæki við þeim Þorkeli og kvað hann góðra manna og mikils
verðan og mjög fyrir íslenskum mönnum. Jarl kvaðst mundu taka
við þeim og spurði að ætt Þorkels en hann sagði til hver var
en hann hugleiddi það lítt. Síðan tók jarl við þeim.
Einlyndur þótti þeim jarlsmönnum Þorkell vera. Aldrei gekk
hann úr rúmi sínu nema jarl gengi og honum var hann mjög
fylgjusamur.

Eitt sinn um vorið fór hirðin til leiks úr höllinni en jarl
sat eftir með fá menn og mælti: "Þú ert staðfastari en
flestir menn aðrir Þorkell að þú ferð eigi til leiks eða hvað
sagðir þú mér af ætterni þínu?"

Þorkell taldi þá ætt sína og vaknaði jarl við og svarar: "Þú
munt vera skyldur mér og ertu seinn mjög í slíkum sögnum."

Jarl jók þá virðing hans og um sumarið eftir fór jarl í
hernað og spurði Þorkel hvort hann vildi fara með honum. Hann
kvaðst fara vildu ef jarl vildi. Þeir herjuðu víða um
sumarið. Og eitt sinn er þeir gerðu upprás í Skotlandi og
komu aftur til skipa spurði jarl hversu margra manna vant
væri. Var þá að hugað og var Þorkels eins saknað. Hann hafði
verið á skipi jarls. Þeir kváðu engan skaða vera um svo
tómlátan mann. Jarl bað fara í stað og leita hans. Og svo
var. Þeir fundu Þorkel í skógarrjóðri við eik eina. Tveir
menn sóttu að honum en fjórir lágu dauðir hjá honum. Á brott
hlupu atsóknarmenn Þorkels þegar jarlsmenn komu. Jarl spurði
hvað dvalið hefði.

Þorkell mælti: "Það hefi eg heyrt yður mæla að renna skyldi
frá skipum og á land upp en aldrei það að renna til skipa svo
að hver hlypi frá öðrum."

Jarl svarar: "Þú segir satt frændi. Skal og svo vera héðan
af. En sá skal engi hlutskipti taka er það gerir að renna frá
merki af landi ofan."

Jarl spurði hvort það væru landsmenn er dauðir lágu hjá honum
eða hans menn. Þorkell kvað það landsmenn.

Hann kvaðst farið hafa hjá kastala einum "og þar sem eg gekk
hröpuðu úr steinvegginum steinar nokkurir og þar í fann eg fé
eigi svo lítið. Og þetta sáu kastalamenn og sóttu eftir mér
og varð þá fundur vor slíkur sem sjá mátti."

Jarl tjáði þá fyrir þeim fræknleik hans. Síðan spurði jarl
hve mikið fé það væri. Hann kvað vera tuttugu merkur silfurs.
Jarl kvað hann eiga þann fjárhlut og engan annan. Þorkell
kvað jarl eiga og allt sitt hlutskipti. Jarl kvað þá báða
eiga skyldu og eigi kom það fé í skipti. Jarl lagði mikla
virðing á Þorkel fyrir þessa för. Hann var með jarli tvo
vetur. Þá fýstist Þorkell til Íslands og sagði það jarli.

Hann svarar: "Þess væntir mig að frændum þínum verði sæmd að
þér."

Hann gerðist handgenginn jarli og hann gaf honum öxi
gullrekna og góð klæði og kvaðst vera skyldu vinur hans. Jarl
gaf honum kaupskip með farmi þeim sem hann kjöri. Gullhring
sendi hann Þorgrími til frelsis Nereiði er vó hálfa mörk.
Nereiði sendi hann allan kvenbúnað góðan fyrir frændsemi.
Síðan lét Þorkell í haf og fórst honum vel. Hann kom skipi
sínu í Húnavatnsós. Þorgrímur Kárnsárgoði reið til skips og
fagnaði vel syni sínum og bauð honum til sín og það þá hann.
Þorgrímur gaf Nereiði frelsi svo sem jarl hafði orð til sent.
Litlu eftir þetta tók Þorgrímur sótt og andaðist en synir
hans skírgetnir tóku arf allan sem lög stóðu til.

Þórormur var bróðir Klakka-Orms, föður Þorgríms, föður
Þorkels. Þórormur fór á fund Þorkels og bauð honum til sín og
það þá hann. Þorkell var blíður maður og lyndisgóður.