ÞorlJ ch. 3

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú lætur Þorleifur í haf og byrjar honum vel og kemur skipi
sínu í Vík austur. Hákon Hlaðajarl var þá í Víkinni.
Þorleifur gekk á land og lét ryðja skip sitt. Hann
hitti jarlinn og kvaddi hann. Jarl tók honum vel og spurði
hann að nafni, ætt og kynferði en Þorleifur sagði honum. Jarl
spurði og margra tíðinda af Íslandi en Þorleifur sagði honum
ofléttlega.

Þá sagði jarl: "Svo er orðið Þorleifur að vér viljum hafa
sölur af þér og hásetum þínum."

Þorleifur svarar: "Vér höfum lítinn varninginn herra en oss
eru þó aðrir kaupunautar hentugri og munuð þér láta oss
sjálfráða vera að selja þeim góss vort og peninga sem oss
líkar."

Jarli þótti hann þykklega svara og mislíkaði orð hans mjög og
skildu við svo búið.

Þorleifur fór nú til manna sinna og svaf af um nóttina og um
morguninn rís hann upp og fer í kaupstaðinn og fréttist fyrir
um góða kaupunauta og kaupslagar við þá um daginn.

Og er jarl spurði það fór hann með fjölmenni til skips
Þorleifs og lét taka þar menn alla og binda. Síðan rændi hann
þar fjárhlut öllum og kastaði á sinni eign en lét brenna
skipið að köldum kolum. Og eftir þetta lét hann skjóta ásum
milli búðanna og lét þar hengja við alla förunauta Þorleifs.
Síðan fór jarl í brott og hans menn og tók að sér varning þann
er Þorleifur hafði átt og skipti upp með sínum mönnum.

En um kveldið er Þorleifur kom heim og ætlaði að vitja manna
sinna sem hann gerði sá hann vegsummerki hversu við hans
félaga hafði farið verið og þóttist vita að Hákon jarl mundi
þessu vonda verki valdið hafa og spyr nú eftir þessum
tíðindum glögglega.

Og er hann hafði þessi tíðindi sannlega spurt þá kvað hann
vísu:

Hrollir hugr minn illa.

Hefir drengr skaða fengið

sé eg á sléttri eyri,

svarri, báts og knarrar.

Hinn er upp réð brenna

öldu fíl fyrir skaldi,

hver veit nema kol knarrar

köld fýsi mig gjalda.