Nj ch. 59

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú spyr Gunnar lát Höskuldar mágs síns. Fám nóttum síðar
varð léttari Þorgerður að Grjótá, dóttir Hallgerðar en kona
Þráins, og kom þar til sveinbarn. Sendi hún þá mann til móður
sinnar og bað hana ráða fyrir hvort heita skyldi eftir Glúmi
föður hennar eða eftir Höskuldi móðurföður hennar. Hún bað að
Höskuldur skyldi heita. Var þá það nafn gefið sveininum.

Gunnar og Hallgerður áttu tvo sonu. Hét annar Högni en annar
Grani. Högni var maður gervilegur og hljóðlyndur, tortryggur
og sannorður.

Nú ríða menn til hestavígs og er þar komið fjölmenni mikið.
Var þar Gunnar og bræður hans og Sigfússynir, Njáll og synir
hans allir. Þar var kominn Starkaður og synir hans, Egill og
hans synir. Þeir ræddu til Gunnars að þeir mundu saman leiða
hrossin. Gunnar svaraði að það væri vel.

Skarphéðinn mælti: "Vilt þú að eg keyri hest þinn Gunnar
frændi?"

"Eigi vil eg það," segir Gunnar.

"Hér er þó betur á komið," segir Skarphéðinn. "Vér erum
hvorirtveggju hávaðamenn."

"Þér munuð fátt mæla," segir Gunnar, "eða gera áður en yður
munu vandræði af standa en hér mun verða um seinna þó að allt
komi fyrir eitt."

Síðan voru hrossin saman leidd. Gunnar bjó sig að keyra en
Skarphéðinn leiddi fram hestinn. Gunnar var í rauðum kyrtli
og hafði digurt silfurbelti um sig og hestastaf mikinn í
hendi. Síðan rennast að hestarnir og bítast lengi svo að ekki
þurfti á að taka og var það hið mesta gaman.

Þá báru þeir saman ráð sitt, Þorgeir og Kolur, að þeir mundu
hrinda hesti sínum þá er á rynnust hestarnir og vita ef
Gunnar félli fyrir. Nú rennast á hestarnir og hlaupa þeir
Þorgeir og Kolur þegar á lend hesti sínum og hrinda sem þeir
mega. Gunnar hrindir nú og sínum hesti í móti og verður þar
skjótur atburður, sá að þeir Þorgeir féllu báðir á bak aftur
og hesturinn á þá ofan. Þeir spretta upp skjótt og hlaupa að
Gunnari. Gunnar varpar sér undan og þrífur Kol og kastar
honum á völlinn svo að hann liggur í óviti. Þorgeir
Starkaðarson laust hest Gunnars svo að út hljóp augað. Gunnar
laust Þorgeir með stafnum. Fellur Þorgeir í óvit.

En Gunnar gengur til hests síns og mælti við Kolskegg: "Högg
þú hestinn. Ekki skal hann lifa við örkuml."

Kolskeggur hjó höfuð af hestinum. Þá komst á fætur Þorgeir
og tók vopn sín og vildi að Gunnari en það varð stöðvað og
varð þröng mikil.

Skarphéðinn mælti: "Leiðist mér þóf þetta og er miklu
drengilegra að menn vegist með vopnum."

Gunnar var kyrr svo að honum hélt einn maður og mælti ekki
orð það er áfátt væri. Njáll mælti að þeir skyldu sættast og
setja grið. Þorgeir kvaðst hvorki vildu selja grið né taka,
kvaðst heldur vilja Gunnar dauðan fyrir höggið.

Kolskeggur mælti: "Fastara hefir Gunnar staðið en hann hafi
fallið fyrir orðum einum og mun enn svo."

Nú ríða menn af hestaþingi hver til síns heima. Veita þeir
Gunnari engar aðfarar. Liðu svo þau misseri.

Á þingi um sumarið fann Gunnar Ólaf pá mág sinn og bauð
Ólafur honum heim en bað hann þó vera varan um sig "því að
þeir munu gera þér slíkt illt er þeir mega og far þú
fjölmennur jafnan."

Ólafur réð honum mörg heilræði og mæltu þeir til hinnar mestu
vináttu með sér.