Nj ch. 58

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Egill hét maður. Hann var Kolsson Óttarssonar ballar er land
nam meðal Stotalækjar og Reyðarvatns. Bróðir Egils var
Önundur í Tröllaskógi, faðir Halla hins sterka er var að vígi
Holta-Þóris með sonum Ketils hins sléttmála. Egill bjó í
Sandgili. Synir hans voru þeir Kolur og Óttar og Haukur. Móðir
þeirra var Steinvör systir Starkaðar undir Þríhyrningi. Synir
Egils voru miklir menn og kappsamir og hinir mestu
ójafnaðarmenn. Þeir voru að einu máli og synir Starkaðar.
Systir þeirra var Guðrún náttsól. Hún var kvenna fríðust og
kurteisust.

Egill hafði tekið við Austmönnum tveimur. Hét annar Þórir en
annar Þorgrímur. Þeir voru frumferlar út hingað, vinsælir og
auðgir. Þeir voru vígir vel og fræknir um allt.

Starkaður átti hest góðan, rauðan að lit, og þótti þeim svo
sem engi hestur mundi hafa við þeim í vígi.

Einu hverju sinni var það að þeir bræður úr Sandgili voru
undir Þríhyrningi. Þeir höfðu viðurmæli mikið um alla bændur
í Fljótshlíð og þar kom að þeir töluðu hvort nokkur mundi
vilja etja hestum við þá. En þeir menn voru að mæltu það til
sóma þeim og eftirlætis að bæði mundu vera að engi mundi þora
við að etja enda mundi engi eiga þvílíkan hest.

Þá svaraði Hildigunnur: "Veit eg þann mann er þora mun að
etja við yður."

"Nefn þú þann," segja þeir.

Hún svarar: "Gunnar að Hlíðarenda á hest brúnan og mun hann
þora að etja við yður og við alla aðra."

"Svo þykir yður konum," segja þeir, "sem engi muni vera hans
maki. En þó að auvirðilega hafi farið fyrir honum Geir goði
eða Gissur hvíti þá er eigi ráðið að oss fari svo."

"Yður mun first um fara," segir hún og varð þeim af hin
mesta deila.

Starkaður mælti: "Á Gunnar vildi eg að þér leituðuð síst manna
því að erfitt mun yður verða að ganga í móti giftu hans."

"Leyfa munt þú oss að vér bjóðum honum hestaat?" segja þeir.

"Leyfa," segir hann, "ef þér prettið hann í öngu."

Þeir kváðust svo gera mundu.

Riðu þeir nú til Hlíðarenda. Gunnar var heima og gekk út.
Kolskeggur og Hjörtur gengu út með honum og fögnuðu þeim vel
og spurðu hvert þeir ætluðu að fara.

"Eigi lengra," segja þeir. "Oss er sagt að þú eigir hest
góðan og viljum vér bjóða þér hestaat."

"Litlar sögur mega ganga frá hesti mínum," segir Gunnar,
"hann er ungur og óreyndur að öllu."

"Kost munt þú láta að etja," segja þeir, "og gat þess til
Hildigunnur að þú mundir góður af hestinum."

"Hví töluðuð þér um það?" segir Gunnar.

"Þeir menn voru," segja þeir, "er það mæltu að þú mundir eigi
þora að etja við vorn hest."

"Þora mun eg að etja," segir Gunnar, "en grálega þykir mér
þetta mælt."

"Skulum vér til þess ætla," segja þeir, "að þú munir etja?"

"Þá mun yður þykja för yður best," segir Gunnar, "ef þér
ráðið þessu. En þó vil eg þess biðja yður að vér etjum svo
hestunum að vér gerum öðrum gaman en oss engi vandræði og þér
gerið mér enga skömm. En ef þér gerið til mín sem til annarra
þá er eigi ráðið nema eg sveigi þann að yður að yður mun hart
þykja undir að búa. Mun eg þar eftir gera sem þér gerið
fyrir."

Ríða þeir nú heim. Starkaður spurði hversu þeim hefði farist.
Þeir sögðu að Gunnar gerði góða ferð þeirra.

"Hann hét að etja hesti sínum og kváðum vér á nær það
hestavíg skyldi vera. Fannst það á í öllu að honum þótti sig
skorta við oss og baðst hann undan vandræðum."

"Það mun oft á finnast," segir Hildigunnur, "að Gunnar er
seinþreyttur til vandræða en harðdrægur ef hann má eigi
undan komast."

Gunnar reið að finna Njál og sagði honum hestaatið og hversu
orð fóru með þeim "eða hversu ætlar þú að fari hestaatið?"

"Þú munt hafa meira hlut," sagði Njáll, "en þó mun hér margs
manns bani af hljótast."

"Mun nokkuð hér af hljótast minn bani?" segir Gunnar.

"Ekki mun það af þessu hljótast," segir Njáll, "en þó munu
þeir muna fornan fjandskap, og nýjan munu þeir að þér færa og
munt þú ekki annað mega en hrökkva við."

Gunnar reið þá heim.