SnSt, Skm ch. 76

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hver eru sævar heiti? Hann heitir: marr, ægir, gymir, hlér, haf, leið, ver, salt, lögr, græðir. Sem Arnórr kvað ok fyrr var ritat:

Nemi drótt, hvé sæ sótti

snarlyndr konungr jarla.

Eigi þraut við ægi

óvæginn gram bægja.

Hér er nefndr sær ok svá ægir. Marr, sem Hornklofi kvað:

Þá er út á mar mætir

mannskæðr lagar tanna

ræsinaðr til rausnar

rak vébrautar Nökkva.

Lögr er ok hér nefndr. Svá kvað Einarr:

Lögr þvær flaust, en fagrir,

flóðs vaskar brim stóðum,

þar er sær á hlið hvára

hlymr, veðrvitar glymja.

Hér er ok flóð kallat. Svá kvað Refr, sem fyrr var ritat:

Færir Björn, þar er bára

brestr, undinna festa

ott í ægis kjafta

úrsvöl Gymös völva.

Haf, sem Halvarðr kvað:

Vestr lézt í haf, hristir,

harðviggs, sikulgjarðar,

umbands allra landa,

íss, framstafni vísat.

Leið, sem hér er:

Erum á leið frá láði

liðnirr Finnum skriðnu.

Austr sé ek fjöll at flausta

ferli geisla merluð.

Ver, sem Egill kvað:

Vestr fór ek of ver,

en ek Viðris ber

munstrandar mar,

svá er mitt of far.

Marr, sem Einarr kvað:

Kaldr þvær marr und mildum

margt dægr viðu svarta,

grefr élsnúin, jöfri,

almsorg Manar þjalma.

Salt, sem Arnórr kvað:

Salt skar húfi héltum

hraustr þjóðkóngr austan

Báru brimlogs rýri

brún veðr at Sigtúnum.

Græðir, sem Bölverkr kvað:

Leiðngr bjótt af láði,

lögr gekk of skip, fögru,

gjalfrstóðum reist græði

glæstum, ár it næsta.

Hér er ok gjálfr kallat særinn. Víðir, sem kvað Refr:

Barðristinn nemr brjósti

borðheim drasill skorðu,

nauð þolir viðr, en víði

verpr inn of þröm stinnan.

Húmr, sem Brennu-Njáll kvað:

Senn jósum vér, svanni,

sextán, en brim vexti,

dreif á hafskips húfa

húm, í fjórurn rúmum.

Þessi eru enn sævar heiti, svá at rétt er at kenna til skip eða gull. Rán, er sagt, at var kona Ægis, svá sem hér er:

Hrauð í himin upp glóðum

hafs, gekk sær af afli.

Börð, hygg ek, at ský skerðu.

Skaut Ránar vegr mána.

Dætr þeira Ægis ok Ránar eru níu, ok eru nöfn þeira fyrr rituð: Himinglæva, Dúfa, Blóðughadda, Hefring, Uðr, Hrönn, Bylgja, Dröfn, Kólga. Einarr Skúlason talði í þessi vísu:

Æsir hvasst at hraustum

Himinglæva þyt sævar,

sex nöfn þeira, [himinglæva, Uðr, Dúfa, Blóðughadda, Kólga, Hefring]. Hrönn, sem Valgarðr kvað:

Lauðr var lagt í beðja,

lék sollit haf golli,

en herskipum hrannir

höfuð ógurlig þógu.

Bylgja, sem Óttarr svarti kvað:

Skáruð sköfnu stýri,

skaut, sylgháar bylgjur,

lék við hún á hreini

hlunns, þat er drósir spunnu.

Dröfn, sem Ormr kvað:

Hrosta drýgur hvern kost

hauk lúðrs gæiþrúðr,

en drafnar loga Lofn

löstu rækir vinföst.

Bára, sem Þorleikr fagri kvað:

Sjár þýtr, en berr bára

bjart lauðr of við rauðan,

gránn þar er gulli búnum

gínn hlunnvísundr munni.

Lá, sem Einarr kvað:

Né framlyndir fundu

fyrr, hykkat lá kyrrðu,

þar er sjár á, við varra,

vini óra fell stórum.

Fyllr, sem Refr kvað:

Hrynja fjöll á fyllar,

fram æsisk nú Glamma

skeið vetrliði skíða,

skautbjörn Gusis nauta.

Boði, sem hér er:

Boði fell of mik bráðla.

Bauð heim með sér geimi.

Þá ek eigi löð lægis.

Breki, sem Óttarr kvað:

Braut, en breki þaut,

borð, óx viðar morð,

meðr fengu mikit veðr,

mjó fyrir ofan sjó.

Vágr, sem Bragi kvað:

Vildit vröngum ofra

vágs byrsendir ægi,

hinn er mjótygil máva

mærar skar fyr Þóri.

Sund, sem Einarr kvað:

Skar ek súðum sund

fyr sunnan Hrund,

mín prýddisk mund

við mildings fund.

Fjörðr, sem Einarr kvað:

Næst sé ek orm á jastar

ítrserki vel merkðan,

nemi bjóðr hvé ek fer, flæðar,

fjarðbáls of þat máli.

Sægr, sem Markús kvað:

Sægs mun ek síðr en eigi,

sá er illr, er brag spillir,

sólar sverri málan,

sliðráls reginn, níða.