Korm ch. 27

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Síðan sneru þeir aftur bræður og til Noregs en Þorvaldur
tinteinn fór til Íslands. En þeir bræður herjuðu um Írland,
Bretland, England, Skotland og þóttu hinir ágætustu menn.
Þeir settu fyrst virki það er heitir Skarðaborg. Þeir runnu
upp á Skotland og unnu mörg stórvirki og höfðu mikið lið. Í
þeim her var engi slíkur sem Kormákur um afl og áræði.

Eitt sinn er þeir höfðu herjað rak Kormákur flótta en liðið
var til skips farið. Þá kom að Kormáki úr skógi blótrisi
Skota og tókst þar atgangur harður. Kormákur var ósterkari en
risinn tröllauknari. Kormákur leit til sverðs síns og var
rennt úr slíðrum. Kormákur seildist til og hjó risann
banahögg. Risinn lagði þó svo fast hendur að síðum Kormáki að
rifin brotnuðu og féll Kormákur og risinn dauður ofan á hann
og komst Kormákur eigi upp. Í annan stað fara menn að leita
hans og finna og fluttu hann til skipa.

Þá kvað Kormákur vísu:

Vara sem fljóð í faðmi

þá er fangremmi mættag

við strengmara stýri,

Steingerði, mér hefðag.

Mundi eg öl að Óðins

í öndvegi drekka,

skjótt segi eg til þess skötnum,

ef mér Skrýmir lið veitti.

Þá var að hugað sárum Kormáks og voru brotin rifin í
hvorritveggju síðunni. Kormákur kvað eigi þurfa að græða sig.
Lá hann í sárum um hríð. Hörmuðu menn það er hann skyldi svo
óvarlega farið hafa.

Kormákur kvað vísu:

Réð eg ei þess af reiði,

Rindr, morðgöfugr forðum,

sunds, að sóttar grandi

sverð skyldi mér verða.

Forðumk vættr því að verða

vígnaðrs stafar aðrir,

snertum höfug við hjarta

helnauð, og kördauða.

Og enn kvað hann vísu:

Varat með mér í morgun

maðr þinn, konan svinna,

roðinn var hjör til hodda,

handfögr, á Írlandi

þá slíðrdreginn, Sága,

söng of mínum vanga

Hlakkar trafr en hrafni

heitr féll á nef sveiti.

Og nú tók að líða að Kormáki.

Þá kvað hann vísu:

Dundi djúpra benja

dögg úr mækis höggvi.

Bar eg með dýrum drengjum

dreyrugt sverð á eyri.

Bera knáttu þá breiðan

blóðvönd hjarar Þundar.

Þó mun eg, greipa glóðar

Gerðr, strádauða verða.

Kormákur kveðst Þorgilsi bróður sínum gefa vilja féið og
liðið, kveðst honum unna best að njóta. Síðan andaðist
Kormákur en Þorgils réð fyrir liði og var lengi í víkingu.

Og lýkur þar sögu þessi.