Korm ch. 26

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorvaldur tinteinn býr skip sitt til Danmerkur og Steingerður
með honum. Litlu síðar fara þeir bræður hina sömu leið og
komu við Brenneyjar síð um kveld. Þar sáu þeir fljóta fyrir
skip Þorvalds. Var hann þar sjálfur og nokkurir menn með
honum. Þeir voru ræntir fé öllu en Steingerður brott tekin af
víkingum. Þar var fyrir víkingum Þorsteinn son Ásmundar
eskisíðu er barðist við Ögmund föður Kormáks og Þorgils.

Nú finnast þeir Þorvaldur og Kormákur. Þá spyr Kormákur hvort
eigi hefði tekist slétt.

Hann segir: "Nú hefir víst tekist eigi sem best."

Kormákur spyr: "Hvað er að orðið, er Steingerður í brottu?"

Þorvaldur segir: "Brottu er Steingerður og fé vort allt."

Kormákur mælti: "Hví sækið þér eigi eftir?"

Þorvaldur segir: "Eigi höfum vér afla til."

Kormákur mælti: "Segir þú ómátt þinn á?"

Þorvaldur segir: "Eigi höfum vér þrek til að berjast við
Þorstein en ef þú hefir afla til sæk þú þér til handa."

Kormákur mælti: "Fara skal þá."

Um nóttina gengu þeir bræður á bát og reru til víkingaskips,
gengu upp á skip Þorsteins. Steingerður var í lyftingu og
gift manni en flest lið var á landi við baksturelda. Kormákur
heimti sögur af matsveinum og sögðu þeir honum allt það er
þeir vildu bræður. Þeir gengu á skip að skutbryggju. Þorgils
kippti brúðguma á borð út en Kormákur drap hann við borðinu.
Þorgils hljóp á kaf með Steingerði og svamm til lands. Þá er
Kormákur var nær landi lögðust að honum álar yfir hendur
honum og fætur svo að hann dregur niður.

Kormákur kvað vísu:

Runnu, randar linna

rógendr, að mér nógir

þá er vér of fen fórum,

flokkum díkis bokkar.

Gauts mundi þá gáttar

gnýsvells, ef eg þar fellag,

lunds, kom eg litlu sprundi,

löngum minnst, úr öngum.

Kormákur leggst til lands og færir Þorvaldi Steingerði.
Þorvaldur bað Steingerði nú fara með Kormáki, sagði hann
drengilega hafa eftir sótt. Kormákur kvað það vilja sinn.
Steingerður kvaðst ekki skyldu kaupa um hnífa. Kormákur kvað
og ekki þess mundu auðið verða, kvað illar vættir því snemma
skirrt hafa eða ósköp.

Kormákur kvað vísu:

Hirðattu, handar girðis

Hlín, sof hjá ver þínum,

fátt kanntu, í mun manni,

minna frama, að vinna.

Þó skaltu, fornrar földu

Frigg, heldr en mér liggja,

drykk hefi eg yðr of aukið

Aurreks, náar gauri.

Kormákur bað Steingerði fara með bónda sínum.