Þórð ch. 19

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

"... ga sínum. Það annað að eg vildi firrast vandræði við
Skeggja sakir þín fóstri minn. Hitt hið þriðja að eg sé að
Skeggi er bæði mannmargur og þingríkur. Það hið fjórða er
fyrir bítur að eg má eigi mönnum þeim trúa er í Miðfirði
vinir mínir látast. Og sé eg að mér dugir það eigi ef þú ert
í burtu fóstri minn ef nokkuð skerst í með okkur föður þínum.
En mér þykir það eigi ólíklegt sakir beggja okkar skapsmuna.
Hefi eg og nokkuð reynt ótrúleika þeirra við mig sem er
Börkur hinn gamli á Barkarstöðum og Svertingur á
Svertingsstöðum og þeir bræður Þórveigarsynir á Steinsstöðum
og Grímur Skárason á Skárastöðum í Austurárdal."

Nú búast þeir allir brott úr Miðfirði. Reið Eyvindur með
þeim.

Og er þeir komu á þá borg er Bessaborg heitir þá sneri Þórður
aftur og leit á fjörðinn og mælti: "Fagur ertu þó Miðfjörður
þó að eg verði nú við þig að skilja. Mun þeim nú höfðingjunum
þykja af einn hinn ólmasti er eg em á burtu. En það læt eg um
mælt að þeir sem mestir menn eru í Miðfirði verði aldrei
samhuga svo að árum skipti. Og það annað að það haldist sem
mér þykir nú vera og hefi raun í hendi mér um að hér er fólk
orðslaugarmeira og ósannorðara en í flestum sveitum öðrum.
Það hið þriðja að af takist hafskipalægi í Miðfirði. Það mæli
eg og um sakir þess að mér er vel við sveitina að hér séu
menn gestrisnari en annars staðar og búandi þó betur. Það
annað að hér sé bóndaval betra en víða annars staðar og komi
sjaldan óár. Það hið þriðja að sá maður er hér vex upp verði
hér aldrei hengdur."

Síðan riðu þeir allir norður til Miklabæjar og fagnar Ólöf
þeim vel og býður þeim vel þar að vera og svo gerðu þeir.
Þeir segja henni sín erindi. Hún tók því vel en vill þó gera
þetta við ráð þeirra feðga Kálfs og Eyvindar. Fór nú þetta
fram að Ólöf var gefin Þórði og bjuggu þau á Miklabæ lengi
síðan en þeim bræðrum sínum Eyjólfi og Steingrími gaf hann
jörðina að Ósi í Miðfirði og búið með. Síðan fékk hann þeim
sæmileg kvonföng sem þeim sómdi því að þeir voru hinir bestu
bændur. Bjuggu þeir að Ósi til elli og er mart manna frá þeim
komið og hinn mesti ættbogi. Þeir Eiður og Þórður skildu með
hinni mestu vináttu og hélst þeirra vinfengi meðan þeir lifðu
báðir.