Heið ch. 32

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er að segja frá Illuga. Hann kemur á vettvanginn og sér
þar ný tíðindi og þó mikil. Þá kvað Tindur vísu er Illugi
spurði hve margir þeir hefðu verið:

Háið hefir askr við aska

átján lagar mána

veðr böð-Gerðar virða

við hálfan tug þriðja.

En að eggja sennu

álmsvells boðar fellu.

Þá hygg eg lógstafi lágu

lauðhyrs níu dauða.

Eiðs eru erfimeiðar

allbrátt í styr fallnir

og tveir að gný geira

Guðbrands synir handan.

Slíks bíðum vér síðan

sverðs, nema hefndir verði,

traust lið mitt, hið mesta,

móts aldregi bótir,

aldregi bótir.

Nú kemur Tindur þar sem Þóroddur lá og sér að hann var lífs
og höggur hann þegar af honum höfuðið. Og er Illugi veit
þetta þá mælti hann að hann hefir haft illt erindi, drepið
þann mann er einn var vænstur augnvottur um þetta eina í voru
máli ef þeir hefðu hlaupið frá manninum en þeir mættu grið
gefa honum, biður hann hafa mikla óþökk fyrir.

Nú ríður Illugi eftir þeim við hundrað manna og nú lýstur á
mjörkva miklum og verða nú aftur að hverfa, lætur suður færa
þeirra manna lík er fallnir voru. Mart var sárt orðið lið
þeirra. Þeir voru mjög sárir Gíslungar, Árni og Fróði,
Þormóður og Þórarinn. Nú ætlar Illugi menn til að gæta
líkanna og vita ef þeir yrðu svo veiddir ef þeir gerðu eftir
mönnum sínum og voru sex tigir manna eftir og gerðu tjald og
sátu of hríð.

Barði kemur til Njáls og þaðan ríður hann út til Lækjamóts og
hafa sama búnað sinn. Þeir hittast nú fóstrarnir og segir
hann Þórarni tíðindin í hljóði og svo að þeir munu fara eftir
líkum. Þórarinn segir að ei skulu þeir svo fá veitt þá og
hríðir og illviðri skulu þá fyrr á braut keyra, "þeim varða
við lög ef þeir búa ei um líkin," og fer þetta sem Þórarinn
gat að þeim leiðist á fjöllum úti og fara heim.

Nú fer Barði í Ásbjarnarnes. Og er þeir ríða út eftir héraði
ætla menn að konur ríði. Nú lifa fjórar vikur sumars. Ekki
koma upp tíðindin fyrir alþýðu og skeyttu þeir mönnum ekki
forvitni.

Nú ríður hann út til sáttarfundar er nefndur var áður hann
fór heiman við þá höfðingjana að Klifum og fór með honum
Guðrún kona hans því að hún skal hitta föður sinn og vita
hvað hann vilji til leggja við Barða. Hún kemur á hans fund
og rekur erindi sitt og tók hann því þungt. Þeir Barði ríða
með sama búnaði og vissu menn ei tíðindi í för þeirra. Þeir
Höskuldur biðu lengi á mótstefnunni og þótti örvænt að Barði
mundi koma. Þeir voru fjölmennir og ætla nú á braut að ríða.
Biður Höskuldur að sjá. Kemur Þórður eftir þeim, segir
kynlega við bregða, segir konur þangað ríða. Höskuldur segir
að eigi muni það vera. Þá gengur hann upp og sér reið manna.
Barði og menn hans komu. Bíður Þórður. Höskuldur gengur í
móti þeim og Eilífur senn og heilsa Barða. Þeir taka hjal.

Segir Barði: "Muntu um málaferli þessi einn ráða?"

Höskuldur svarar: "Eg mun gera og þó ekki fé þér á hendur en
eg mun sæma þingmann minn. En fyrir það Barði að þú hafðir
hóf við munum vér til leggja við þig til tveggja vætta hvals.
Eða hvað ætlar þú þína meðferð?"

Barði segir: "Setu ætlum vér að hafa í Ásbjarnarnesi með
vorum mönnum og þeim er við fást."

Barði þakkar honum sitt tillag ... gengur hann heim en þeir
Barði ríða og segja nú tíðindin fyrir alþýðu. Nú stíga þeir á
bak hestum sínum, Þórður frá Breiðavaði og Þorvaldur, ríða
eftir þeim og heilsa.

"Barði," mælti Þórður, "ekki þykist þú laun mín þurfa er þú
kvaddir mig eigi til ferðar með þér."

Hann segir: "Ekki þóttist eg alls til skyldur og enn máttu
oss að miklu haldi koma."

"Oxa vil eg gefa þér og sauð gamlan."

Þorvaldur gefur tólf geldinga og skiljast góðir vinir.

Nú kemur Barði síðla til Víðidals til Bjarnar og heilsar hann
honum og bauð eigi löð. Síðan talar Barði við Guðrúnu konu
sína. Hún kveðst alla vega eftir hafa leitað og segir Björn
vilja honum ekki gott gera sakar Guðrúnar.

"Björn," segir hann, "hvað viltu leggja til í sláturin við
oss ef vér aukum nokkuð hjón vor?"

Björn mælti: "Ekki mun eg til leggja því að eg em einkis um
skyldur."

Nú eiga menn hlut í við Björn og fékkst ekki gott af honum.

Barði mælti: "Hvorigir munu þá vel hafa og munu þeir gjalda
er ófallið er. En þann hlut skal gera er þér er
óvirðulegastur."

Nefnir Barði sér þá votta og segir skilið við Guðrúnu dóttur
hans "og finn eg það til saka," segir Barði, "að þú ert miklu
meiri níðingur en duganda manni sami að eiga þig að mág og
muntu hvorki ná af mér mund né heimanfylgju."