Heið ch. 33

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú heyra þeir gný mikinn að menn ríða margir til árinnar. Var
þar kominn Þorgils Arason norðan um land frá brúðhlaupi sínu
og Snorri goði með honum og riðu saman átta tigir manna.

Þá mælti Barði: "Tökum ofan búnað vorn og ríðum í flokkinn og
aldrei meir en einn senn og munu þeir ekki í ráða er myrkt
er."

Ríður Barði að Snorra goða og hefir grímu á höfði sér og
hjalar við hann á vaðinu og segir honum tíðindin. Nú ríða
þeir af ánni.

Þá mælti Snorri: "Þorgils," segir hann, "hér viljum vér æja
og eiga dvöl og hjalast við áður vér skipum oss á gistingar."

Þeir Barði ríða hjá flokkinum og ráða menn ekki í það.
Þorgils ætlar um kveldið á Breiðabólstað.

Og er þeir höfðu niður sest þá mælti Snorri: "Það er mér sagt
Þorgils," segir hann, "að engi maður mæli jafn vel fyrir
griðum sem þú og önnur lögskil."

"Lítils er um það vert," segir Þorgils.

"Nei," segir Snorri, "mikið mun til haft er einmælt er um."

Þorgils segir: "Eigi er frá haft að eg mæli betur fyrir
griðum en aðrir menn og má þó lögfullt vera."

Snorri mælti: "Það vil eg að þú látir mig heyra."

Hann segir: "Hver þörf er þess? Eru hér nokkurir missáttir?"

Hann kveðst aldregi það vita "en aldregi er því misráðið og
ger sem eg vil og skeyt mér forvitni."

Þorgils segir að svo skal vera.

Hann tók þá til máls: "Það er upphaf griðamála vorra að guð
sé við oss alla sáttur. Vér skulum og vera menn sáttir vor í
millum og samværir að öldri og að áti, á þingi og á
þjóðstefnu, að kirkna sókn og í konungs húsi og hvervetna þar
er manna fundir verða. Þá skulum vér svo sáttir sem aldrei
hafi fjandskapur vor í millum verið. Vér skulum deila kníf og
kjötstykki og alla hluti vor í milli sem frændur en eigi
fjándur. Ef sakar gerast héðan af á milli vor, þær skal fé
bæta en eigi flein rjóða. En sá vor er gengur á gervar sættir
eða vegur á veittar tryggðir þá skal hann svo víða vargrækur
og rekinn sem menn víðast varga reka, kristnir menn kirkjur
sækja, heiðnir menn hof blóta, eldar upp brenna, jörð grær,
mögur móður kallar, skip skríður, skildir blika, sólskin snæ
lægir, Finnur skríður, fura vex, valur flýgur vorlangan dag
standi honum beinn byr undir báða vængi, himinn hverfur,
heimur er byggður, vindur vex, veitir vatn til sjóvar og
karlar korni sá. Hann skal firrast kirkjur og kristna menn,
guðs hús og guma, heim hvern nema helvíti. Tekur hver vor
tryggðir við annan fyrir sig og sinn erfingja, alinn og
óborinn, getinn og ógetinn, nefndan og ónefndan, en hver
veitir í mót tryggðir og ævintryggðir, mætar tryggðir og
megintryggðir þær er æ skulu haldast meðan moldir og menn
lifa. Nú erum vér sáttir og sammála hvar sem vér finnumst á
landi eða á legi, skipi eða á skíði, í hafi eða á hestbaki,
árar að miðla og ausskotu, þóftu og þilju, ef þarfar gerast,
jafnsáttur hver við annan sem sonur við föður eða faðir við
son í samförum öllum. Höfum nú lófatak að tryggðamálum og
höldum vel tryggðir að vilja Krists og að vitni allra manna
þeirra er nú heyrðu tryggðamál. Hafi sá guðs hylli er heldur
tryggðir en sá gremi guðs er rýfur réttar tryggðir en hylli
sá er heldur. Höfum heilir sæst en guð sé við alla sáttur."