Heið ch. 31

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er á hvíld nokkur og nú er sén reið manna sex. Þar var
Þorgísl höggvandi og Eyjólfur son hans og synir Eiðs. Sjá nú
vanrétti sinna manna að mjög hefir á vegist þeirra hlut og
una nú illa við. Synir Guðbrands verða varir við að Eyjólfur
er þar, biðja Barða veita sér að þeir nái hans lífi og hefna
sín. En það hafði verið er þeir voru austur að hann hafði
hrundið þeim úr loftriði nokkuru og í saurpytt ofan og höfðu
þeir farið hneisulega, vilja nú hefna og hafa af því gert
förina að upphafi með Barða, ef þeir næðu honum.

Nú segir Barði: "Þið eruð vaskir menn og mikils verðir og
mikið tjón ef þið látist. Nú skulum vér enn við leita að
yðvar vilji gangi fram. En biðja vil eg að þið gangið eigi úr
fylkingu."

Þeir fá eigi stillt sig og hlaupa í mót honum í móinn á braut
og berjast. Eyjólfur var hinn mesti kappi og frágerðamaður
sem faðir hans, fullger að afli, reynt sig mjög í framgöngu.
Og er atgangur þeirra langur og harður og lýkst með því að
hvorirtveggju eru svo þráir og kappsamir og miklir fyrir sér
að því liggja þeir allir dauðir að skilnaði. Synir Eiðs
berjast og fast og ganga vel fram og hermannlega, Steinn og
Steingrímur þar í móti. Og nú berjast þeir allir og gera
mikið af sér og þar falla þeir synir Eiðs og var Barði nær
staddur er þeir létu sitt líf. Þorgísl höggvandi hlífist ekki
við, þykir sér mikill skaði ger í dauða sonar síns. Hann var
mestur fyrir sér og betur vopnfær en aðrir menn, höggur á
tvær hendur og þykir eigi betra líf en hel. Þeir eru mest til
þess nefndir að framast hafi verið, Þorgísl og Eiríkur og
Þóroddur. Þorgísl hlífir sér ekki og eigi var sá maður í því
héraði er öllum þótti meira brautargengi að en honum. Þorgísl
ræðst honum í móti, bróðir Þórodds, og eigast við lengi og ei
skortir harðfengi hvorntveggja.

Og eitt högg höggur Þorgísl til hans úr brúnunum ofan nefið
og mælti: "Nú fékkst þú gott mark og þér hæfilegt. Slíkt
skylduð þér fleiri hafa."

Þá mælti Þorgísl: "Eigi er markið gott en meiri von að þori
eg að bera hreystilega og lítt þurfið þér enn að hælast" og
höggur til hans svo að hann fellur og er óvígur.

Nú verður á hvíld nokkur og binda menn sár sín. Nú er sén
reið manna fjögurra. Þar var Tindur og Tanni, Eyjólfur og
Þormóður. Og er þeir koma að eggja þeir mjög, voru sjálfir
miklir ofurkappsmenn. Tekst nú bardagi hið þriðja sinn. Tanni
ræðst í móti Barða. Tekst þar víg afburða fræknlegt. Tanni
höggur títt og er enn sem fyrr að Barði er torsóttur og lýkur
með því þeirra máli að Tanni fellur fyrir Barða. Eyjólfur
gengur í móti Oddi og berjast þeir og er þar hvortveggi hinn
besti drengur. Og nú höggur Eyjólfur til Odds og kemur á
kinnina og í hvoftinn og verður það mikið sár.

Þá mælti Eyjólfur: "Vera kann að ekkjunni þyki versna að
kyssa þig."

Hann segir: "Lengi hefir eigi gott verið en þó mun nú mikið
um hafa spillst og þó kann vera að eigi segir þú þetta þinni
vinkonu" og höggur til hans svo að hann fékk mikið sár.

Var hér sem fyrr að Barði var nær staddur og veitir honum
skaða.

Þormóður Þorgautsson var og hraustur maður og gekk vel fram.
Eyjólfur frá Borg réðst honum í mót og verður mjög sár. Og
þótt þessir séu mest nefndir af Norðlendingum þá gengu þó
allir vel og hraustlega fram fyrir því að þeir höfðu einvala
lið. Og er þessir voru fallnir þá létti bardaganum.

Nú mælti Þorbergur að þeir skyldu undan leita og voru átta
menn sunnan fallnir en þrír norðan. Nú spyr Barði Þórodd ef
hann mundi fara mega með þeim. Hann lætur þess eigi von og
biður þá undan ríða. Barði sér sárið. Nú sjá þeir liðið er
sunnan fer sem í skóg sæi. Spyr Barði ef þeir vilji bíða.
Þeir kváðust ríða vilja og svo gera þeir, ríða nú sextán
saman og flestir sárir.