GullÞ ch. 18

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

En um haustið litlu fyrir veturnætur fengu þeir Steinólfur og
Hallur njósn af því að Ketilbjörn var heima. Þeir gengu þá á
skip fimmtán saman, Steinólfur og Hallur, Loðinn og Galti,
fylgdarmenn þeirra. Þeir róa vestur yfir fjörð og lentu í
Laxárós. Þar kom til móts við þá Grímur af Völlum og Hergils
son hans. Þeir voru tíu saman. Þeir fóru upp til Tungu um
nóttina og varð engi maður fyrr var við en þeir höfðu tekið
bæinn á þeim. Þar var fyrir Ketilbjörn og Ásmundur Naðursson
og þrír menn aðrir.

Gunnar hafði riðið áður um daginn vestur á Þórisstaði og er
hann var þar kominn spyr Þórir hvaðan hann væri að kominn.

"Frá Ketilbirni," segir hann.

"Ekki ertu auðnumaður," segir Þórir, "því að svo dreymdi mig
í nótt að hann mundi þurfa manna við."

Gunnar segir: "Það þykir mér undarlegt er þú situr heima,
kappi slíkur sem þú þykist vera, en hinn kærasti vin þinn
eigi í hlut og þurfi manna við."

Þórir segir: "Hafa skal góð ráð þó að úr refsbelg komi."

Bað hann þá taka Kinnskæ hinn unga. Riðu þeir þaðan sex saman
um nóttina, Þórir og Guðmundur og Kinnarsynir tveir og
Vöflu-Gunnar. En úr Múla fór Grímur og þrír menn aðrir. Þeir
riðu nú tíu um nóttina suður yfir Þorskafjörð.

Nú er að segja frá Ketilbirni að þeir fundu eigi fyrr en
húsin voru tekin á þeim. Þeir Ásmundur tóku vopn sín. Gekk
Ketilbjörn út í dyrin og sá að eldur var borinn að dyrum.
Hann spyr hverjir fyrir eldinum ættu að ráða. Steinólfur
kvaðst fyrir eldi ráða.

Ketilbjörn mælti: "Hér mun þér þykja skaplegur fundur vor eða
skal nokkurum mönnum leyfa útgöngu?"

Steinólfur bað konur út ganga en ekki fleira. Eftir það gengu
þær út en eldur tók að leika húsin. Þeir Ásmundur og
Ketilbjörn gengu undan einn vegg og komust þar út. Hlupu þeir
Steinólfur og Hallur þangað og slógu hring um þá. Þar voru
þegar drepnir þrír menn af Ketilbirni en hann vó tvo menn.
Ásmundur hljóp að Halli og hjó til hans en maður hljóp fyrir
hann og fékk sá bana.

Þá hljóp Ásmundur út yfir mannhringinn en Ketilbjörn annan
veg. Hallur hljóp eftir Ásmundi og hans félagar en Steinólfur
eftir Ketilbirni. Ásmundur hljóp á hól einn og varðist þaðan.
Þeir Hallur gengu upp á hólinn en Ásmundur réð í mót og hjó
til Halls. Hann brá við skildinum. Þá hjó einn af Halls
mönnum til Ásmundar og kom á hjálminn. Hann rasaði við höggið
og lagði sverðinu til þess er hjó og þegar í gegnum hann.
Eftir það hjó Hallur til Ásmundar og kom á hálsinn svo að af
tók höfuðið. Var hann þar dysjaður og heitir þar
Ásmundarhvoll.

En Ketilbjörn hljóp út til árinnar. En þar var svo háttað að
steinn stóð í ánni og var Ketilbjörn þar vanur að hlaupa á
steininn og þaðan yfir ána en það var ekki annarra manna
hlaup. Það heitir síðan Ketilbjarnarhlaup. Þeir Steinólfur
runnu eftir honum til árinnar. Ketilbjörn hljóp á steininn og
gat eigi festan sig á steininum. Hljóp hann þá aftur yfir ána
og í því kom Steinólfur að, hjó á fótinn svo að af tók í
ökklaliðnum. Ketilbjörn féll eigi við höggið og hnekkti þá í
mót þeim og vó tvo áður hann féll.

Eftir það fóru þeir Steinólfur heim til bæjarins og fundust
þeir Hallur þar. Þeir rændu þar fé nokkuru og fóru síðan ofan
með ánni og ætla til skipsins.

Þórir kom í Tungu litlu síðar en þeir Steinólfur voru brott
farnir. Varð hann þá vís þeirra tíðinda er þar höfðu gerst.
Þórir varð allreiður og keyrði hestinn sporum í ákafa og svo
hver að öðrum. Þórir varð skjótastur. Hann gat farið fjóra
menn af liði Steinólfs og drap þá alla. En er hann kom á
bakkana voru þeir Steinólfur á skip komnir. Þórir eggjar
Steinólf á land að ganga.

"Nú munum vér herma orð yður að þar skal meira fyrir verða að
hefna Ketilbjarnar en að vér göngum á land upp undir vopn
yður."

Þórir mælti: "Eg veit eigi hvers mér verður af auðið um hefnd
eftir Ketilbjörn en hafa skal eg vilja til."

Þeir Steinólfur reru út til Króksfjarðarness. Þórir sneri á
Völvustaði í Kambsheiði. Þar bjó Heimlaug völva. Þórir gaf
henni fingurgull og bað hana liðveislu og ráðagerðar. Hún
lagði það til ráðs að hann fari fyrst að heygja Ketilbjörn en
kveðst mundu gera honum njósn ef hún frétti nokkuð til
tíðinda. Þórir gerði sem hún lagði ráð til. Þeir Steinólfur
lágu undir Króksfjarðarnesi þar til er Þórir reið aftur.
Gengu þeir Grímur þar af skipi. Fór Grímur heim en Hallur í
Bæ.

Þá sendi Heimlaug orð Þóri fram í Tungu að Grímur var heim
kominn. Riðu þeir Þórir þá á Völlu og brutu þar upp hurðir,
gengu inn síðan. Þeir Grímur fengu vopn sín og vörðust
drengilega. Var þar hin harðasta atsókn því að Þórir var
allreiður og lauk svo að Grímur féll og húskarlar hans tveir
en Hergils son hans komst út um laundyr og varð Gunnar var
við hann og hljóp eftir og vó hann þar er nú heita
Hergilsgrafir.

Eftir það riðu þeir Þórir í brott og er þeir voru skammt
komnir sáu þeir þrjá menn ríða frá Bæ og var einn í blárri
kápu. Það var Hallur, Loðinn og Galti. Þórir keyrir þegar
hestinn sporum er hann sá þá og ríður frá sínum mönnum. Hann
gat farið þá hjá Steinólfsdal og varð þó eigi höggfæri við
Hall. Þórir skaut eftir honum spjóti og kom í söðulbogann og
þegar í gegnum og svo í bak Halli. Hann snarast við og kippti
í brott spjótinu. Þá hjó Galti til Þóris en Hallur reið undan
sem hann mátti. Þórir hljóp þá af baki og er svo sagt að hann
hamaðist þá hið fyrsta sinn. Galti var og hamrammur og var
þeirra atgangur hinn harðasti. Fór Galti þá undan en Þórir
sótti eftir. Loðinn þóttist engan hlut að mega eiga og reið
hann eftir Halli. En þar kom að Þórir bar af Galta. Þar
heitir nú Galtardalur.

Þá hljóp Þórir á hestinn og var mjög móður. Hann reið þá að
leita Halls og fann hann örendan við túngarð á Hofstöðum.
Hann hafði látist af sári því er Þórir hafði veitt honum og
fallið þar af baki. Þórir fór til móts við félaga sína, riðu
síðan heim vestur yfir Þorskafjörð. Hann bauð Hyrning sætt
eftir föður sinn en hann tók því vel. Fór hann á Hofstaði og
tók þar við búi og var hann beturfeðrungur. Var hann aldrei í
mótgangi við Þóri.