GullÞ ch. 19

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Steinólfur sat í búi sínu og þóttist þungar fréttir hafa um
fjörðinn. Hann var svo var um sig að hann var aldrei fyrir
vestan fjörð næturgestur. Hann setti annan mann fyrir búið í
Bæ að annast þar um. Þórir sat nú um kyrrt og var honum
allmikill hugur á að finna Steinólf en þóttist eigi föng á
hafa að sækja hann suður um fjörð fyrir liðsafla sakir.

Það var eitt haust að Steinólfur fór sunnan yfir fjörð. Þeir
voru tíu á skipi og ætla þegar aftur. En er þeir voru vestur
komnir hljóp á útsynningur með stormi og máttu þeir eigi þann
dag aftur fara. En þegar Heimlaug völva vissi það sendi hún
mann til Þóris og bað hann skjótt við bregða ef hann vildi
Steinólf finna en hún kvaðst mundu ráða að veðrið félli eigi.

Þórir reið þegar heiman og vill ekki mönnum safna því að hann
hugði að þá mundu njósnir koma Steinólfi ef nokkur dvöl yrði
á. Þeir fóru heiman með honum Guðmundur son hans og
Vöflu-Gunnar, Kinnarsynir tveir. Þuríður móðir þeirra segir
að meir var ferð sjá ger með ráði Heimlaugar en sínu, að fara
við svo fá menn í hendur Steinólfi. Þórir kvað nú eigi að
síður fara skulu. Þeir fóru heiman átta og Vafspjara-Grímur
úr Múla og maður með honum. En er þeir komu suður yfir
Þorskafjörð sendi Þórir orð Óttari fóstbróður sínum í
Mársdal. Hann kom til hans við annan mann. Þeir riðu tólf inn
til Steinólfsdals.

En þeir Steinólfur höfðu farið tíu til að festa hey upp í
dali en aðrir tíu voru heima. Heyið stóð víða um dalinn og
voru þeir mjög dreift um dalinn. En er þeir Þórir sáu hvað
þeir höfðust að skildust þeir í reiðinni til að henda þá.
Voru þá hleypingar miklar. Steinólfur kallar á sína menn og
bað þá heim halda til bæjar og láta húsin gæta sín og er þeir
komu heim að túngarði verða þeir tólf. Kvaðst Steinólfur þá
eigi lengra renna vilja. Höfðu þá látist fimm menn Steinólfs.
Þeir komu fyrst eftir Kinnarsynir, Gunnar og þrír menn aðrir.
Þórhallur hjó þegar til Steinólfs og kom á fótinn. Var það
mikið sár. En Steinólfur lagði til hans og kom á hann miðjan.
Þórhallur gekk á lagið upp að höndum honum og hjó enn til
hans og veitti honum mikið sár. Í því kom Þórir að og voru þá
fallnir þrír menn af þeim Þórhalli. Þórir barðist þá
djarflega.

En þenna sama dag reið Atli son Úlfs hins skjálga norðan yfir
heiði við tólfta mann. Hann varð var við fundinn og fór til
og réð þegar til meðalgöngu og kvaðst þeim veita mundu er að
hans orðum vildi gera og þar kom að hann fékk skilið þá því
að hvorirtveggju voru mjög sárir. Þar létust fimm menn af
Þóri en fimmtán af Steinólfi. Þar heitir Grásteinsdæld er
þeir börðust upp frá Bæ.

Atli fylgir þeim Steinólfi heim í Bæ og voru bundin sár
þeirra. Þeir Þórir riðu vestur heim og voru allir sárir og
engi maður komst ósár af þeim fundi. Um daginn eftir fór
Steinólfur heim suður til Fagradals og lá lengi í sárum um
haustið og greri seint. En um veturinn sló í verk og rifnuðu
aftur þá er gróin voru og dó hann af þeim sárum. Þórir hafði
og mjög sár orðið og greru hans sár skjótt. En eftir þenna
fund tók Þórir skapskipti. Gerðist hann þá mjög illur
viðfangs.

Það haust hurfu kistur þær er hann hafði gera látið að
Valshellisgulli og vissi engi síðan hvað af þeim var orðið.