GullÞ ch. 17

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þormóður hét maður norðlenskur. Hann stökk norðan fyr víga
sakir. Hann kemur á Hjalla til Helga og skorar á hann til
vistar. En Helgi játti að taka við honum ef hann sætti
áverkum við Þóri ef hann kæmi í færi. Þessu játar Þormóður.

En það var litlu síðar er Þórir reið Kinnskæ hinum gamla yfir
Þorskafjörð. Þormóður var við sétta mann og var fólginn í
þangi þar er Þórir skyldi á land ríða. Og er hann reið af
vaðlinum hljóp Þormóður upp og lagði til hans og kom lagið í
síðu á hestinum og hljóp millum rifjanna. Þórir hljóp af baki
hestinum en hesturinn ærðist og hljóp út á sjóinn. Þórir brá
sverði og hjó Þormóð banahögg. Þá hlupu þeir Helgi ofan í
fjöruna og skaut Þórir spjóti í gegnum þann er fyrstur fór.
En er þeir Helgi sáu að tveir eru fallnir, snýr þá síns vegar
hver þeirra. Þórir hljóp eftir Helga og elti hann út til
Kálfár og vó hann undir Helgasteini út frá Hjöllum. Eftir það
fór Þórir heim. Þar heitir nú Þormóðstangi er hann féll við
sjóinn en Hesttangi þar er Kinnskær kom á land.

Þórir var nú var um sig og lét upp halda virkinu. Þá lét
Þuríður drikkinn gera rekkju gagnvert dyrum og kvað sér þá
mundu fátt á óvart koma. Ekki sættust þeir Styrkár og Þórir á
víg Helga.

En það var nokkuru síðar að Styrkár gekk á skip með húskarla
sína tíu. Þar var Kerling í för með þeim dóttir hans. Þau
fóru leynilega suður yfir Þorskafjörð og komu á Hofstaði til
Halls. Styrkár skorar á hann til liðs. Hallur brást við
skjótt og fór þegar við fimmtánda mann. Þeir voru nú allir
saman sex og tveir tigir. Kerling hafði ráð fyrir liði þeirra
og hún hafði huliðshjálm yfir skipinu meðan þau reru yfir
fjörðinn til Þórisstaða. Þau gengu frá skipi ofanverða nátt
og gekk Kerling fyrst í virkið því að þegar spratt upp lásinn
fyrir henni er hún kom að. Og er hún kom í virkið hljóp að
henni gyltur mikil og svo hart í fang henni að hún fór öfug
út af virkinu. Og í því hljóp upp Þuríður drikkinn og bað
Þóri vopnast, segir að ófriður var kominn að bænum. Þeir
Þórir hlupu upp og klæddust, tóku vopn sín og voru tólf
saman. Tekst þar bardagi í virkinu. Þeir Þórir urðu sárir
mjög því að vopn þeirra bitu ekki.

Þá sá Þuríður drikkinn að Kerling fór um völlinn að húsbaki
og hafði klæðin á baki sér uppi en niðri höfuðið og sá svo
skýin á milli fóta sér. Þuríður hljóp þá út af virkinu og
rann á hana og þreif í hárið og reif af aftur hnakkafilluna.
Kerling tók í eyra Þuríði báðum höndum og sleit af henni
eyrað og alla kinnfilluna ofan. Og í því tók að bíta vopn
Þóris og urðu þá mjög skeinusamir. Féllu þá sumir menn Halls
en sumir flýðu ofan úr virkinu. Börðust þeir þá á leiðinni
ofan til sjóvarins. En svo lauk að þeir komust á skip um
síðir en eftir lágu fimm menn en tveir féllu af Þóri. Þær
Þuríður og Kerling voru báðar óvígar.

Eftir það leitar Hallsteinn um sættir með þeim Styrkári og
Þóri. Varð það að sætt að víg þeirra Helga skyldu á standast
heimsókn og fjörráð við Þóri. Síðan var saman jafnað
mannalátum öðrum og bættur skakki. Hallur var ekki í þessi
sætt og fer hann suður yfir fjörð. Er hann í Fagradal með
Steinólfi um hríð.

Þeir bera nú saman ráð sín og gaf Hallur það ráð til að þeir
sætu um líf Ketilbjarnar, kvað hann þá mest aðra hönd af Þóri
ef honum yrði nokkuð, héldu nú njósnum um hvern tíma
Ketilbjörn væri heima í Tungu. En það var háttur Ketilbjarnar
þá er hann var heima að hann hélt njósnum ofan til Bæjar. Með
honum var Ásmundur Naðursson og Vöflu-Gunnar.