Grettis saga Ásmundarsonar 62 — ed. not skaldic
Not published: do not cite (Gr ch. 62)
Text is based on reconstruction from the base text and variant apparatus and may contain alternative spellings and other normalisations not visible in the manuscript text. Transcriptions may not have been checked and should not be cited.
The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):
Litlu síðar en Grettir fór af Arnarvatnsheiði kom sá maður á
heiðina er Grímur hét. Hann var son ekkjunnar á Kroppi. Hann
hafði drepið son Eiðs Skeggjasonar úr Ási og varð fyrir það
sekur ger. Hann settist nú þar sem Grettir hafði áður verið
og veiddi vel úr vatninu. Hallmundi lék öfund á er Grímur var
kominn í stað Grettis og hugsaði að honum skyldi engi árferð
í vera þótt hann veiddi mart.
Svo bar til einn dag að Grímur veiddi hundrað fiska og bar
heim til skála og bjó um úti. En um morguninn eftir er hann
kom til var í burtu hver fiskur.
Þetta þótti honum undarlegt og fór til vatnsins og veiddi nú
tvö hundruð fiska, færði heim og bjó um og fór allt á sömu
leið að allir voru í burt að morgni. Nú þótti honum eigi að
einum brunni bera.
Hinn þriðja dag veiddi hann þrjú hundruð fiska, bar heim og
vakti yfir skála sínum. Grímur sá út í hurðarboruna ef nokkur
kæmi til skálans. Leið nú svo nokkuð fram á nóttina. Og er
eigi var þriðjungur af nótt þá heyrir hann gengið úti hjá og
stigið heldur hart. Og er Grímur varð þessa var tók hann öxi
er hann átti. Það var allhvasst vopn. Hann vildi vita hvað
þessi hafðist að. Komumaðurinn hafði mikinn meis að baki og
setti niður og litaðist um og sá öngvan mann úti. Hann baukar
til fiskanna og þykir nú gott hönd á að hafa, rótar ofan í
meisinn öllum fiskunum. Þá er fullur meisinn. Fiskurinn var
svo stór að Grímur ætlaði að hestur mundi eigi bera meira.
Hinn tekur nú og ræðst undir byrðina. Og í því er hann vildi
upp standa hljóp Grímur út og hjó tveim höndum á hálsinn svo
að öxin sökk að hamri. Hinn brá við hart og hefir á rás með
meisinn suður á fjall. Grímur sneri eftir honum og vildi vita
hvort honum hefði tekið. Þeir fóru allt suður undir
Balljökul. Þar gekk þessi maður inn í helli. Eldur var
bjartur í hellinum. Þar sat kona við, stór vexti og þó
skörugleg. Það heyrir Grímur að hún heilsaði föður sínum og
nefndi Hallmund. Hann kastaði niður hart byrðinni og
andvarpaði hátt. Hún spurði því hann væri blóðugur.
Hann svarar og kvað þetta:
Það er mér sýnt
að sínu má
engi maðr
afli treysta
því að svo bregst
á banadægri
hölda hugr
sem heill bilar.
Hún spurði þá innilega að atburðum þeirra en hann sagði allt
sem farið hafði.
"Skaltu nú heyra til," segir hann, "en eg mun segja frá
athöfnum mínum og mun eg kveða þar um kvæði en þú skalt rísta
eftir á kefli."
Hún gerði svo.
Þá kvað hann Hallmundarkviðu og er þetta þar í:
Þótti eg gildr
er eg Gretti strauk
nógu fast
niðr af taumum.
Sá eg hitt
að horfa gerði
sýna stund
sér í gaupnir.
Það var næst
er Þórir kom
Arnarvatns
upp á heiði
og við tveir
við tigu átta
odda leik
eiga knáttum.
Sýndust gild
Grettis handa
skýlihögg
á skjöldum þeirra.
Þó frá eg mín
miklu stærri
eggja spor
ýtum sýnast.
Eg lét hendr
og höfuð fjúka
brögnum af
er að baki gengu
svo að kappar
Kelduhverfis
átján þar
eftir lágu.
Hefi eg þursa
og þeirra kyn
hart leikið
og hamarsbúa
en meinvætti
marga barði
og blendingum
að bana orðið.
Svo álfa kind
og óvættum
nær hefi eg öllum
óþarfr verið.
Margra athafna sinna gat Hallmundur í kviðunni því að hann
hafði farið um allt landið.
Þá mælti dóttir hans: "Ekki hefir sjá maður sleppifengur
verið og var það eigi ólíklegt því að þú settir illa á stofn
við hann. Eða hver mun nú hefna þín?"
Hallmundur svarar: "Eigi er víst að þess verði auðið. Vita
þykist eg að Grettir mundi hefna ef hann mætti sér við koma
en ekki mun hægt að ganga í móti gæfu þessa manns því að
honum mun mikið lagið verða."
Eftir það dró svo mikið mætti Hallmundar sem fram leið
kvæðinu. Var það nú og jafnskjótt að kviðunni var lokið og
Hallmundur dó. Hún bar sig þá lítt og grét allsárt.
Þá gekk Grímur fram og bað hana hreysta sig "og verður hver
þá að fara er hann er feigur. Varð þetta mjög af tilstofningu
hans. Mátti eg varla sjá að hann rændi mig."
Hún kvað hann mikið hafa að mæla um það "og gefst illa
ójafnaður."
Gladdist hún þá heldur í viðræðunni. Þar dvaldist Grímur
margar nætur í hellinum og nam kviðuna og fór þá laglega með
þeim.
Grímur var á Arnarvatnsheiði um veturinn eftir dauða
Hallmundar. Eftir það kom Þorkell Eyjólfsson til móts við
hann á heiðina og börðust þeir. Lauk svo þeirra viðskipti að
Grímur átti vald á lífi Þorkels og vildi eigi drepa hann en
Þorkell tók hann til sín og kom honum utan og gaf honum mikið
góss og þótti þar hvortveggi vel gera við annan. Grímur varð
síðan farmaður og er mikil saga frá honum sögð.
Use the buttons at the top of the page to navigate between stanzas in a poem.
The text and translation are given here, with buttons to toggle whether the text is shown in the verse order or prose word order. Clicking on indiviudal words gives dictionary links, variant readings, kennings and notes, where relevant.
This is the text of the edition in a similar format to how the edition appears in the printed volumes.
This view is also used for chapters and other text segments. Not all the headings shown are relevant to such sections.