Gr ch. 61

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

En er þeir Björn fundust sagði hann Gretti að honum þótti nú
mikið að orðið "og mun þér ekki hér fært vera álengdar. Hefir
þú nú drepið bæði frændur mína og vini en ekki mun eg kasta
niður því sem eg hefi játað þér meðan þú ert hér."

Grettir kvaðst hendur sínar og líf eiga að verja "en illa er
það er þér mislíkar."

Björn kvað nú svo búið vera verða. Litlu síðar komu þeir menn
til Bjarnar sem misst höfðu frændur sína fyrir Gretti og báðu
að hann léti eigi óeirðarmann þenna vera þar lengur til
skapraunar við þá. Björn sagði að svo skyldi vera þegar að
vetur létti af.

Þrándur var græddur, sonur Þórarins á Ökrum. Hann var gildur
maður fyrir sér. Hann átti Steinunni dóttur Hrúts á
Kambsnesi. Þorleifur í Hraundal faðir Steinólfs var mikill
maður fyrir sér. Frá honum eru komnir Hraundælir.

Ekki er nú getið um sameign Grettis og þeirra Mýramanna
fleira meðan er hann var þar í fjallinu. Hélt Björn og
vináttu við hann en þó fækkuðust heldur vinir Bjarnar fyrir
þetta er hann lét Gretti þar vera því að menn undu illa við
að hafa frændur sína bótalausa.

Um þing leitaði Grettir burt af Mýrum. Fór hann þá enn til
Borgarfjarðar og fann Grím Þórhallsson og leitaði hann þá
ráðs hversu hann skyldi þá breyta. Grímur kveðst eigi hafa
efni til þess að halda hann og því fór Grettir til fundar við
Hallmund vin sin og dvaldist þar um sumarið þar til er á
leið.

Um haustið fór Grettir í Geitland og beið þar til þess er
bjart veður kom. Þá gekk hann upp á Geitlandsjökul og stefndi
á landsuður eftir jöklinum og hafði með sér ketil og
eldsvirki. Það ætla menn að hann hafi farið að tilvísan
Hallmundar því að honum hefir verið víða kunnigt.

Grettir fór þar til er hann fann dal í jöklinum, langan og
heldur mjóvan, og lukt að jöklum öllum megin svo að þeir
skúttu fram yfir dalinn. Hann komst ofan í einhverjum stað.
Hann sá þá fagrar hlíðir grasi vaxnar og smákjörr. Þar voru
hverar og þótti honum sem jarðhitar mundu valda er eigi
luktust saman jöklarnir yfir dalnum. Á lítil féll eftir
dalnum og sléttar eyrar báðum megin. Lítill var þar
sólargangur en það þótti honum ótal hve margur sauður þar var
í dalnum. Það fé var miklu betra og feitara en hann hefði
þvílíkt séð.

Grettir bjóst nú þar um og gerði sér skála af þeim viði sem
hann fékk þar til. Tók hann sér nú sauði til matar. Var þar
betri einn sauður til niðurlags en tveir annars staðar.

En ær mókollótt var þar með dilki sú er honum þótti mest
afbragð í vera fyrir vaxtar sakir. Var honum forvitni á að
taka dilkinn og svo gerði hann og skar síðan dilkinn. Hálf
vætt mörs var í dilkinum en hann var þó öllu betri. En er
Mókolla missti dilks síns fór hún upp á skála Grettis hverja
nótt og jarmaði svo að hann mátti öngva nótt sofa. Þess
iðraðist hann mest er hann hafði dilkinn skorið fyrir ónáðum
hennar.

Hvert kveld er hálfrökkvað var heyrði hann hóað upp í dalnum
og þá hljóp féð allt til hins sama bóls hvert kveld.

Svo hefir Grettir sagt að fyrir dalnum hafi ráðið blendingur,
þurs einn sá er Þórir hét, og í hans trausti hafði Grettir
þar verið. Við hann kenndi Grettir dalinn og kallaði
Þórisdal. Dætur kvað hann Þóri eiga og henti Grettir gaman að
þeim enda tóku þær því vel því að þar var ekki margkvæmt. En
þá er fastað var gerði Grettir þá minning að þá skyldi eta
mör og lifrar um langaföstu.

Ekki bar þar til tíðinda um veturinn. Þá þótti Gretti þar svo
dauflegt að hann mátti þar eigi lengur vera. Fór hann þá í
burt úr dalnum og gekk suður þvers af jöklinum og kom þá að
norðan að miðjum Skjaldbreið. Reisti hann upp hellu og
klappaði á rauf og sagði svo ef maður legði auga sitt við
raufina á hellunni að þá mætti sjá í gil það sem fellur úr
Þórisdal.

Síðan fór hann suður um land og svo til Austfjarða. Var hann
í þessari ferð um sumarið og veturinn og fann alla hina meiri
menn og bægði honum svo við að hvergi fékk hann vist né veru.
Svo fór hann aftur hið nyrðra og dvaldist í ýmsum stöðum.