Fbr ch. 22

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá er að jólum dregur lætur Þorkell mungát heita því að hann
vill jóladrykkju hafa og gera sér það til ágætis því að
sjaldan voru drykkjur á Grænlandi. Þorkell bauð þangað vinum
sínum að jólum og var þar fjölmennt. Skúfur af Stokkanesi og
Bjarni voru þar um jólin. Þaðan var hafður húsbúnaður og ker
og klæði um jólin. Nú drukku menn um jólin með mikilli gleði
og skemmtan.

Affaradag jólanna bjuggust menn á brott. Loðinn greiddi
mönnum klæði, sverð og handagervi er hann hafði varðveitt.
Hann setti og fram skip þeirra Skúfs og Bjarna. Húskarlar
báru ofan ker og klæði. Loðinn var í selskinnsstakki og
selskinnsbrókum.

Þá kemur Loðinn í stofu við hinn fjórða mann. Þar voru áður
eigi fleiri menn en þeir Þormóður og Bjarni. Þormóður lá í
bekkinum á framanverðum stokki. Nú er þeir koma í stofuna þá
greip Loðinn í fætur Þormóði og kippti honum fram á gólfið og
dró hann utar eftir gólfinu. Þá hleypur Bjarni upp og grípur
um Loðin miðjan, tekur hann upp og rekur niður við gólfinu
hart og bölvar þeim er Þormóð drógu og bað þá láta hann
lausan og þeir gera svo.

Nú stendur Þormóður upp og mælti til Bjarna: "Engi tilkoma
þykir oss Íslendingum um slík brögð því að vér erum oft slíku
vanir í skinnleikum."

Þeir ganga út og láta sem ekki hafi í orðið. Nú er þeir
Skúfur voru albúnir til ferðar þá gengur Þorkell til skips
með þeim og heimamenn hans. Þeir höfðu eina ferju og lá ein
bryggja á land upp af ferjunni. Bjarni stóð hjá ferjunni og
beið Skúfs er hann hjalaði við Þorkel. Loðinn var uppi skammt
frá skipinu og hafði af hendi greitt klæði manna. Þormóður
var þaðan skammt.

Og er minnstar vonir voru bregður Þormóður höggöxi undan
skikkju sinni og höggur í höfuð Loðini svo að hann féll þegar
dauður til jarðar.

Þorkell heyrir brestinn og lítur til, sér hvar Loðinn var
fallinn. Hann mælir þá við sína menn að þeir gangi og drepi
Þormóð en þeim varð bilt. Bjarni mælti að Þormóður skyldi
ganga út á skip. Hann gerði svo. Bjarni gekk eftir honum og
svo Skúfur. Og er þeir komu á skipið þá heimta þeir bryggjuna
út. Þorkell eggjar þá atgöngu og vildi berjast við þá Skúf og
Bjarna ef þeir vildu eigi Þormóð fram selja.

Skúfur mælti þá: "Bráðlitið gerir þú á þetta Þorkell bóndi ef
þú vilt drepa Þormóð, heimamann þinn en hirðmann og skáld
Ólafs konungs. Mun yður maðurinn dýrkeyptur verða ef Ólafur
konungur spyr að þér látið drepa hann, allra helst er hann
hafði sent hann þér til trausts ef hann þyrfti nokkurs við.
Sýnist það í þessu máli sem oft að reiðni lítur eigi hið
sanna. Nú viljum vér bjóða yður fébætur fyrir Þormóð um víg
þetta og vansa þann er yður hefir ger verið í víginu."

Nú af þessum orðum Skúfs þá sefast Þorkell. Áttu þá margir
hlut í um sættir þeirra. Fór það og fram að Skúfur handsalaði
Þorkatli sjálfdæmi fyrir víg Loðins. Fór Þormóður þá til
vistar á Stokkanes.