Eb ch. 55

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

En þá er svo var komið undrum þeim var það einn dag að
Kjartan fór inn til Helgafells að finna Snorra goða
móðurbróður sinn og leitaði ráðs við hann, hvað að skyldi
gera undrum þeim er yfir voru komin. Þá var kominn prestur sá
til Helgafells er Gissur hvíti hafði sent Snorra goða. Sendi
Snorri prestinn út til Fróðár með Kjartani og Þórð kausa son
sinn og sex menn aðra. Hann gaf þau ráð til að brenna skyldi
ársal Þórgunnu en sækja þá menn alla í dyradómi er aftur
gengu, bað prest veita þar tíðir, vígja vatn og skrifta
mönnum.

Síðan riðu þeir út til Fróðár og kvöddu menn af næstum bæjum
með sér um leið og komu til Fróðár um kveldið fyrir
kyndilmessu í þann tíma er máleldar voru gervir. Þá hafði
Þuríður húsfreyja tekið sótt með þeim hætti sem þeir er
látist höfðu.

Kjartan gekk inn þegar og sá að þeir Þóroddur sátu við eld
sem þeir voru vanir. Kjartan tók ofan ársalinn Þórgunnu, gekk
síðan í eldaskála, tók glóð af eldi og gekk út með. Var þá
brenndur allur rekkjubúnaðurinn er Þórgunna hafði átt.

Eftir það stefndi Kjartan Þóri viðlegg en Þórður kausi
Þóroddi bónda um það að þeir gengju þar um híbýli ólofað og
firrðu menn bæði lífi og heilsu. Öllum var þeim stefnt er við
eldinn sátu.

Síðan var nefndur dyradómur og sagðar fram sakir og farið að
öllum málum sem á þingadómum. Voru þar kviðir bornir, reifð
mál og dæmd.

En síðan er dómsorði var á lokið um Þóri viðlegg stóð hann
upp og mælti: "Setið er nú meðan sætt er." Eftir það gekk
hann út þær dyr sem dómurinn var eigi fyrir settur.

Þá var lokið dómsorði á sauðamann. En er hann heyrði það stóð
hann upp og mælti: "Fara skal nú og hygg eg að þó væri fyrr
sæmra."

En er Þorgríma galdrakinn heyrði að dómsorði var á hana lokið
stóð hún upp og mælti: "Verið er nú meðan vært er."

Síðan var sóttur hver að öðrum og stóð svo hver upp sem dómur
féll á og mæltu allir nokkuð er út gengu og fannst það á
hvers orðum að nauðigur losnaði.

Síðan var sókn felld á Þórodd bónda. Og er hann heyrði það
stóð hann upp og mælti: "Fátt hygg eg hér friða enda flýjum
nú allir." Gekk hann þá út eftir það.

Síðan gengu þeir Kjartan inn. Bar prestur þá vígt vatn og
helga dóma um öll hús. Eftir um daginn syngur prestur tíðir
allar og messu hátíðlega og eftir það tókust af allar
afturgöngur að Fróðá og reimleikar en Þuríði batnaði
sóttarinnar svo að hún varð heil.

Um vorið eftir undur þessi tók Kjartan sér hjón og bjó að
Fróðá lengi síðan og varð hinn mesti garpur.