Eb ch. 54

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Um morguninn, er þeir Þóroddur fóru utan af Nesi með
skreiðina, týndust þeir allir út fyrir Enni. Rak þar upp
skipið og skreiðina undir Ennið en líkin fundust eigi.

En er þessi tíðindi spurðust til Fróðár buðu þau Kjartan og
Þuríður nábúum sínum þangað til erfis. Var þá tekið jólaöl
þeirra og snúið til erfisins.

En hið fyrsta kveld er menn voru að erfinu og menn voru í
sæti komnir, þá gengur Þóroddur bóndi í skálann og förunautar
hans allir alvotir. Menn fögnuðu vel Þóroddi því að þetta
þótti góður fyrirburður því að þá höfðu menn það fyrir satt
að þá væri mönnum vel fagnað að Ránar ef sædauðir menn
vitjuðu erfis síns. En þá var enn lítt af numin forneskjan þó
að menn væru skírðir og kristnir að kalla.

Þeir Þóroddur gengu eftir endilöngum setaskálanum en hann var
tvídyrður. Þeir gengu til eldaskála og tóku einskis manns
kveðju. Settust þeir við eldinn en heimamenn stukku úr
eldaskálanum en þeir Þóroddur sátu þar eftir þar til er
eldurinn var fölskaður. Þá hurfu þeir á brott. Fór þetta svo
hvert kveld, meðan erfið stóð, að þeir komu til eldanna. Hér
var mart um rætt að erfinu. Gátu sumir að þetta mundi af taka
er lokið væri erfinu. Fóru boðsmenn heim eftir veisluna en
þar voru híbýli heldur daufleg eftir.

Það kveld er boðsmenn voru brottu voru gervir máleldar að
vanda. En er eldar brunnu kom Þóroddur inn með sveit sína og
voru allir votir. Settust þeir niður við eldinn og tóku að
vinda sig. Og er þeir höfðu niður sest kom inn Þórir
viðleggur og hans sveitungar sex. Voru þeir allir moldugir.
Þeir skóku klæðin og hreyttu moldinni á þá Þórodd. Heimamenn
stukku úr eldhúsinu sem von var að og höfðu hvorki á því
kveldi ljós né steina og enga þá hluti að þeir hefðu neina
veru af eldinum.

Annað kveld eftir var máleldur ger í öðru húsi. Var þá ætlað
að þeir mundu síður þangað koma. En það fór eigi svo því að
allt gekk með sama hætti og hið fyrra kveldið. Komu þeir
hvorirtveggju til eldanna.

Hið þriðja kveld gaf Kjartan það ráð til að gera skyldi
langeld mikinn í eldaskála en máleld skyldi gera í öðru húsi.
Og svo var gert. Og þá endist með því móti að þeir Þóroddur
sátu við langeld en heimamenn við hinn litla eld og svo fór
fram um öll jólin.

Þá var svo komið að meir og meir lét í skreiðarhlaðanum. Var
þá svo að heyra nætur sem daga að skreiðin væri rifin. Eftir
það voru þær stundir að skreiðina þurfti að hafa. Var þá
leitað til hlaðans og sá maður er upp kom á hlaðann sá þau
tíðindi að upp úr hlaðanum kom rófa, vaxin sem nautsrófa
sviðin. Hún var snögg og selhár. Sá maður er upp fór á
hlaðann tók í rófuna og togaði og bað aðra menn til fara með
sér. Fóru menn þá upp á hlaðann, bæði karlar og konur, og
toguðu rófuna og fengu eigi að gert. Skildu menn eigi annað
en rófan væri dauð. Og er þeir toguðu sem mest strauk rófan
úr höndum þeim svo að skinnið fylgdi úr lófum þeirra er mest
höfðu á tekið en varð eigi síðan vart við rófuna. Var þá
skreiðin upp borin og var þar hver fiskur úr roði rifinn svo
að þar beið engan fisk í þegar niður sótti í hlaðann en þar
fannst engi hlutur kvikur í hlaðanum.

Næst þessum tíðindum tók sótt Þorgríma galdrakinn, kona Þóris
viðleggs. Hún lá litla hríð áður hún andaðist og hið sama
kveld sem hún var jörðuð sást hún í liði með Þóri bónda
sínum. Þá endurnýjaði sóttina í annað sinn þá er rófan hafði
sýnst og önduðust þá meir konur en karlar. Létust þá enn sex
menn í hríðinni. En sumt fólk flýði fyrir reimleikum og
afturgöngum.

Um haustið höfðu þar verið þrír tigir hjóna en átján önduðust
en fimm stukku í brottu en sjö voru eftir að gói.