Eb ch. 9

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þórólfur Mostrarskegg andaðist á Hofsstöðum. Þá tók Þorsteinn
þorskabítur föðurleifð sína. Hann gekk að eiga Þóru, dóttur
Ólafs feilans, systur Þórðar gellis er þá bjó í Hvammi.
Þórólfur var heygður í Haugsnesi út frá Hofsstöðum.

Í þenna tíma var svo mikill ofsi Kjalleklinga að þeir þóttust
fyrir öðrum mönnum þar í sveit. Voru þeir og svo margir
ættmenn Bjarnar að engi frændbálkur var þá jafnmikill í
Breiðafirði.

Þá bjó Barna-Kjallakur, frændi þeirra, á Meðalfellsströnd þar
sem nú heitir á Kjallaksstöðum. Hann átti marga sonu og vel
mennta. Þeir veittu allir frændum sínum fyrir sunnan fjörðinn
á þingum og mannfundum.

Það var eitt vor á Þórsnessþingi að þeir mágar, Þorgrímur
Kjallaksson og Ásgeir á Eyri, gerðu orð á að þeir mundu eigi
leggja drag undir ofmetnað Þórsnesinga og það að þeir mundu
ganga þar örna sinna sem annars staðar á mannfundum á grasi
þótt þeir væru svo stolts að þeir gerðu lönd sín helgari en
aðrar jarðir í Breiðafirði. Lýstu þeir þá yfir því að þeir
mundu eigi troða skó til að ganga þar í útsker til álfreka.

En er Þorsteinn þorskabítur varð þessa var vildi hann eigi
þola að þeir saurguðu þann völl er Þórólfur faðir hans hafði
tignað umfram aðra staði í sinni landeign. Heimti hann þá að
sér vini sína og ætlaði að verja þeim vígi völlinn ef þeir
hygðust að saurga hann. Að þessu ráði hurfu með honum Þorgeir
kengur, sonur Geirröðar á Eyri, og Álftfirðingar, Þorfinnur
og Þorbrandur sonur hans, Þórólfur bægifótur og margir aðrir
þingmenn Þorsteins og vinir.

En um kveldið er Kjalleklingar voru mettir tóku þeir vopn sín
og gengu út í nesið. En er þeir Þorsteinn sáu að þeir sneru
af þeim veg er til skersins lá þá hljópu þeir til vopna og
runnu eftir þeim með ópi og eggjan. Og er Kjalleklingar sáu
það hljópu þeir saman og vörðu sig. En Þórsnesingar gerðu svo
harða atgöngu að Kjalleklingar hrukku af vellinum og í
fjöruna. Snerust þeir þá við og varð þar hinn harðasti
bardagi með þeim. Kjalleklingar voru færri og höfðu
einvalalið.

Nú verða við varir Skógstrendingar, Þorgestur hinn gamli og
Áslákur úr Langadal. Þeir hljópu til og gengu í milli, en
hvorirtveggju voru hinir óðustu, og fengu eigi skilið þá áður
en þeir hétu að veita þeim er þeirra orð vildu heyra til
skilnaðarins, og við það urðu þeir skildir og þó með því móti
að Kjalleklingar náðu eigi að ganga upp á völlinn og stigu
þeir á skip og fóru brott af þinginu.

Þar féllu menn af hvorumtveggjum og fleiri af Kjalleklingum
en fjöldi varð sár. Griðum varð engum á komið því að hvorgir
vildu þau selja og hétu hvorir öðrum aðförum þegar því mætti
við koma. Völlurinn var orðinn alblóðugur þar er þeir börðust
og svo þar er Þórsnesingar stóðu meðan barist var.