Anon Eir 4c^V

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Í þenna tíma var hallæri mikit á Grœnlandi. Hǫfðu menn fengit lítit fang, þeir er í veiðiferðir hǫfðu farit, en sumir ekki aptr komnir. Sú kona var þar í byggð er, Þorbjǫrg hét. Hon var spákona ok var kǫlluð lítilvǫlva. Hon hafði átt sér níu systr, ok váru allar spákonr, en hon var þa á lífi. Þat var háttr Þorbjargar um vetrum, at hon fór at veizlum, ok buðu þeir menn henni mest heim, er forvitni var á at forlǫg sín eða árferð. Ok með því at Þorkell var þar mestr bóndi, þá þótti til hans koma at vita, hvé nær létta myndi óárani þessu, sem yfir stóð. Býðr Þorkell spákonunni heim, ok er henni þar vel fagnat, sem siðr var til, þá er við þess háttar konum skyldi taka. Var henni búið hásæti ok lagt undir hana hœgindi. Þar skyldi í vera hœnsafiðri.

En er hon kom um kveldit ok sá maðr, er móti henni var sendr, þá var hon svá búin, at hon hafði yfir sér tuglamǫttul blán, ok var settr steinum allt í skaut ofan. Hon hafði á hálsi sér glertǫlur, lambskinnskofra svartan á hǫfði ok við innan kattskinn hvít. Ok hon hafði staf í hendi, ok var á knappr. Hann var búinn messingu ok settr steinum ofan um knappinn. Hon hafði um sik hnjóskulinda, ok var þar á skjóðupungr mikill, ok varðveitti hon þar í tǫfr sín, þau er hon þurfti til fróðleiks at hafa. Hon hafði á fótum kálfskinnsskúa loðna ok í þvengi langa, ok a tinknappar miklir á endunum. Hon hafði á hǫndum sér kattskinnsglófa, ok váru hvítir innan ok loðnir.

En er hún kom inn, þótti ǫllum mǫnnum skylt at velja henni sœmilegar kveðjur. Hon tók því eftir sem henni váru menn geðjaðir til. Tók Þorkell bóndi í hǫnd henni ok leiddi hana til þess sætis, sem henni var búit. Þorkell bað hana þá renna þar augum yfir hjú ok hjǫrð, ok svá hýbýli. Hon var fámálug um allt. Borð váru upp tekin um kveldit, ok er frá því at segja, hvat spákonunni var matbúit. Henni var gǫrr grautr af kiðjamjólk, ok matbúin hjǫrtu ór ǫllum kykvendum, þeim sem þar váru til. Hon hafði messingarspón ok kníf tannskeftan, tvíhólkaðan af eiri, ok var brotinn af oddrinn. En er borð váru upp tekin, þá gengr Þorkell bóndi fyrir Þorbjǫrgu ok spyrr, hversu henni þykki þar um at lítask, eða jversu skapfelld henni eru þar hýbýli eða hættir manna, eða hversu fljótlega hon mun vís verða þess, er hann hefir spurt hana ok mǫnnum er mest forvitni at vita. Hon kallask ekki munu segja fyrr en um morguninn eptir, er hon hafði áðr sofit um nóttina.

En um morgininn, at áliðnum degi, var henni veittr sá umbúningr, sem hon þurfti at hafa til at fremja seiðinn. Hon bað ok fá sér konur þær, er kynni frœði þat, sem til seiðsins þarf ok Varðlokur hétu. En þær konur fundusk eigi. Þá var leitat at um bœinn, ef nǫkkur kynni. Þá segir Guðríðr: "Hvárki em ek fjǫlkunnig né vísindakona, en þó kenndi Halldís, fóstra mín, mér á Íslandi þat kvæði, er hon kallaði Varðlokur." Þorkell segir: "Þá ertu happfróð." Hon segir: "Þetta er þat eitt atferli, er ek ætla í engum atbeina at vera, því at ek em kristin kona." Þorbjǫrg segir: "Svá mætti verða, at þú yrðir mǫnnum at liði hér um, en þú værir þá kona ekki verri en áðr. En við Þorkel mun ek meta at fá þá hluti til, er hafa þarf." Þorkell herðir nú at Guðríði, en hon kvezk gera mundu sem hann vildi. Slógu þá konur hring hjallin, en Þorbjǫrg sat á uppi. Kvað Guðríðr þá kvæðit svá fagrt ok vel, at engi þóttisk heyrt hafa með fegri rǫdd kveði kveðit, sá er þar var hjá.

Spákona þakkar henni kvæðit ok kvað margar þær náttúrur nú til hafa sótt ok þykkja fagrt at heyra, er kvæðit var svá vel flutt, "er áðr vildu við oss skiljask ok enga hlýðni oss veita. En mér eru nú margir þeir hlutir auðsýnir, er áðr var ek dulið, og margir aðrir. En ek kann þer þat at segja, Þorkell, at hallæri þetta mun ekki haldask lengr en í vetr, ok mun batna árangr sem várar. Sóttarfar þat, sem á hefir legit, man ok batna vánu bráðara. En þér, Guðríðr, skal ek launa í hǫnd liðsinni þat, sem oss hefir af þer staðit, því at þín forlǫg eru mér nú allgløggsæ. Þu munt gjaforð fá hér á Grœnlandi, þat er sœmilegast er, þó at þér verði þat eigi til langæðar, því at vegar þínir liggja út til Íslands, ok man þar koma frá þér bæði mikill ætt ok góð, ok yfir þínum kynkvíslum skína bjartari geisli en ek hafa megin til at geta slíkt vandliga sét. Enda far nú heil ok vel, dóttir."

Síðan gengu menn at vísindakonunni, ok frétti þá hverr þess, er mest forvitni var á at vita. Hon var ok góð af frásǫgnum. Gekk þat ok lítt í tauma, er hon sagði. Þessu næst var komit eptir henni af ǫðrum bœ. Fór hon þá þangat. Þá var sent eptir Þorbirni, því at hann vildi eigi heima vera, meðan slík hindrvitni var framið. Veðrátta batnaði skjótt, sem Þorbjǫrg hafði sagt.