Eg ch. 27

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Kveld-Úlfur og þeir Skalla-Grímur héldu njósnum jafnan um
sumarið inn á þjóðleiðinni. Skalla-Grímur var hverjum manni
skyggnari; hann sá sigling þeirra Hallvarðs og kenndi skipið,
því að hann hafði það skip séð fyrr, þá er Þorgils fór með.
Skalla-Grímur hélt vörð á um ferð þeirra, hvar þeir lögðu til
hafnar um kveldið; síðan fer hann aftur til liðs síns og
segir Kveld-Úlfi það, er hann hafði séð, svo það, að hann
hafði kennt skipið, það er þeir Hallvarður höfðu tekið af
Þorgísli og Þórólfur hafði átt, og þar myndu þeir menn
nokkurir fylgja, er veiður myndi í vera.

Síðan búast þeir og búa báða bátana og höfðu tuttugu menn á
hvorum; stýrði öðrum Kveld-Úlfur, en öðrum Skalla-Grímur; róa
þeir síðan og leita skipsins, en er þeir koma að, þar er
skipið lá, þá lögðu þeir að landi.

Þeir Hallvarður höfðu tjaldað yfir skipi sínu og höfðu þá
lagst til svefns; en er þeir Kveld-Úlfur komu að þeim, þá
hljópu varðmenn upp, er sátu við bryggjusporð, og kölluðu á
skip út, báðu menn upp standa, sögðu, að ófriður fór að þeim;
hljópu þeir Hallvarður til vopna sinna.

En er þeir Kveld-Úlfur komu að bryggjusporðinum, þá gekk hann
út að skutbryggju, en Skalla-Grímur gekk fram að bryggjunni;
Kveld-Úlfur hafði í hendi bryntröll. En er hann kom á skipið,
þá bað hann menn sína ganga hið ytra með borðum og höggva
tjöldin úr klofum, en hann óð aftur til lyftingarinnar, og
svo er sagt, að þá hamaðist hann, og fleiri voru þeir
förunautar hans, er þá hömuðust. Þeir drápu menn þá alla, er
fyrir þeim urðu; slíkt sama gerði Skalla-Grímur, þar er hann
gekk um skipið; léttu þeir feðgar eigi, fyrr en hroðið var
skipið. En er Kveld-Úlfur kom aftur að lyftingunni, reiddi
hann upp bryntröllið og höggur til Hallvarðs í gegnum
hjálminn og höfuðið, og sökk allt að skafti; hnykkti hann þá
svo hart að sér, að hann brá Hallvarði á loft og slöngdi
honum útbyrðis. Skalla-Grímur ruddi framstafninn og drap
Sigtrygg. Margt hljóp manna á kaf, en menn Skalla-Gríms tóku
bátinn, er þeir höfðu þangað haft, og reru til og drápu þá
alla, er á sundinu voru.

Þar lést alls manna Hallvarðs meir en fimm tigir manna, en
þeir Skalla-Grímur tóku skipið, það er þeir Hallvarður höfðu
þangað haft, og fé allt, það sem á var.

Þeir tóku höndum menn tvo eða þrjá, þá er þeim þótti sem
minnstir væru fyrir sér, og gáfu grið og höfðu af þeim
tíðindi, fréttu, hverjir menn hefðu verið á skipinu, og svo
hvernig ferð þeirra hefði ætluð verið. En er þeir voru vísir
orðnir alls hins sanna, þá könnuðu þeir valinn, þann er á
skipinu lá; fannst þeim þá það á, að meiri hlutur manna hafði
fyrir borð hlaupið og höfðu týnst en það, er fallið hafði á
skipinu. Þeir synir Guttorms höfðu fyrir borð hlaupið og
höfðu týnst; þá var annar þeirra tólf vetra, en annar tíu, og
hinir vænlegustu menn.

Síðan lét Skalla-Grímur lausa fara þá menn, er hann hafði
grið gefið, og bað þá fara á fund Haralds konungs og segja
honum vendilega frá þeim tíðindum, er þar gerðust, og svo
hverjir þar höfðu að verið. "Skuluð þér," sagði hann, "bera
til konungs kviðling þenna:

Nús hersis hefnd

við hilmi efnd;

gengr ulfr ok örn

of ynglings börn;

flugu höggvin hræ

Hallvarðs á sæ;

grár slítr undir

ari Snarfara."

Síðan fluttu þeir Grímur skipið með farmi út til skipa sinna;
skiptu þá skipunum, hlóðu þetta, er þá höfðu þeir fengið, en
ruddu hitt, er þeir höfðu áður og minna var, báru þar í grjót
og brutu þar á raufar og sökktu niður; sigldu síðan á haf út,
þegar byr gaf.

Svo er sagt, að þeim mönnum væri farið, er hamrammir eru, eða
þeim, er berserksgangur var á, að meðan það var framið, þá
voru þeir svo sterkir, að ekki hélst við þeim, en fyrst, er
af var gengið, þá voru þeir ómáttkari en að vanda. Kveld-
Úlfur var og svo, að þá er af honum gekk hamremmin, þá kenndi
hann mæði af sókn þeirri, er hann hafði veitt, og var hann þá
af öllu saman ómáttugur, svo að hann lagðist í rekkju.

En byr bar þá í haf út. Kveld-Úlfur réð fyrir skipi því, er
þeir höfðu tekið af þeim Hallvarði; þeim byrjaði vel og héldu
mjög samfloti, svo að hvorir vissu löngum til annarra.

En er sóttist hafið, þá elnaði sótt á hendur Kveld-Úlfi; en
er dró að því, að hann var banvænn, þá kallaði hann til
skipverja sína og sagði þeim, að honum þótti líklegt, að þá
myndi brátt skilja vega þeirra. "Hef eg," sagði hann, "ekki
kvellisjúkur verið, en ef svo fer, sem mér þykir nú
líklegast, að eg andist, þá gerið mér kistu og látið mig fara
fyrir borð, og verður þetta annan veg en eg hugði, að vera
myndi, ef eg skal eigi koma til Íslands og nema þar land. Þér
skuluð bera kveðju mína Grími, syni mínum, þá er þér finnist,
og segið honum það með, ef svo verður, að hann kemur til
Íslands, og beri svo að, þótt það muni ólíklegt þykja, að eg
sé þar fyrir, þá taki hann sér þar bústað sem næst því, er eg
hefi að landi komið."

Litlu síðar andaðist Kveld-Úlfur; gerðu skipverjar hans svo
sem hann hafði fyrir mælt, að þeir lögðu hann í kistu og
skutu síðan fyrir borð.

Grímur hét maður, sonur Þóris, Ketils sonar kjölfara, kynstór
maður og auðugur; hann var skipverji Kveld-Úlfs; hann hafði
verið aldavinur þeirra feðga og hafði verið í ferðum bæði með
þeim og Þórólfi, hafði hann og fengið reiði konungs fyrir þá
sök. Hann tók til forráða skipið, eftir er Kveld-Úlfur var
dauður.

En er þeir voru komnir við Ísland, þá sigldu þeir sunnan að
landi; þeir sigldu vestur fyrir landið, því að þeir höfðu það
spurt, að Ingólfur hafði sér þar bústað tekið; en er þeir
komu fyrir Reykjanes og þeir sáu firðinum upp lúka, þá stefna
þeir inn í fjörðinn báðum skipunum. Veður gerði hvasst og
væta mikil og þoka; skildust þá skipin. Sigldu þeir inn eftir
Borgarfirði, til þess er þraut sker öll; köstuðu þá akkerum,
til þess er veður lægði og ljóst gerði; þá biðu þeir flæðar;
síðan fluttu þeir skipið upp í árós nokkurn; sú er kölluð
Gufuá. Leiddu þar skipið upp eftir ánni, svo sem gekk; báru
síðan farm af skipinu og bjuggust þar um hinn fyrsta vetur.

Þeir könnuðu landið með sæ, bæði upp og út; en er þeir höfðu
skammt farið, þá fundu þeir í vík einni, hvar upp var rekin
kista Kveld-Úlfs; fluttu þeir kistuna á nes það, er þar varð,
settu hana þar niður og hlóðu að grjóti.