Eg ch. 26

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Guttormur hét maður, sonur Sigurðar hjartar; hann var
móðurbróðir Haralds konungs; hann var fósturfaðir konungs og
ráðamaður fyrir landi hans, því að konungur var þá á barns
aldri, fyrst er hann kom til ríkis. Guttormur var hertogi
fyrir liði Haralds konungs, þá er hann vann land undir sig,
og var hann í öllum orustum, þeim er konungur átti, þá er
hann gekk til lands í Noregi. En er Haraldur var orðinn
einvaldskonungur yfir landi öllu og hann settist um kyrrt, þá
gaf hann Guttormi, frænda sínum, Vesturfold og Austur- Agðir
og Hringaríki og land það allt, er átt hafði Hálfdan svarti,
faðir hans. Guttormur átti sonu tvo og dætur tvær. Synir hans
hétu Sigurður og Ragnar, en dætur hans Ragnhildur og Áslaug.

Guttormur tók sótt; en er að honum leið, þá sendi hann menn á
fund Haralds konungs og bað hann sjá fyrir börnum sínum og
fyrir ríki sínu; litlu síðar andaðist hann.

En er konungur spurði andlát hans, þá lét hann kalla til sín
Hallvarð harðfara og þá bræður, sagði, að þeir skyldu fara
sendiför hans austur í Vík; konungur var þá staddur í
Þrándheimi.

Þeir bræður bjuggust til ferðar þeirrar sem veglegast; völdu
sér lið og höfðu skip það, er þeir fengu best; þeir höfðu það
skip, er átt hafði Þórólfur Kveld-Úlfsson og þeir höfðu tekið
af Þorgísli gjallanda. En er þeir voru búnir ferðar sinnar,
þá sagði konungur þeim erindi, að þeir skyldu fara austur til
Túnsbergs; þar var þá kaupstaður. Þar hafði Guttormur haft
aðsetu.

"Skuluð þið," sagði konungur, "færa mér sonu Guttorms, en
dætur hans skulu þar upp fæðast, til þess er eg gifti þær;
skal eg fá menn til að varðveita ríkið og veita meyjunum
fóstur."

En er þeir bræður voru búnir, þá fara þeir leið sína og
byrjaði þeim vel; komu þeir um vorið í Vík austur til
Túnsbergs og báru þar fram erindi sín; taka þeir Hallvarður
við sonum Guttorms og miklu lausafé. Fara þeir, þá er þeir
eru búnir, aftur á leið; byrjaði þeim þá nokkurum mun seinna,
og varð ekki til tíðinda í þeirra ferð, fyrr en þeir sigla
norður um Sognsæ byr góðan og bjart veður og voru þá
allkátir.