HSig ch. 91

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Riddarar tuttugu riðu fram af þingamannaliði fyrir fylking
Norðmanna og voru albrynjaðir og svo hestar þeirra.

Þá mælti einn riddari: "Hvort er Tósti jarl í liðinu?"

Hann svarar: "Ekki er því að leyna. Hér munuð þér hann
finna."

Þá mælti einn riddari: "Haraldur bróðir þinn sendi þér kveðju
og þau orð með að þú skyldir hafa grið og Norðimbraland allt,
og heldur en eigi viljir þú til hans hneigjast, þá vill hann
gefa þér þriðjung ríkis alls með sér."

Þá svarar jarl: "Þá er nokkuð annað boðið en ófriður og
svívirðing sem í vetur. Hefði þá verið þetta boðið þá væri
margur maður sá á lífi er nú er dauður og betur mundi þá
standa ríki í Englandi. Nú tek eg þenna kost, hvað vill hann
þá bjóða Haraldi konungi Sigurðarsyni fyrir sitt starf?"

Þá mælti riddarinn: "Sagt hefir hann þar nokkuð frá hvers
hann mun honum unna af Englandi. Sjö fóta rúm eða því lengra
sem hann er hærri en aðrir menn."

Þá segir jarl: "Farið nú og segið Haraldi konungi að hann
búist til orustu. Annað skal satt að segja með Norðmönnum en
það að Tósti jarl fari frá Haraldi konungi Sigurðarsyni og í
óvinaflokk hans þá er hann skyldi berjast í Englandi vestur.
Heldur skulum vér allir taka eitt ráð, deyja með sæmd eða fá
England með sigri."

Þá riðu aftur riddarar.

Þá mælti Haraldur konungur Sigurðarson við jarl: "Hver var
þessi hinn málsnjalli maður?"

Þá segir jarl: "Það var Haraldur konungur Guðinason."

Þá mælti Haraldur konungur Sigurðarson: "Of lengi vorum vér
þessu leyndir. Þeir voru svo komnir fyrir lið vort að eigi
mundi þessi Haraldur kunna segja banaorð vorra manna."

Þá segir jarl: "Satt er það herra. Óvarlega fór slíkur
höfðingi og vera mætti svo sem þér segið. Sá eg það að hann
vildi mér grið bjóða og ríki mikið en eg væri banamaður hans
ef eg segði til hans. Vil eg heldur að hann sé minn banamaður
en eg hans."

Þá mælti Haraldur konungur Sigurðarson til sinna manna:
"Lítill maður var þessi og stóð steigurlega í stigreip."

Svo segja menn að Haraldur konungur Sigurðarson kvað vísu
þessa:

Fram göngum vér

í fylkingu

brynjulausir

undir blár eggjar.

Hjálmar skína.

Hefkat eg mína.

Nú liggr skrúð vort

að skipum niðri.

Emma hét brynja hans. Hún var síð svo að hún tók á mitt bein
honum og svo sterk að aldrei hafði vopn á fest.

Þá mælti Haraldur konungur Sigurðarson: "Þetta er illa kveðið
og mun verða að gera aðra vísu betri."

Þá kvað hann þetta:

Krjúpum vér fyr vopna,

valteigs, brakan eigi,

svo bauð Hildr, að hjaldri,

haldorð, í bug skjaldar.

Hátt bað mig, þar er mættust,

menskorð bera forðum,

hlakkar ís og hausar,

hjálmstofn í gný málma.

Þá kvað og Þjóðólfur:

Skalka eg frá, þótt fylkir

falli sjálfr til vallar,

gengr sem guð vill, ungum

grams erfingjum hverfa.

Skínnat sól á sýnni,

snarráðs, en þá báða,

Haralds eru haukar gervir

hefnendr, konungsefni.