HSig ch. 36

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Haraldur konungur var maður ríkur og stjórnsamur innanlands,
spekingur mikill að viti svo að það er alþýðu mál að engi
höfðingi hafi sá verið á Norðurlöndum er jafndjúpvitur hafi
verið sem Haraldur eða ráðsnjallur. Hann var orustumaður
mikill og hinn vopndjarfasti. Hann var sterkur og vopnfær
betur en hver maður annarra svo sem fyrr er ritað.

En þó er miklu fleira óritað hans frægðarverka. Kemur til
þess ófræði vor og það annað að vér viljum eigi setja á bækur
vitnislausar sögur. Þótt vér höfum heyrt ræður eða getið
fleiri hluta þá þykir oss héðan í frá betra að við sé aukið
en þetta sama þurfi úr að taka. Er saga mikil frá Haraldi
konungi sett í kvæði þau er íslenskir menn færðu honum
sjálfum eða sonum hans. Var hann fyrir þá sök vinur þeirra
mikill. Hann var og hinn mesti vinur hingað til allra
landsmanna. Og þá er var mikið hallæri á Íslandi þá leyfði
Haraldur konungur fjórum skipum mjölleyfi til Íslands og kvað
á að ekki skippund skyldi vera dýrra en fyrir hundrað
vaðmála. Hann leyfði utanferð öllum fátækum mönnum þeim er
sér fengju vistir um haf. Og þaðan af nærðist land þetta til
árferðar og batnaðar. Haraldur konungur sendi út hingað
klukku til kirkju þeirrar er hinn helgi Ólafur konungur sendi
við til, er sett var á alþingi. Þvílík minni hafa menn hingað
Haralds konungs og mörg önnur í stórgjöfum er hann veitti
þeim mönnum er hann sóttu heim.

Halldór Snorrason og Úlfur Óspaksson, þeir er fyrr var getið,
komu í Noreg með Haraldi konungi. Þeim var ólíkt farið að
mörgu. Halldór var manna mestur og sterkastur og hinn
fríðasti. Það vitni bar Haraldur konungur honum að hann hafi
verið þeirra manna með honum er síst brygði við voveiflega
hluti. Hvort er það var mannháski eða fagnaðartíðindi eða
hvað sem að hendi kom í háska þá var hann eigi glaðari og
eigi óglaðari, eigi svaf hann meira né minna eða drakk eða
neytti matar en svo sem vandi hans var til. Halldór var maður
fámæltur og stirðorður, bermæltur og stríðlundaður og ómjúkur
en það kom illa þá við konung er hann hafði gnóga aðra með
sér göfga menn og þjónustufulla. Dvaldist Halldór litla hríð
með konungi. Fór hann til Íslands, gerði þar bú í
Hjarðarholti, bjó þar til elli og varð gamall.