HSig ch. 35

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá fór Haraldur norður og hafði sex tigu skipa og voru flest
stór og hlaðin mjög af herfangi er þeir höfðu tekið um
sumarið. En er þeir komu norður fyrir Þjóðu þá kom Sveinn
konungur ofan af landi með her mikinn. Hann bauð þá Haraldi
konungi að berjast og ganga á land. Haraldur konungur hafði
lið meir en hálfu minna. Hann bauð þó Sveini konungi að
berjast á skipum við sig.

Svo segir Þorleikur fagri:

Bauð, sá er bestrar tíðar

borinn varð und Miðgarði,

ríkri þjóð að rjóða

randir, Sveinn, á landi.

Þó lést heldr, ef héldi

hvatráðr konungr láði,

á byrjar val berjast

bilstyggr Haraldr vilja.

Eftir þetta sigldi Haraldur norður fyrir Vendilskaga. Bægði
þeim þá veður og lögðu undir Hlésey og lágu þar um nótt. Þá
gerði mjörkva sælægjan. En er morgnaði og sól rann upp þá sáu
þeir annan veg á hafið sem eldar nokkurir brynnu. Þá var það
sagt Haraldi konungi.

Þá sá hann og mælti þegar: "Láti tjöld af skipunum og taki
menn róður. Danaher mun kominn að oss. Mun hroðið myrkvanum
þar sem þeir eru. Mun sól skína á drekahöfuð þeirra, þau er
gulllögð eru."

Svo var sem Haraldur sagði.

Þar var þá kominn Sveinn Danakonungur með óvígjan her. Reru
þá hvorirtveggju sem mest máttu. Danir höfðu skip árfljótari
en Norðmanna skip voru bæði sollin og sett mjög. Dró þá saman
með þeim. Þá sá Haraldur að eigi mundi hlýða svo búið. Dreki
Haralds konungs fór síðast allra skipa hans.

Þá mælti Haraldur konungur að kasta skyldi fyrir borð viðum
og láta á koma klæði og gripi góða. Logn var svo mikið að
þetta hóf fyrir straumi. En er Danir sáu fé sitt reka á
hafinu þá viku þeir þar til er fyrstir fóru, þótti þetta
dælla að taka er laust flaut en sækja inn um borð að
Norðmönnum. Dvaldist þá eftirróðurinn. En er Sveinn konungur
kom eftir þeim með sitt skip eggjaði hann og kvað skömm mikla
vera, svo mikinn her sem þeir höfðu, er þeir skyldu eigi fá
tekið þá er þeir höfðu lítið lið og eiga vald þeirra. Þá tóku
Danir og hertu róðurinn í annað sinn.

En er Haraldur konungur sá að meira gengu skip Dana þá bað
hann sína menn létta skipin og bera fyrir borð malt og hveiti
og flesk og höggva niður drykk sinn. Stóð þá við um hríð. Þá
lét Haraldur konungur taka víggyrðla og verpla og tunnur er
tómar voru og kasta fyrir borð og þar með herteknum mönnum.
En er það rak allt saman á sjánum þá bað Sveinn konungur
hjálpa mönnum og var svo gert. Í þeirri dvöl dró sundur með
þeim. Sneru þá Danir aftur en Noregsmenn fóru leið sína.

Svo segir Þorleikur fagri:

Allt um frá eg hve elti

Austmenn á veg flausta

Sveinn, en siklingr annar

snarlundaðr hélt undan.

Fengr varð Þrænda þengils,

þeir létu skip fleiri,

allr á éli sollnu

Jótlandshafi fljóta.

Sveinn konungur veik aftur flotanum undir Hlésey, hitti þar
sjö skip af Norðmönnum. Það var leiðangurslið og bændur
einir. En er Sveinn konungur kom að þeim þá báðu þeir sér
griða og buðu fé fyrir sig.

Svo segir Þorleikur fagri:

Sætt buðu seggja drottni

siklings vinir mikla.

Svöfðu hjaldr þeir er höfðu

hugstinnir lið minna.

Og snarráðir síðan

sókn, er orðum tókust,

önd var ýta kindum

óföl, bændr dvöldu.