HSig ch. 15

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Um þá sömu nótt gengu þeir Haraldur að þeim herbergjum er
María svaf í og tóku hana í brott með valdi.

Síðan gengu þeir til galeiða Væringja og tóku tvær
galeiðurnar, reru síðan inn í Sjáviðarsund. En er þeir komu
þar er járnrekendur lágu um þvert sundið þá mælti Haraldur að
menn skyldu skipast til ára á hvorritveggju galeiðinni en
þeir menn er eigi reru skyldu allir hlaupa aftur í galeiðina
og hafa hver húðfat sitt í faðmi sér. Renndu svo galeiðurnar
upp á járnrekendur. Þegar er festi og skriðinn tók af þá bað
Haraldur alla menn hlaupa fram í. Þá steypti galeið þeirri er
Haraldur var á og stökk sú af járnum við riðinn en önnur
sprakk er reið á járnunum og týndist þar mart en sumt var
tekið af sundi. Með þessu komst Haraldur út af Miklagarði,
fór svo inn í Svartahaf.

Og áður en hann sigldi frá landi setti hann upp á land
jungfrúna og fékk henni gott föruneyti aftur til Miklagarðs,
bað hana þá segja Zóe frændkonu sinni hversu mikið vald hún
hafði á Haraldi eða hvort nokkuð hefði drottningar ríki fyrir
staðið að hann mætti fá jungfrúna.

Þá sigldi Haraldur norður í Ellipalta, fór þaðan allt um
Austurríki.

Í þessum ferðum orti Haraldur gamanvísur og eru saman sextán
og eitt niðurlag að öllum. Þessi er ein:

Sneið fyr Sikiley víða

súð. Vorum þá prúðir.

Brýnt skreið, vel til vonar,

vengis hjörtr und drengjum.

Vætti eg minnr að motti

muni enn þinig nenna.

Þó lætr Gerðr í Görðum

gollhrings við mér skolla.

Því veik hann til Ellisifjar dóttur Jarisleifs konungs í
Hólmgarði.