HGráf ch. 11

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Guðröður konungur Bjarnarson hafði sér fengið gott kvonfang
og maklegt. Þau áttu son er Haraldur hét. Hann var sendur til
fósturs upp á Grenland til Hróa hins hvíta, lends manns.
Sonur Hróa var Hrani hinn víðförli. Voru þeir Haraldur mjög
jafnaldrar og fóstbræður.

Eftir fall Guðröðar föður síns flýði Haraldur er kallaður var
hinn grenski fyrst til Upplanda og með honum Hrani fóstri
hans og fáir menn með þeim. Dvaldist hann þar um hríð með
frændum sínum.

Eiríkssynir leituðu mjög eftir þeim mönnum er í sökum voru
bundnir við þá og þeim öllum mest er þeim var uppreistar af
von.

Það réðu Haraldi frændur hans og vinir að hann færi úr landi
í brott. Haraldur grenski fór þá austur til Svíþjóðar og
leitaði sér skipanar og að koma sér í sveit með þeim mönnum
er í hernað fóru og fá sér fjár. Haraldur var hinn
gervilegsti maður.

Tósti hét maður í Svíþjóð er einn var ríkastur og göfgastur í
því landi, þeirra er eigi bæru tignarnafn. Hann var hinn
mesti hermaður og var löngum í hernaði. Hann var kallaður
Sköglar-Tósti. Haraldur grenski kom sér þar í sveit og var
með Tósta um sumarið í víkingu og virtist Haraldur hverjum
manni vel. Haraldur var eftir um veturinn með Tósta.

Sigríður hét dóttir Tósta, ung og fríð og svarkur mikill. Hún
var síðan gift Eiríki Svíakonungi hinum sigursæla og var
þeirra sonur Ólafur sænski er síðan var konungur í Svíþjóð.
Eiríkur varð sóttdauður að Uppsölum tíu vetrum síðar en
Styrbjörn féll.