BjH ch. 12

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú bjóst Björn til vistar með Þórði og fór á Hítarnes með
þrjá gangandi gripi, hesta tvo og hund. Hann reið hesti og
hafði annan í togi. Eftir lét hann fé sitt í Hólmi. Þórður
tók vel við honum og setti hann hið næsta sér og bað menn nú
einkum að vel skuli þeir á meðal ganga og hétu menn um það
góðu en flestum þótti þarvist Bjarnar kynleg. Og þó líður nú
stund og horfist vænlega á með þeim.

Það er sagt um öndverðan vetur kemur Þórður að máli við
Oddnýju og spyr hversu þá mun sýslum gegna. "Er nú mart á
höndum," segir hann, "og þyrfti að allir væru að nokkuru
nýtir."

Ey liggur í Hítará, gagnauðig bæði að selveri og eggveri, og
þar voru sláttur í og sæði.

"Nú munu karlar og konur fara til að skrýfa korn," segir
hann, "en þú verður að vera heima því að sauður mun heim
rekinn í dag og verður þú nú við að leita að mjólka þótt þú
sért óvön."

Hún mælti: "Sé eg þá allmaklegan mann til að moka kvíarnar og
skaltu það gera."

"Rangt mælir þú nú," segir Þórður, "því að eg hefi meiri önn
fyrir okkru búi en þú," og rennur honum í skap og drap hendi
sinni hægri á kinn henni.

Björn var skammt í frá og heyrði hvað þau ræddu og kvað vísu:

Snót biðr svein hinn hvíta

svinn að kvíar innan,

reið era Rínar glóðar

ranglát, moka ganga.

Harðla nýt, sú er heitir,

Hlökk miðs vita Rökkva,

sprund biðr út að andar,

Eykyndill, mig skynda.

Þórður fór til verks en Oddný mjólkaði ekki ásauðinn enda
mokaði Þórður ekki kvíarnar. En eigi góð þótti Þórði vísan er
Björn kvað en þó var það nú fyrst kyrrt.

Nokkuru síðar er það sagt að Þórður kom inn og hann sá að
Björn átti tal við konur. Það var um kveld og var Björn kátur
við þær. Þórður kvað þetta:

Út skaltu ganga,

illr þykir mér

gleymr þinn vera

við griðkonur.

Sitr þú á öftnum

er vér inn komum,

jafnauðigr mér,

út skaltu ganga.

Björn mælti: "Hafa viltu enn þann bragarháttinn sem fyrr
meir", og kvað vísu í mót:

Hér mun eg sitja

og hátt vel kveða,

skemmta þinni

þjóðvel konu.

Þá mun okkr eigi

til orðs lagið,

er eg heill í hug,

hér mun eg sitja.

Sá atburður varð enn einu sinni litlu síðar um kveld að
Þórður kom inn og gekk hljótt og vildi vita hvað fyrir væri.
Hann heyrði mannamál og þóttist vita að þau Björn og Oddný
ræddust við og hleraði ef hann mætti heyra hjal þeirra. Björn
varð og var við og segir Oddnýju að Þórður hleraði til hvað
þau ræddu. Hún kunni þess enga þökk og gekk í brott og blés
við hátt en Björn kvað vísu:

Eykyndill verpr öndu

orðsæll og vill mæla,

brúðr hefr bestar ræður

breksöm, við mig nekkvað.

En til Jarðar orða

ölreyrar gengr heyra

lítill sveinn og leynist

launkárr og sest fjarri.

Þórði hugnar eigi við Björn um kveðskapinn en þó er nú kyrrt
og hyggur sitt hvor.

Það var eitt kveld að þau voru í stofu að Þórður setur
Oddnýju í kné sér og er blíður við hana, vill vita hvernin
Birni bregður við. Hann kyssir hana og lét fylgja vísu:

Muna mun Björn að Birni

bauga Grund úr mundum,

snót hin snerriláta,

slapp Hítdælakappa.

Skapað var mér, en mjórar

muna þrjótr konu njóta,

ráð er slíkt til snúðar,

sveigar þöll að eiga.

"Svo var," segir Björn, "að eg varð að láta þetta kvonfang en
gerst hefir það í okkrum viðskiptum að eg vænti að þér muni
seint fyrnast," og kvað vísu:

Þat mun þér, er mætti

þín sveit liði mínu

þar fyr Þrælaeyri,

Þórðr, eimuni, forðum

og frá auði miklum

ódrengila genguð.

Bart, þótt allvel ortir,

oftsinnum hlut minna.

Eigi var langt að bíða áður hann kvað:

Muna mátt hitt að hattar

halland, vann eg grandi,

lítill sveinn, um leiti

látprúðr hvar þú dúðir

og frá byrjar blakki

brátt, sem orka máttir,

annars snauðr en æðru,

ills kunnandi runnuð.

Og enn þykir Birni eigi fullgert í mót því er Þórður minnti
hann á um sakirnar og hældist er hann hafði hlotið konuna en
Björn varð lausa að láta, og kvað enn vísu:

Hefnt tel eg þess að þessa

þornteigar gekkst eiga,

þín er í þurrð að einu,

Þórðr, vegsemi, skorðu.

Þér á Oddaeyri

undan mínum fundi

brúar und bakka lágum

Brenneyja láguð, skreyja.

Nú er þetta kyrrt og þykir nú hvorumtveggja verr en áður.
Eitt sinn kvað Björn vísu þessa:

Sátt við, sveinn hinn hvíti,

sviftr auði og giftu,

áðr var eg odds við hríðir,

öfund í Sólundum.

Þá er raungetinn reyttag,

rusilkvæðr, af þér bæði,

heldr var gráleikr goldinn

gauri, knörr og aura.

Eigi líkaði Þórði vísan sem von var og gerist nú fátt og
gneypt á með þeim.

Eitt kveld var það sagt að Björn sat hjá Oddnýju og söðlar
því á ofan að hann kvað vísu þessa til Þórðar:

Þá mun þunnrar blæju

þöll vestarla und fjöllum,

Rindr vakti mig mundar,

manns þíns getu sanna

ef gæti son sæta

sunnu mars við runni,

von hét eg réttrar raunar,

ríklunduð mér glíkan.

Nú nemur staðar fyrst um kveðskap þeirra og eigast ekki við.