Band ch. 5

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er frá því að segja að Oddur býr mál þetta til
þings og kveður heiman búa. Það verður til tíðinda að
maður andast úr kvöðinni. Oddur kveður annan í staðinn.
Fara menn nú til þings og er þar kyrrt framan til dóma.
Og er dómar fara út hefir Oddur fram vígsmálið og tekst
honum það greitt og er nú boðið til varna. Skammt í brott
frá dómunum sátu þeir höfðingjarnir, Styrmir og Þórarinn,
með flokk sinn.

Þá mælti Styrmir við Þórarin: "Nú er til varna boðið
um vígsmálið. Eða viltu nokkur andsvör veita þessu máli?"

Þórarinn segir: "Engu mun eg mér þar af skipta því mér
sýnist Odd nóg nauðsyn til reka að mæla eftir slíkan mann
sem Vali var en sá fyrir hafður að eg ætla að sé hinn
versti maður."

"Já," segir Styrmir, "eigi er maðurinn góður víst en
þó er þér nokkur vandi á við hann."

"Ekki hirði eg það," segir Þórarinn.

Styrmir mælti: "Á hitt er að líta að yðvart vandræði
mun verða og þá miklu meira og torveldara ef hann verður
sekur og sýnist mér ásjámál vera og leitum í nokkurra
ráða því að sjáum við báðir vörn í málinu."

"Fyrir löngu sá eg það," segir Þórarinn, "og líst mér
þó eigi ráðlegt að seinka málið."

Styrmur mælti. "Til þín kemur þó mest og það munu menn
tala að þér verði lítilmannlega ef fram fer málið en
vörnin sé brýn. Er það og mála sannast að vel væri þótt
Oddur vissi að fleiri eru nokkurs verðir en hann einn.
Treður hann oss alla undir fótum og þingmenn vora svo að
hans eins er getið. Sakar eigi að hann reyni hversu
lögkænn hann er."

Þórarinn segir: "Þú skalt ráða og þér mun eg að veita.
En eigi er þetta góðvænlegt og mun illan enda eiga."

"Ekki má að því fara," segir Styrmir, sprettur upp og
gengur að dómnum, spyr hvað þar fari fram málum manna.
Honum er það sagt.

Styrmir mælti: "Svo er háttað Oddur að varnir eru
fundnar í máli þínu og hefir þú rangt til búið málið,
kvatt heiman tíu búa. Er það lögleysa. Áttir þú það á
þingi að gera en eigi í héraði. Ger nú annaðhvort, gakk
frá dóminum við svo búið eða vér munum færa fram
vörnina."

Oddur þagnar og hugsar málið, finnur að satt er,
gengur frá dóminum með flokk sinn og heim til búðar. Og
er hann kemur í búðarsundið þá gengur maður í mót honum.
Sá er við aldur. Hann var í svartri ermakápu og var hún
komin að sliti. Ein var ermur á kápunni og horfði sú á
bak aftur. Hann hafði í hendi staf og brodd í, hafði síða
hettuna og rak undan skyggnur, stappaði niður stafnum og
fór heldur bjúgur. Þar var kominn Ófeigur karl, faðir
hans.

Þá mælti Ófeigur: "Snemma gangið þér frá dómum," segir
hann, "og er yður eigi einn hlutur vel gefinn að svo er
allt snarlegt og snöfurlegt um yður. Eða er hann sekur,
Óspakur?"

"Nei," segir Oddur, "eigi er hann sekur."

Ófeigur mælti: "Eigi er það höfðinglegt að ginna mig
gamlan. Eða hví mundi hann eigi sekur? Var hann eigi
sannur að sökinni?"

"Sannur víst," segir Oddur.

"Hvað er þá?" segir Ófeigur. "Eg hugði að hann mætti
bíta sökin. Eða var hann eigi banamaður Vala?"

"Engin mælir því í mót," segir Oddur.

Ófeigur mælti: "Hví er hann þá ei sekur?"

Oddur segir: "Vörn fannst í málinu og féll niður."

Ófeigur mælti: "Hví mundi vörn finnast í máli svo
auðigs manns?"

"Það kölluðu þeir að rangt væri heiman búið," segir
Oddur.

"Eigi mun það vera er þú fórst með málið," segir
Ófeigur. "En vera kann að þér sé meir lagður fésnúður og
ferðir en algott tilstilli um málaferli. En þó ætla eg að
þú berir nú eigi satt upp fyrir mig."

Oddur segir: "Eg hirði aldrei hvort þú trúir eða
eigi."

"Svo kann vera," segir Ófeigur, "en þegar vissi eg er
þú fórst heiman úr héraði að rangt var til búið málið. En
þú þóttist þér ærinn einn og vildir engan mann að spyrja.
Nú muntu og vera þér nógur einn um þetta mál. Er nú bæði
að þér mun vel takast enda er slíkum allvant um er allt
þykir lágt hjá sér." Oddur segir: "Það er þó sýnna að eigi verði að þér
gagn."

Ófeigur mælti: "Sú ein er nú hjálpin í þínu máli ef þú
nýtur mín við. Eða hversu féspar mundir þú nú vera ef
nokkur leiðrétti málið?"

Oddur segir: "Ekki sperði eg fé ef nokkur vildi ganga
í málið."

Ófeigur mælti: "Þá láttu koma í hendur karli þessum
sjóð nokkurn digran því að margra manna augu verða
féskjálg."

Oddur fær honum mikinn fésjóð.

Þá spurði Ófeigur: "Hvort var fram færð lögvörnin eða
eigi?"

"Fyrr gengum vér frá dómunum, "segir Oddur.

Ófeigur segir: "Það eina heldur fram er þú gerðir
óvitandi."

Nú skiljast þeir og gengur Oddur heim til búðar
sinnar.