Bárð ch. 2

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Bárður fór norður á Hálogaland og hafðist þar við. Hann
átti þrjár dætur við Flaumgerði konu sinni. Hin elsta hét
Helga, önnur Þórdís, þriðja Guðrún. En sem Bárður hafði
einn vetur verið á Hálogalandi þá andast Flaumgerður kona
hans og þótti honum það hinn mesti skaði. Síðan bað Bárður
Herþrúðar dóttur Hrólfs hersis hins auðga. Við henni átti
hann sex dætur. Hét ein Ragnhildur, önnur Flaumgerður,
Þóra, Þórhildur, Geirríður og Mjöll.

Nú er þar til að taka að vex að eins ófriður milli þursa
og Dumbs konungs. Þótti þeim hann afar grimmur
viðureignar. Bundust þeir þá saman og gerðu það statt með
sér að ráða hann af. Hét sá Harðverkur er fyrir þeim var.
Gekk þetta fram að þeir mættu honum einn dag á steinnökkva
einum. Voru þeir átján saman. Sóttu þeir að honum og börðu
hann með járnstöngum en hann varðist með árum og lauk með
því að Dumbur konungur féll enda hafði hann þá drepið tólf
af þeim en Harðverkur var eftir og þeir sex saman. Gerðist
hann þá konungur yfir þeim norður þar.

Mjöll giftist aftur Rauðfeld hinum sterka syni Svaða
jötuns norðan frá Dofrum. Þau áttu þann son er Þorkell
hét. Hann var mikill og sterkur. Hann var svartur á hár og
hörund. En þegar hann hafði aldur til varð hann hinn mesti
ójafnaðarmaður.

Litlu síðar andaðist Mjöll móðir hans en Þorkell kvæntist
og fékk Eygerðar Úlfsdóttur af Hálogalandi. Móðir Eygerðar
var Þóra dóttir Mjallar Ánsdóttur bogsveigis. Fór Þorkell
þá byggðum til Hálogalands og var í nágrenni við Bárð
bróður sinn. Bjuggu þeir í firðinum Skjálfta norðarlega á
Hálogalandi.

Nokkuru síðar fóru þeir bræður norður yfir Dumbshaf og
brenndu inn Harðverk hinn sterka og þrjá tigu þursa með
honum. Síðan treystist Bárður eigi þar að festast. Fóru
þeir þá heim aftur í Skjálfta og bjuggu þar til þess er
Haraldur konungur lúfa efldist til ríkis í Noregi. Og er
hann var fullger í því starfi varð hann svo ríkur og
ráðgjarn að sá skyldi engi maður vera í milli Raumelfar
suður til Finnabús norður, sá er nokkurs var ráðandi, svo
að eigi gyldi honum skatt, jafnvel þeir sem saltið brenndu
svo sem hinir sem á mörkinni yrktu. En er Bárður frétti
þetta þóttist hann vita að hann mundi eigi heldur undan
ganga þessum hans álögum en aðrir. Vildi hann þá heldur
forláta frændur og fósturjarðir en lifa undir slíku
ánauðaroki sem hann frétti að allur almúginn var þá undir
gefinn. Kom honum það þá helst í hug að leita annarra
landa.