Hrólf ch. 35

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Ok sem leið at jólum, gerðust menn ókátir. Böðvarr spyrr
Hött, hverju þetta sætti. Hann segir honum, at dýr eitt hafi
þar komit tvá vetr í samt, mikit ok ógurligt, - "ok hefir
vængi á bakinu, ok flýgr þat jafnan. Tvau haust hefir þat nú
hingat vitjat ok gert mikinn skaða. Á þat bíta ekki vápn, en
kappar konungs koma ekki heim, þeir sem at eru einna mestir."

Böðvarr mælti: "Ekki er höllin svá vel skipuð sem ek ætlaði,
ef eitt dýr skal hér eyða ríki ok fé konungsins."

Höttr sagði: "Þat er ekki dýr, heldr er þat mesta tröll."

Nú kemr jólaaptann. Þá mælti konungr: "Nú vil ek, at menn sé
kyrrir ok hljóðir í nótt, ok banna ek öllum mínum mönnum at
ganga í nokkurn háska við dýrit, en fé ferr eptir því, sem
auðnar. Menn mína vil ek ekki missa."

Allir heita hér góðu um at gera eptir því, sem konungr bauð.

Böðvarr leyndist í burt um nóttina. Hann lætr Hött fara með
sér, ok gerir hann þat nauðugr, ok kallaði hann sér stýrt í
bana. Böðvarr segir, at betr mundi takast. Þeir ganga í burt
frá höllinni, ok verðr Böðvarr at bera hann, svá er hann
hræddr.

Nú sjá þeir dýrit. Ok því næst æpir Höttr slíkt sem hann má
ok kvað dýrit mundu gleypa hann. Böðvarr bað bikkjuna hans
þegja ok kastar honum niðr í mosann, ok þar liggr hann ok
eigi með öllu óhræddr. Eigi þorir hann heim at fara heldr. Nú
gengr Böðvarr móti dýrinu. Þat hæfir honum, at sverðit er
fast í umgerðinni, ok nú fær hann brugðit umgerðinni, svá at
sverðit gengr ór slíðrunum, ok leggr þegar undir bægi dýrsins
ok svá fast, at stóð í hjartanu, ok datt þá dýrit til jarðar
dautt niðr.

Eptir þat ferr hann þangat, sem Höttr liggr. Böðvarr tekr
hann upp ok berr þangat, sem dýrit liggr dautt. Höttr skelfr
ákaft.

Böðvarr mælti: "Nú skaltu drekka blóð dýrsins."

Hann er lengi tregr, en þó þorir hann víst eigi annat.
Böðvarr lætr hann drekka tvá sopa stóra. Hann lét hann ok eta
nokkut af dýrshjartanu. Eptir þetta tekr Böðvarr til hans, ok
áttust þeir við lengi.

Böðvarr mælti: "Helst ertu nú sterkr orðinn, ok ekki vænti
ek, at þú hræðist nú hirðmenn Hrólfs konungs."

Höttr sagði: "Eigi mun ek þá hræðast ok eigi þik upp frá
þessu."

"Vel er þá orðit, Höttr félagi. Förum vit nú til ok reisum
upp dýrit ok búum svá um, at aðrir ætli kvikt muni vera.

Þeir gera nú svá. Eptir þat fara þeir heim ok hafa kyrrt um
sik, ok veit engi maðr, hvat þeir hafa iðjat.