Hrólf ch. 34

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Síðan fór Böðvarr leið sína til Hleiðargarðs. Hann kemr til
konungs atsetu. Böðvarr leiðir síðan hest sinn á stall hjá
konungs hestum inum bestu ok spyrr engan at, gekk síðan inn í
höllina, ok var þar fátt manna. Hann sest utarliga, ok sem
hann hefir verit þar litla hríð, heyrir hann þrösk nokkut
utar í hornit í einhverjum stað. Böðvarr lítr þangat ok sér,
at mannshönd kemr upp ór mikilli beinahrúgu, er þar lá.
Höndin var svört mjök. Böðvarr gengr þangat til ok spyrr,
hverr þar væri í beinahrúgunni.

Þá var honum svarat ok heldr óframliga: "Höttr heiti ek,
Bökki sæll."

"Hví ertu hér," segir Böðvarr, "eða hvat gerir þú?"

Höttr segir: "Ek geri mér skjaldborg, Bökki sæll."

Böðvarr sagði: "Vesall ertu þinnar skjaldborgar."

Böðvarr þrífr til hans ok hnykkir honum burt ór
beinahrúgunni.

Höttr kvað þá hátt við ok mælti: "Nú viltu mér bana. Ger eigi
þetta, svá sem ek hefi nú vel um búist áðr, en þú hefir nú
rótat sundr skjaldborg minni, ok hafða ek nú svá gert hana
háva utan at mér, at hún hefir hlíft mér við öllum höggum
ykkar, svá at ekkert högg hefir komit á mik lengi, en ekki
var hún enn svá búin sem ek ætlaða hún skyldi verða."

Böðvarr mælti: "Ekki muntu fá skjaldborgina gerða lengr."

Höttr mælti ok grét: "Skaltu nú bana mér, Bökki?"

Böðvarr bað hann ekki hafa hátt, tók hann upp síðan ok bar
hann út ór höllinni ok til vatns nokkurs, sem þar var í nánd,
ok gáfu fáir at þessu gaum, ok þó hann upp allan. Síðan gekk
Böðvarr til rúms, sem hann hafði áðr tekit, ok leiddi eptir
sér Hött, ok þar setr hann Hött hjá sér, en hann er svá
hræddr, at skelfr á honum leggr ok liðr. En þó þykkist hann
skilja, at þessi maðr vill hjálpa sér.

Eptir þat kveldar, ok drífa menn í höllina, ok sjá Hrólfs
kappar, at Höttr er settr á bekk upp, ok þykkir þeim sá maðr
hafa gert sik ærit djarfan, er þetta hefir til tekit. Illt
tillit hefir Höttr, þá hann sér kunningja sína, því at hann
hefir illt eitt af þeim reynt. Hann vill lifa gjarna ok fara
aptr í beinahrúgu sína, en Böðvarr heldr honum, svá at hann
náir ekki í burtu at fara, því at hann þóttist ekki jafnberr
fyrir höggum þeira, ef hann næði þangat at komast, sem hann
er nú.

Hirðmenn hafa nú sama vanda ok kasta fyrst beinum smám um
þvert gólfit til Böðvars ok Hattar. Böðvarr lætr sem hann
sjái eigi þetta. Höttr er svá hræddr, at hann tekr eigi mat
né drukk, ok þykkir honum þá ok þá sem hann muni vera
lostinn.

Ok nú mælti Höttr til Böðvars: Bökki sæll, nú ferr at þér
stór hnúta, ok mun þetta ætlat okkr til nauða."

Böðvarr bað hann þegja. Hann setr við holan lófann ok tekr
svá við hnútunni. Þar fylgir leggrinn með. Böðvarr sendir
aptr hnútuna ok setr á þann, sem kastaði, ok rétt framan í
hann með svá harðri svipan, at hann fekk bana. Sló þá miklum
ótta yfir hirðmennina.

Kemr nú þessi fregn fyrir Hrólf konung ok kappa hans upp í
kastalann, at maðr mikilúðligr sé kominn til hallarinnlar ok
hafi drepit einn hirðmann hans, ok vildu þeir láta drepa
manninn. Hrólfr konungr spurðist eptir, hvárt hirðmaðrinn
hefði verit saklauss drepinn.

"Því var næsta," sögðu þeir. Kómust þá fyrir Hrólf konung öll
sannendi hér um.

Hrólfr konungr sagði þat skyldi fjarri, at drepa skyldi
manninn. "Hafi þit hér illan vanda upp tekit at berja
saklausa menn beinum. Er mér í því óvirðing, en yðr stór
skömm, at gera slíkt. Hefi ek jafnan rætt um þetta áðr, ok
hafi þit at þessu engan gaum gefit, ok hygg ek, at þessi maðr
muni ekki alllítill fyrir sér, er þér hafið nú á leitat, ok
kallið hann til mín, svá at ek viti, hverr hann er."

Böðvarr gengr fyrir konung ok kveðr hann listiliga. Konungr
spyrr hann at nafni.

"Hattargriða kalla mik hirðmenn yðar, en Böðvarr heiti ek."

Konungr mælti: "Hverjar bætr viltu bjóða mér fyrir hirðmann
minn?"

Böðvarr mælti: "Til þess gerði hann, sem hann fekk."

Konungr mælti: "Viltu vera minn maðr ok skipa rúm hans?"

"Ekki neita ek at vera yðarr maðr, ok munum vit ekki skiljast
svá búit, vit Höttr, ok dveljast nær þér báðir heldr en þessi
hefir setit, elligar vit förum burt báðir."

Konungr sagði: "Eigi sé ek at honum sæmd, en ek spara ekki
mat við hann."

Böðvarr gengr nú til þess rúms, sem honum líkaði, en ekki
vill hann þat skipa, sem hinn hafði áðr. Hann kippir upp í
einhverjum stað þrem mönnum, ok síðan settust þeir Höttr þar
niðr ok innar í höllinni en þeim var skipat. Heldr þótti
mönnum ódælt við Böðvar, ok er þeim inn mesti íhugi at honum.