Hrólf ch. 30

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Böðvarr er heima með móður sinni. Hún unni honum mikit. Allra
manna var hann gerviligastr ok fríðastr sýnum. Ekki var hann
mjök málkunnugr mönnum. Hann spyrr móður sína eitt sinn,
hverr faðir hans væri. Hún sagði honum líflát hans ok allan
atburð ok hversu hann varð fyrir ósköpum af stjúpmóður sinni.

Böðvarr sagði: "Illt eigum vér þessu flagði at launa."

Þá sagði hún honum, hvernig hún var neydd af drottningu at
eta af bjarnarholdinu, - "ok þat sér nú á bræðrum þínum, Þóri
ok Elg-Fróða."

Böðvarr mælti: "Eigi þætti. mér Fróða óskyldara at hefna
föður várs á þessu blauða flagði en at drepa menn saklausa
til fjár sér ok gera illvirki, ok svá þótti mér Þórir fara
undarliga í burt, at hann gerði eigi skessu þessari nokkura
áminning, ok vænti ek þat sé best ráð, at ek seti henni
nokkura áminning fyrir vára hönd."

Bera mælti: "Stilltu svá til, at hún megi eigi fjölkynngi við
koma, svá at þik megi skaða." Hann kvað svá vera skyldu.

Eptir þat fara þau Bera ok Böðvarr á konungs fund, ok nú
segir hún konungi allt, hvernig háttat er, með ráði Böðvars,
ok sýnir honum hringinn, hvern hún hafi tekit undan bógnum
dýrsins ok Björn, sonr hans, hafi áttan.

Konungr lést at vísu kenna hringinn. "Hefir mik næsta grunat,
at þetta mundi af hennar ráðum vera um kynstr þessi öll
saman, sem hér hafa við borit, en fyrir ástar sakir við
drottningu hefi ek látit kyrrt vera."

Böðvarr mælti: "Lát hana nú í burt fara, ella munu vér hefna
á henni."

Konungr kvaðst vilja bæta honum fé eptir því, sem hann vildi,
ok væri enn kyrrt, ok gefa honum ríki til forráða ok
jarlsnafn nú strax, en eptir sinn dauða konungdóm ok væri
henni ekki gert til meins.

Böðvarr kveðst ekki konungr vilja vera, heldr kvaðst hann
vilja með konungi vera ok honum þjóna. "Ertu svá fanginn
fyrir þessum óvætti, at þú heldr varla viti þínu né réttum
konungdómi, ok skal hún hér aldri þrífast upp frá þessu."

Böðvarr var þá svo ólmr við at eiga, at konungr þorði ekki at
fást við hann. Böðvarr gengr til skemmu drottningar ok hefir
í hendi skreppu nokkura. Konungr fór á eptir ok móðir hans.
En er Böðvarr kom í skemmuna, snýr hann at Hvít drottningu ok
setr belg skorpinn á höfuð henni ok dregr at hálsinum fyrir
neðan. Setti hann henni síðan vangahögg ok barði hana til
heljar með ýmisligum píningum ok dró hana svá um öll stræti.
Þótti mörgum eða flestum þar innan hallar þetta ekki verra en
hálfneytt, en konungi stórilla ok gat ekki at gert. Lét Hvít
drottning svá sitt arma líf. Var Böðvarr þá átján vetra, er
þetta var tíðenda.

Litlu síðar tekr Hringr konungr sótt ok andast. Eptir þat
tekr Böðvarr þar við ríki ok unir þar litla hríð. Síðan
stefnir hann þing við landsmenn ok talar þar á þinginu, at
hann vili burtu fara. En hann gifti móður sína manni þeim sem
Valsleitr hét, hann var þar áðr jarl, ok sitr Böðvarr í
veislunni, áðr en hann ríðr.