Hrólf ch. 31

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eptir þetta ríðr hann í burt einn saman, ok ekki hefir hann
með sér mikit gull né silfr né aðra fjrárhluti, nema hann er
vel búinn at vápnum ok klæðum. Hann ríðr nú sínum góða hesti
fyrst til hellisins eptir vísan móður sinnar. Verðr sverðit
laust, þá hann tekr til hjaltanna. Þat fylgdi því sverði, at
aldri mátti því bregða, utan þat væri mannsbani. Þat skyldi
eigi undir höfuð leggja ok eigi á hjalt reisa. Eggjar skyldi
þrisvar sinnum á allri ævi sinni brýna, ok eigi mátti bregða
annat skeið, svá var þat torsótt. Þenna mæta grip vildu þeir
bræðr allir eiga. Böðvarr sótti á fund Elg-Fróða, bróður
síns. Hann gerði umgerð at sverðinu af björk.

Ekki verðr tíðenda í ferð hans, fyrr en hann kemr aptan dags
at skála miklum. Þar réð fyrir Elg-Fróði. Böðvarr leiðir inn
hest sinn ok þykkist eiga at heimilu þat allt, er hann
þykkist þurfa. Fróði kemr heim um kveldit ok rennir illa
augum á hann. Böðvarr ferr ekki at því ok lætr hefjast við.
Svá hestarnir eigast ok illt við, ok vill hvárr reka annan af
stallinum.

Fróði tekr þá til orða: "Þetta er ofsamaðr mikill, er þorir
at setjast hér inn at ólofi mínu."

Böðvarr lét slúta höttinn ok svarar engu. Elg-Fróði stendr
upp ok bregðr skálminni ok skellir síðan upp at heptinu, ok
ferr svá tvisvar sinnum. Böðvarr bregðr sér ekki við. Í
þriðja sinn bregðr hann skálminni ok stefnir nú at honum, ok
hyggr hann, at sá maðr kunni ekki at hræðast, er kominn var;
ætlar nú hann skuli undir sér taka.

Ok sem Böðvarr sér, í hvert efni komit er, vill hann eigi
lengr bíða, stendr nú upp ok rennr undir hönd honum.
Elg-Fróði var þess harðari undir höndum, ok eigast þeir við
miklar sviptingar, ok þá ferr ofan hattr Bödvars, ok þá
kennir Fróði hann ok mælti: "Velkominn, frændi, ok höfum vit
helst lengi þessar sviptingar haft."

"Ekki sakar enn til," segir Böðvarr.

Elg-Fróði mælti: "Varligar mun þér þó enn frændi, við mik at
eiga, ef vit skulum þat þreyta, ok muntu hér enn aflsmunar
kenna, ef vit skulum eigast við ok ekki hlífast við."

Fróði bauð honum þar at vera ok eiga allt hálft við sik.
Böðvarr vill þat eigi, ok þótti honum þat illt at drepa menn
til fjár sér. Hann ferr nú á burt eptir þetta. Fróði fór á
leið með honum ok segir honum þat, at hann hafi mörgum manni
grið gefit, þeim er litlir váru fyrir sér, ok við þat
gladdist Böðvarr ok sagði hann gerði þat vel, - "ok flesta
skyldir þú í friði láta fara, þó at þér þætti nokkut við þá."

Elg-Fróði segir: "Mér eru allir hlutir illa gefnir, en þat er
þér eitt til at fara á fund Hrólfs konungs, því at þar vilja
allir vera inir mestu kappar með honum, því at stórlæti hans
er miklu meira, rausn ok hugprýði, en allra konunga annarra."

Síðan tók Fróði ok stjakaði honum. Þá mælti Fróði: "Ekki ertu
svá sterkr, frændi, sem þér hæfir.

Fróði nam sér blóð í kálfanum ok bað hann drekka, ok svá
gerir Böðvarr. Þá tók Fróði til hans í annat sinn, ok þá stóð
Böðvarr í sömu sporum.

"Helst ertu nú sterkr, frændi," sagði Elg-Fróði, "ok vænti
ek, at þér hafi komit at haldi drukkrinn, ok þú munt verða
fyrirmaðr flestra um afl ok hreysti ok um alla harðfengi ok
drengskap, ok þess ann ek þér vel."

Eptir þetta sté Fróði í bergit, er var hjá honum, allt til
lagklaufa. Þá mælti Fróði: "Til þessa spors mun ek koma hvern
dag ok vita, hvat í sporinu er; mold mun verða, ef þú verðr
sóttdauðr, vatn, ef þú verðr sjódauðr, blóð, ef þú verðr
vápndauðr ok mun ek þá hefna þín, því at ek ann þér mest
allra minna."