Hrólf ch. 22

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú búast þeir bræðr í burt, ok stoðar ekki at hamla þeim.
Aðils konungr spyrr eptir, hvert þeir ætli at fara.

Þeir kváðust ekki svá ráð hafa gert fyrir því - "en skilja
munum vér at sinni. Vil ek nú kynna mér annarra manna siðu ok
konunga, en eldast eigi hér í Svíþjóð."

Þeir ganga nú til hesta sinna ok þakka drottningu vel þann
sóma, sem hún hafði gert til Svipdags, stíga nú á hesta sína
ok ríða alla sína leið, þar til er þeir koma til föður síns,
ok spyrja hann ráða, hvat upp skal taka, -"eða hvat skulum
vér af snúa?"

Hann kallaði þat mestan frama at vera með Hrólfi konungi í
Danmörk ok köppum hans, - "ok þar er yðr vænast til nokkurs
frama til at stöðva yðvarn ofsa, því at ek hefi þat
sannspurt, at þangat séu komnir inir mestu kappar á
Norðrlöndum."

"Hvernig er honum háttat?" segir Svipdagr.

Faðir hans segir: "Svá er mér sagt frá Hrólfi konungi, at
hann sé örr ok stórgjöfull, trúfastr ok vinavandr, svá at
hans jafningi mun eigi finnast. Hann sparar eigi gull né
gersemar nær við alla, er þiggja vilja. Hann er lágligr at
líta, en mikill at reyna ok torveldr, manna fríðastr,
stórlátr við ómilda, en ljúfr og hógværr við vesala ok við
alla þá, sem ekki brjóta bág í móti honum, manna
lítillátastr, svá at jafnblítt svarar hann fátækum sem ríkum.
Svá er hann mikill ágætismaðr, at hans nafn mun eigi fyrnast,
á meðan veröldin er byggð. Hann hefir ok skattgilt alla
konunga, þá sem at eru í nánd honum, því at allir vilja honum
fúsir þjóna."

Svipdagr segir: "Hér hefir þú þá sögu at segja, at ek em
ráðinn í at fara á fund Hrólfs konungs ok allir vér bræðr, ef
hann vill taka við oss."

Svipr bóndi mælti: "Þér munuð ráða ferðum yðar ok athöfnum,
en best þætti mér, at þér værið heima með mér."

Þeir kváðu, at ekki mundi þess tjá at leita.

Síðan báðu þeir föður sinn vel lifa ok svá móður, en þeir
fara leið sína á burt ok allt þar til, er þeir kómu á fund
Hrólfs konungs. Svipdagr gekk þegar fyrir konung ok kvaddi
hann. Konungr spyrr, hverr hann væri. Svipdagr segir honum
nafn sitt ok svá allra þeira ok kveðst hafa verit með Aðils
konungi um hríð.

Hrólfr konungr mælti: "Hvar fyrir fórstu hingat, því at ekki
er mikil vinátta á milli Aðils ok várra manna?" Svipdagr
sagði: "Veit ek þat, herra. Þó vil ek leitast við at gerast
yðarr maðr, ef kostr er á, ok vér bræðr allir, en þó mun yðr
þykkja lítit koma til vár."

Konungr segir: "Ekki hafða ek þat ætlat at gera mér vini af
mönnum Aðils konungs. En fyrst þér hafið sótt á minn fund, þá
mun ek taka við ykkr, því at ek hygg, at sá hafi betr, er
ykkr vísar ekki frá, því at ek sé, at þit eruð gildir garpar.
Hefi ek spurt, at þit hafið mikla frægð unnit, drepit
berserki Aðils konungs ok unnit mörg þrekvirki önnur."

"Hvar vísar þú mér til sætis?" sagði Svipdagr.

Konungr segir: "Sitið hjá þeim manni, er Bjálki heitir, ok
látið liggja tólf manna rúm innar fyrir ykkr."

Heitit hafði Svipdagr Aðils konungi at koma til hans, áðr
hann færi í burt. Nú ganga þeir bræðr til rúms þess, sem
konungr hafði vísat þeim. Svipdagr spurði Bjálka, hví þau rúm
skyldi auð liggja innar frá þeim. Bjálki segir, at þeir siti
þar berserkir tólf konungsins, þá þeir kæmi heim. Þeir váru
þá í hernaði.

Skúr heitir dóttir Hrólfs konungs, en önnur Drífa. Drífa var
heima með konunginum ok allra kvenna kurteisust. Drífu var
vel til þeira bræðra ok þokkaði allt heldr vel fyrir þeim.

Svá fór nú fram um sumarit ok allt þar til berserkir kómu
heim um haustit til hirðarinnar. Ok eptir siðum sínum þá
gengu þeir fyrir hvern mann, þá þeir kómu í höllina, ok
spurði sá, er fyrir þeim gekk, hvárt sá teldist jafnsnjallr
honum, sem fyrir sat, ok leituðu menn sér þar ýmissa atkvæða
um þat, sem þeim þótti best sóma, ok mátti þat þó heyra á
orðum hvers, at þá þótti sik mikit vanta á at vera
jafnsnjalla.

Ok nú gengr hann fyrir Svipdag ok spyrr, hvárt hann þættist
jafnsnjallr. Svipdagr sprettr upp ok bregðr sverði ok kveðst
í engan stað ósnjallari en hann.

Berserkr mælti: "Höggðu þá í hjálminn."

Svipdagr gerði svá, ok beit ekki á, ok síðan vildu þeir
berjast.

Hrólfr konungr hljóp í milli þeira ok sagði þeim skyldi þat
ekki hlýðast ok skyldu þeir heita jafnir þaðan í frá - "ok
báðir mínir vinir."

Ok eptir þat sættust þeir ok eru jafnan á einu ráði, liggja í
hernaði ok hafa sigr, hvar sem þeir kómu.

Hrólfr konungr sendi nú menn til Svíþjóðar á fund Yrsu
drottningar, móður sinnar, ok bað hana at senda sér fé þat,
sem Helgi konungr hafði átt, faðir hans, ok Aðils konungr
hafði tekit til sín, þá er Helgi konungr var drepinn.

Yrsa kvað þat makligt, þó at hún kæmi því til áleiðis, ef
henni væri þat möguligt, - "en ef þú leitar sjálfr eptir
fénu, þá skal ek þér holl í ráðum, sonr minn, en Aðils
konungr er maðr svá féágjarn, at hann hirðir aldri, hvat hann
vinnr til þess," ok svá bað hún segja Hrólfi konungi ok sendi
honum þar með sæmiligar gjafir.