Hrólf ch. 8

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Ólöf drottning sitr nú í ríki sínu um hríð, ok hefir hennar
ofsi ok ójafnaðr aldri verið meiri en nú. Hefir hún nú á sér
varðhöld sterk eptir veisluna, sem hún gerði Helga konungi.
Þetta spyrst nú víða um lönd. Þykkir öllum in mestu ódæmi, er
hún skyldi hafa spottat slíkan konung.

Ok eigi miklu síðar heldr Helgi skipi sínu úr landi, ok í
þessari ferð kemr hann skipi sínu við Saxland, þar sem Ólöf
drottning á atsetu. Hefir hún þar mikit fjölmenni fyrir. Hann
leggr skipi sínu í einn leynivág ok mælti síðan við lið sitt,
at þeir skyldu hans þar bíða til innar þriðju sólar, en fara
þá leið sína, ef hann kæmi þá eigi aptr. Hann hafði með sér
kistur tvær, fullar af gulli ok silfri. Hann fær sér vándan
búning ystan klæða.

Síðan ferr hann leið sína til skógar ok varðveitir þar féit,
gekk síðan í burt ok í nánd við höll drottningar. Hann hittir
einn þræl hennar fyrir sér ok spyrr hann tíðenda burt úr
landi. Hann segir frið góðan, þrællinn, ok spyrr, hverr hann
væri.

Hann lést vera einn stafkarl, "en þó hefir mér til handa
borit mikill fjárfundr í mörkinni, ok líst mér ráðligt at
sýna þér, hvar féit er," ganga nú aptr til skógar, ok sýnir
honum féit, ok þykkir þrælnum mikils vert, hvert happ hann
hefir sótt.

"Hversu fégjörn er drottning?" segir stafkarl. Þræll segir
hún væri kevnna féágjörnust.

"Þá mun henni líka," segir stafkarl, "ok mun hún þykkjast
þetta fé eiga, er ek hefi hér fundit, því at þetta mun land
hennar. Skal nú ekki gera happ sitt at óhappi, ok skal eigi
leyna fé þessu, ok skal drottning skapa mér af þann hlut, sem
hún vill, ok mun mér þat best gegna, eða hvárt mun hún vilja
þat til vinna at sækja hingat féit?"

"Þat ætla ek," segir þrællinn, "ef með leynd er at farit."

"Hér er men ok hringr, er ek vil gefa þér," segir karl, "ef
þú kemr henni einni hingat í skóginn, en ek skal setja þar
ráð við, ef henni mislíkar til þín." Þessu ráða þeir ok
kaupa.

Ferr hann nú heim ok segir drottningu, at hann hafi fundit fé
mikit í skógi, svá at þat er margra manna sæla, ok biðr hana
skyndiliga fara með sér eptir fénu.

Hún segir: "Ef þetta er satt, sem þú segir, þá mun þér verða
at þessari sögn gæfa, ella höfuðbani, en þó áðr at ek hefi
reynt þik at trúlyndum manni, þá mun ek trúa þessu, er þú
segir"

Hún sýnir nú þat, at hún sé fégjörn, ok ferr með honum á
launungu á náttarþeli, svá at engi maðr veit nema þau tvau.
Ok er þau koma í skóginn, er Helgi þar fyrir ok grípr hana
höndum ok segir þá vera skapligan fund þeira at hefna sinnar
svívirðingar.

Drottning sagðist hafa illa breytt við hann, - "ok vil ek þat
nú allt bæta við þik, ok gerðu til mín brúðkaup sæmiligt."

"Nei," sagði Helgi, "eigi skal þér þess kostr. Skaltu fara
til skipa með mér ok vera þar þá stund, sem mér líkar, því at
ek nenni eigi fyrir metnaðar sakir at hefna þér engu, svá
illa sem ek var leikinn ok háðuliga."

"Þér munuð nú ráða verða at sinni," sagði hún.

Konungr hvíldi hjá drottningu margar nætr. Ok eptir þat ferr
drottning heim, ok er henni nú þvílíkt hefnt sem nú var sagt,
ok unir hún stórilla við hag sinn.