Hrólf ch. 7

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Fyrir Saxlandi réð í þann tíma ein drottning, er Ólöf hét.
Hún var á þá leið sem herkonungar. Fór hún með skjöld ok
brynju ok gyrð sverði ok hjálm á höfði. Þannig var hennni
háttat: væn at yfirliti, en grimm í skapi ok stórmannlig. Þat
var mál manna, at sú væri bestr kostr í þann tíma á
Norðrlöndum, er menn höfðu spurn af, en hún vildi þó engan
mann eiga. Helgi konungr fréttir nú til drottningar þeirar
innar stórlátu ok þótti sér mikill frami í aukast að fá
þessarar konu, hvárt sem henni væri þat viljugt vel eða miðr.

Ok einhverju sinni fór hann þangat með miklu herliði. Hann
kom þar við land, er þessi in ríka drottning réð fyrir, ok
kemr þar á óvart. Hann sendi menn sína heim til hallar ok
biðr at láta segja Ólöfu drottningu, at hann vili þar veislu
þiggja með sínu liði. Sendimenn segja þetta drottningu, ok
kom þetta á hana óvart, ok var engi kostr liði at safna. Tók
hún þá þenna af, sem betr var, at hún býðr Helga konungi til
veislu með öllu liði sínu.

Helgi konungr kemr nú til veislunnar ok skipar hásæti hjá
drottningu, drekka nú bæði samt um kveldit, ok skortir þar
ekki neitt, ok fann engi ógleði á Ólöfu drottningu.

Helgi konungr mælti til drottningar: "Svá er háttat," sagði
hann, "at ek vil, at vit drekkum brullaup okkart í kveld. Er
hér nú ærit fjölmenni til þess, ok skulum vit bæði byggja
eina rekkju í nótt."

Hún sagði: "Of brátt, herra, þykkir mér at þessu farit, en
eigi þykkir mér annarr maðr kurteisligri en þú, ef ek skal
þat verða upp at taka at þýðast karlmann, enda vænti ek, at
þér vilið þat eigi með svívirðingu gera."

Konungr sagði, at henni væri þat makligt fyrir dramblæti sitt
ok stórlæti, -"at vit búum nú bæði saman slíka stund sem mér
líkar."

Hún sagði: "Kjósa munum vér hér fleiri vára vini, ok get ek
nú ekki at gert, ok munu þér hljóta at ráða, ok munu þér
sæmiliga til vár gera.

Var þá drukkit fast um kveldit ok lengi á nótt fram, ok er
drottning allkát, ok finnr engi annat á henni en hún hyggi
allgott til ráðahagsins. Ok um síðir er honum fylgt til
sængr, ok var hún þar fyrir. Konungr hafði drukkit svá fast,
at hann fell þegar sofandi niðr í hvíluna. Drottningin neytir
nú þessa ok stingr honum svefnþorn.

Ok sem allir menn eru í burtu gengnir, þá stendr drottning
upp. Hún rakaði þá af honum hárit allt ok neri í tjöru. Síðan
tók hún eitt húðfat ok lét þar í koma nokkur klæði. Eptir þat
tekr hún konunginn ok reifar hann innan í þessu húðfati.
Síðan fær hún til menn ok lætr flytja hann til sinna skipa.
Hún vekr þá upp menn hans ok segir, at konungr þeira sé til
skipa kominn ok vili sigla, því at nú sé kominn góðr byrr.
Þeir hlupu upp, hverr sem skjótast mátti, ok váru ölóðir ok
vissu ógerla, hvat þeir höfðust at. Svá kómu þeir skipa ok
sáu hvergi konunginn, en eitt húðfat sáu þeir þar komit
ógurligt. Vilja þeir nú forvitnast, hvat í er, ok bíða svá
konungsins, ætla hann muni koma nokkut síðar. En þá þeir hafa
leyst, finna þeir þar í konung sinn svívirðiliga leikinn.
Hrýtr þá í burtu svefnþorninn, ok vaknar konungr þá eigi við
góðan draum ok er nú í illu skapi til drottningar.

En í annan stað er þat at segja, at Ólöf drottning safnar
liði um nóttina, ok skortir ekki fjölmenni, ok sér Helgi
konungr sér nú ekki færi á hana at leita. Þeir heyra nú
lúðragang ok herblástr á landit upp. Sér konungr, at sá muni
vera vænstr at halda í burt sem skjótast. Er þá ok góðr byrr.
Siglir Helgi konungr nú heim í sitt ríki með þessa sneypu ok
svívirðing ok unir stórilla ok hugsar opt, hversu hann megi
fá á drottningu hefnt.