Bós ch. 11

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þar er nú til máls at taka, at þeir Herrauðr ok Bósi kómu
heim í Gautland hálfum mánuði síðar en þeir Siggeirr sigldu í
burt. Sakna þeir nú vinar í stað ok taka nú ráðagerðir sínar,
ok sótti Bósi föður sinn at ráðum, en hann sagði, at þeir
mundu verða of seinir, ef þeir söfnuðu liði miklu, ok því
sagði hann, at þeir mundu heldr ná konungsdóttur með
djúpsettum ráðum ok snörum atburðum, ok var nú þetta ráðit,
at þeir bjuggu eitt skip ok á þrjá tigi manna. Smiðr skyldi
nú fara með þeim ok hafa alla forsögn um þeira ferð. Karl
lagði þeim mörg ráð ok þau Busla. Sigldu þeir nú, þegar þeir
váru búnir. Smiðr hafði byr ávallt, þá er hann stýrði, ok
varð þeira ferð með meira flýti en líkendi mundi á þykkja, ok
kómu þeir nú vánum bráðara austr á Glæsivöllu ok lögðu skipi
sínu undir einn eyðiskóg. Smiðr hafi hulinshjálm yfir skipi
þeira.

Þeir gengu á land upp Herrauðr ok Bósi. Þeir kómu at húsabæ
litlum ok kyrfiligum. Þar bjó karl ok kerling. Þau áttu
dóttur væna ok vel kunnandi. Bóndi bauð þeim nætrgreiða; þat
þágu þeir. Þar váru góð hýbýli.

Þeim var unninn góðr beini, ok váru tekin upp borð ok gefit
mungát at drekka. Bóndi var fálátr ok óspurull. Bóndadóttir
var þar mannúðigust, ok skenkti hún gestum. Bósi var glaðkátr
ok gerði henni smáglingrur; hún gerði honum ok svá í móti.

Um kveldit var þeim fylgt at sofa, en þegar at ljós var
slokit, þá kom Bögu-Bósi þar, sem bóndadóttir lá, ok lyfti
klæði af henni. Hún spurði, hvat þar væri, en Bögu-Bósi sagði
til sín.

"Hvat viltu hingat?" sagði hún.

"Ek vil brynna fola mínum í vínkeldu þinni," sagði hann.

"Mun þat hægt vera, maðr minn?" sagði hún; "eigi er hann vanr
þvílíkum brunnhúsum, sem ek hefi."

"Ek skal leiða hann at fram," sagði hann, "ok hrinda honum á
kaf, ef hann vill eigi öðruvísi drekka."

"Hvar er folinn þinn, hjartavinrinn minn?" sagði hún.

"Á millum fóta mér, ástin mín," kvað hann, "ok tak þú á honum
ok þó kyrrt, því at hann er mjök styggr."

Hún tók nú um göndulinn á honum ok strauk um ok mælti: "Þetta
er fimligr foli ok þó mjök rétt hálsaðr."

"Ekki er vel komit fyrir hann höfðinu," sagði hann, "en hann
kringir betr makkanum, þá hann hefir drukkit."

"Sjá nú fyrir öllu," segir hún.

"Ligg þú sem gleiðust," kvað hann, "ok haf sem kyrrast."

Hann brynnir nú folanum heldr ótæpiliga, svá at hann var allr
á kafi. Bóndadóttur varð mjök dátt við þetta, svá at hún gat
varla talat. "Muntu ekki drekkja folanum?" sagði hún.

"Svá skal hann hafa sem hann þolir mest," sagði hann, "því at
hann er mér oft óstýrinn fyrir þat hann fær ekki at drekka
sem hann beiðist."

Hann er nú at, sem honum líkar, ok hvílist síðan. Bóndadóttir
undrast nú, hvaðan væta sjá mun komin, sem hún hefir í
klofinu, því at allr beðrinn lék í einu lauðri undir henni.

Hún mælti: "Mun ekki þat mega vera, at folinn þinn hafi
drukkit meira en honum hefir gott gert ok hafi hann ælt upp
meira en hann hefir drukkit?"

"Veldr honum nú eitthvat," kvað hann, "því at hann er svá
linr sem lunga."

"Hann mun vera ölsjúkr," sagði hún, "sem aðrir drykkjumenn."

"Þat er víst," kvað hann. Þau skemmta sér nú sem þeim líkar,
ok var bóndadóttir ýmist ofan á eða undir, ok sagðist hún
aldri hafa riðit hæggengara fola en þessum.

Ok eftir margan gamanleik spyrr hún, hvat manni hann sé, en
hann segir til it sanna ok spurði á móti, hvat þar væri títt
í landinu. Hún segir, at þat væri nú nýjast, at þeir bræðr
Hrærekr ok Siggeirr höfðu nát Hleiði konungssystur, en drepit
Hring konung í Gautlandi, - "ok svá eru þeir nú frægir orðnir
af för þessi, at engir þykkja nú þeim líkir í Austrvegi, ok
hefir konungr gefit systur sína Siggeir, ok er þat þó á móti
hennar vilja, ok á nú brúðlaupit at vera innan þriggja nátta.
En þeir eru svá varir um sik, at þeir hafa njósn á hverri
götu ok í hverri höfn, ok má þeim ekki á óvart koma, en þeim
þykkir aldri örvænt, nær þeir Herrauðr ok Bósi koma at vitja
meyjarinnar. Konungr hefir látit gera sér höll svá mikla, at
á henni eru hundrað dyra, ok er jafnt langt í millum allra;
hundrað manns má rúmliga sitja í millum hverra dyra; tveir
dyrverðir eru við hverjar dyrr, ok á þar engi inn at ganga,
sá sem eigi er þekktr við einhverjar dyrrnar, en þann, sem
við engar er þekktr, skal taka ok hafa í varðhaldi, þar til
at prófat er, hverr maðr hann er. Sæng stendr á miðju
hallargólfi, ok er þar fimm palla upp at ganga. Þar skal
liggja brúðrin ok brúðguminn, en hirðin öll skal vaka um
kringum, ok má þeim því ekki á óvart koma.

"Hverir eru með konungi?" segir Bósi, "þeir sem hann heldr
mest af?"

"Sá heitir Sigurðr," sagði hún, "hann er ráðgjafi konungs ok
svá mikill meistari til hljóðfæra, at hans líki er engi, þó
at allvíða sé leitat, ok þó mest á hörpuslátt. Hann er nú
farinn til frillu sinnar; hún er ein bóndadóttir her við
skóginn, ok lætr hann sauma sér klæði ok semr hljóðfæri sín."

Ok fellr þar nú tal þeira, ok sofa þau af um náttina.