Bós ch. 12

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Um morguninn snemma kemr Bósi til Herrauðar ok segir honum,
hvat hann hefir frétt um náttina, ok síðan bjuggust þeir frá
bónda, ok gaf Bósi dóttur hans fingrgull, ok fóru þeir nú at
tilvísan hennar, þar til at þeir sá þann bæ, er Sigurðr var
á. Þeir sá nú, hvar hann fór ok einn sveinn með honum ok
stefndu heim til hallarinnar. Þeir gengu nú á veginn fyrir
Sigurð. Bósi rak spjótit í gegnum hann, en Herrauðr kyrkti
sveininn til bana. Síðan fló Bósi belg af þeim báðum ok fór
síðan til skips, ok sögðu Smið, hvat þeir höfðu afrekat. Þeir
gerðu nú ráð sín. Smiðr færði Bósa í aðra nágrímuna, en fór
sjálfr í aðra ok í þann búning, sem sveinninn hafði haft, en
Bósi í þann, er Sigurðr hafði átt.

Þeir sögðu Herrauð fyrir allt, hversu hann skyldi bera sik
at, ok fara þeir nú heim til borgarinnar ok kómu at þeim
hallardyrum, sem Goðmundr konungr var fyrir. Þóttist hann þar
kenna Sigurð, ok fagnar hann honum vel ok leiðir hann inn, ok
tók hann þegar við féhirzlum konungs ok ölgögnum ok kjallara
ok hefir skipan á, hvert öl fyrst skal ganga, ok segir
byrlurum fyrir, hversu ákaft þeir skulu skenkja. Sagði hann,
at þat varðar mestu, at menn verði it fyrsta kveld sem
drukknastir, því at þar eimir lengst af. Þessu næst var
höfðingjum í sæti skipat ok brúðrin inn leidd ok á bekk sett
ok með henni margar meyjar hæverskar.

Goðmundr konungr sat í hásæti ok brúðguminn hjá honum.
Hrærekr þjónaði brúðgumanum. Eigi er greint, hversu
höfðingjum var skipat, en þess getr, at Sigurðr sló hörpu
fyrir brúðunum. En er minni váru inn borin, sló Sigurðr svá,
at menn sögðu, at eigi mundi fást hans líki, en hann kvað þar
lítit mark at fyrst. Konungr bað hann eigi af spara. Ok sem
inn kom þat minni, sem signat var Þór, þá skipti Sigurðr um
slagina, ok tók þá at ókyrrast allt þat, sem laust var,
hnífar ok borðdiskar ok allt þat, sem engi helt á, ok fjöldi
manna stukku upp ór sínum sætum ok léku á gólfinu, ok gekk
þetta langa stund. Því næst kom þat minni inn, er helgat var
öllum Ásum. Sigurðr skipti þá enn um slagina ok stillti þá
svá hátt, at dvergmála kvað í höllunni. Stóðu þá upp allir
þeir, sem inni váru, nema brúðguminn ok brúðrin ok
konungrinn, ok var nú allt á ferð ok för innan um alla
höllina, ok gekk því langa stund.

Konungr spyrr nú, hvárt hann kann nokkut fleiri slagi, en
hann segir eftir vera nokkura smáleika ok bað fólkit hvílast
fyrst. Settust menn nú til drykkju. Sló hann þar Gýgjarslag
ok Drömbuð ok Hjarrandahljóð. Því næst kom inn Óðins minni.
Þá lauk Sigurðr upp hörpunni. Hún var svá stór, at maðr mátti
standa réttr í maganum á henni; hún var öll sem á gull sæi.
Þar tók hann upp hvíta glófa gullsaumaða. Hann sló nú þann
slag, sem Faldafeykir heitir, ok stukku þá faldarnir af
konunum, ok léku þeir fyrir ofan þvertréin. Stukku þá upp
konurnar ok allir menninir, ok engi hlutr var þá sá, at kyrr
þoldi.

En er þetta minni var af gengit, kom inn þat minni, er signat
var Freyju, ok átti þat síðast at drekka. Tók Sigurðr þá þann
streng, er lá um þvera strengina, ok bað konung búast við
Rammaslag. En konungi brá svá við, at hann stökk upp ok svá
brúðguminn ok brúðrin, ok léku nú engir vakrara en þau, ok
gekk þessu langa stund. Smiðr tók nú í hönd brúðinni ok lék
allra vakrast. Hann tók borðbúnað af stólnum ok kastaði upp í
sængina, þegar hann sá sér færi á.

En frá Herrauði er þat at segja, at hann lætr menn sína meiða
öll þau skip, sem með sjónum váru, svá at ekki var sjófært.
Suma hafði hann heima í borginni, ok báru þeir til sjóvar
gull ok gersemar, er Smiðr hafði lagit þeim til handargagns.
Var nú mjök húmat. Sumir váru uppi á höllunni ok skynjuðu,
hvat inni var, ok drógu út um gluggann þat, sem upp var
kastat í sængina, en sumir færðu til skipa ok sneru stöfnum
frá landi.