ıoꝛvarþ̅ h. k̅r h̅ aꞇꞇı ıııı. konoꝛ eıɴ heꞇ alꝼhılꝺꝛ. ſ. þ͛a h. heðıɴ. oɴoꝛ h. ſęreıþ̅. þ̅ra ſ. heꞇ hvmlv̅gꝛ. ın þrıþıa h. ſınríoþ. þ̅a ſ. heꞇ hꝩ̅lıngr. ıoꝛvarþ̅ k̅r haꝼðı þᷤ heıꞇ ſt͛engꞇ áꞇ eıga þa kono e͛ h̅ vıſ
ſı vęnſta. ̅ ſpvrþı aꞇ ſvaꝼnır k̅. aꞇꞇı ꝺoꞇ̨ ṿęṇallra ꝼegrſta ſv h. ſıgrlıɴ. Jþm̅ꝺr h. ıarl h̅ſ aꞇlı vͬ h̅ſ. ſ. er ꝼoꝛ aꞇ bıþıa ſıgrlıɴar ꞇ hanꝺa k̅ı. h̅ ꝺvalþız veꞇr la̅gꞇ mþ̅ ſvaꝼnı k̅ı. Ꝼránmaʀ h. þar ıarl ꝼoſt ſıgrlıɴar. ꝺ. hanſ h. alóꝼ Jarlıɴ ręþ aꞇ meꝩıar vͬ ſꝩnıaꞇ ⁊ ꝼóꝛ ıarl̅. heı̅. aꞇlı ıarlſ ſ. ſtoþ eıɴ ꝺag vıþ lvnꝺ noccoꝛn eɴ ꝼvgl ſaꞇ ılımono̅ vṗı ꝩꝼ͛ h̅o̅ ⁊ haꝼꝺı heꝩrꞇ ꞇ aꞇ h̅ſ. m̅. kꜹlloþo vęnſtar kó
noꝛ þęr e͛ hıoꝛvarþ̅ k̅. aꞇꞇı. ꝼvglıɴ qͣcaþı eɴ aꞇlı lꝩꝺꝺı. hvaꞇ h̅ ſagꝺı. h̅ q̲ᷓ.
hiorvarþr het konvngr haɴ atti iiii. konor eiɴ het alfhildr. ſonr þeira het heðiɴ. oɴor het ſęreiþr. þeira ſonr het hvmlvngr. in þriþia het ſinríoþ. þeira ſonr het hꝩmlingr. Hiorvarþr konvngr hafði þes heit ſtrengt át eiga þa kono er haɴ viſſi vęnſta. H aɴ ſpvrþi at ſvafnir konvngr. atti dot̨vr vęnallra fegrſta ſv het ſigrliɴ. Jþmvndr het iarl hanſ atli var hanſ. ſonr er for at biþia ſigrliɴar til handa konvngi. haɴ dvalþiz vetr langt meþ ſvafni konvngi. Fránmaʀ het þar iarl foſtri ſigrliɴar. dottir hanſ het alóf Jarliɴ ręþ at meꝩiar var ſꝩniat oc fór iarliɴ. heim. atli iarlſ ſonr ſtoþ eiɴ dag viþ lvnd noccorn eɴ fvgl ſat ilimonom vppi ꝩfir hanom oc hafdi heꝩrt til at hanſ. meɴ. kꜹlloþo vęnſtar kónor þęr er hiorvarþr konvngr. atti. fvgliɴ qvacaþi eɴ atli lꝩddi. hvat haɴ ſagdi. haɴ qvaþ.
Hjörvarðr hét konungr. Hann átti fjórar konur. Ein hét Álfhildr; sonr þeira hét Heðinn. Önnur hét Særeiðr; þeira sonr hét Humlungr. In þriðja hét Sinrjóð; þeira sonr hét Hymlingr. Hjörvarðr konungr hafði þess heit strengt að eiga þá konu er hann vissi vænsta. Hann spurði að Sváfnir konungr átti dóttur allra fegrsta; sú hét Sigrlinn. Iðmundr hét jarl hans. Atli var hans sonr er fór að biðja Sigrlinnar til handa konungi. Hann dvalðiz vetrlangt með Sváfni konungi. Fránmarr hét þar jarl, fóstri Sigrlinnar; dóttir hans hét Álöf. Jarlinn réð að meyjar var synjað ok fór jarlinn heim. Atli jarls sonr stóð einn dag við lund nokkurn en fugl sat ílimunum uppi yfir hánum ok hafði heyrt til að hans menn kölluðu vænstar konur þær er Hjörvarðr konungr átti. Fuglinn kvakaði en Atli hlýddi hvað hann sagði. Hann kvað:
