þat var hugr minn var þialva æigi vænt at þræẏta ſkiotꝼærí við han̅n en þat er þu ꝺrakt
aꝼ hoꝛnínu ok þotti þer ſeint líða en þat veít tru mín at þa varð þat unꝺꝛ er ek munꝺa æigi
trua at vera mættí anna enꝺ͛er hornſinſ var ut i haꝼi en þat ſat tu æigi en nu er þu kemr
til ſęvarens þa mun tu ſia mega hvern þurð þu heꝼer ꝺꝛukkit a ſionum þat eru nu ꝼiǫꝛur
kallaðar ok enn mælti hann æigi þottí mer hitt minna vert er þu lẏpter upp kettínum ok þer ſatt
at ſegia þa hræꝺꝺuz aller þeir er ſa er þu lẏpter aꝼ ioꝛðu æinum ꝼætínum enn ſa kottr
var æigi ſem þer ſẏnꝺiz þat var miðgarðz oꝛmr er liggꝛ um lonꝺ ǫll ok vannz honum varla lengꝺ
til að ioꝛðina tækí ſpoꝛðꝛ ok hꝼuð ok sua langt ſeillꝺiz þu upp at ſkamt var þa til hímínſ
Enn hitt var ok mikit unꝺꝛ um ꝼangit er þu ſtoðt sua lengi við ok ꝼell æigi mei en a kne ǫðrum
ꝼætí er þu ꝼekkz við elli ꝼyrir þvi at æingí heꝼer ſa voꝛðit ok eingí mun verða eꝼ gamall
verðꝛ at æi komi ellín ǫllum til ꝼallz ok er nu þat ſatt at ſegía at ver munum ſkiliaz ok mun
þa betr hvarra tveggiu hanꝺar at þer komið æigi opta mik at ꝼinna ek mun enn annat
ſinn veria borg mína með þilikum velum eða oðꝛum sua að ekki vallꝺ munu þer a mer ꝼa enn er
þoꝛr hæẏrði þeſſa tǫlu greip hann til hamarſenſ ok bregði a lopt enn er hann ſkal ꝼramm reiða þa ser
hann hvergi utgarða loka ok þa ſnẏz hann aptr til borgarennar ok ætlaz þat ꝼyrir at briota borgina
þa ſier hann þar vǫllu viða ok ꝼagra en enga borg Snẏz hann aptr ok ꝼerr leið ſína til þeſſ er
hann kom aptr i þꝛuðvanga en þat er ſatt at ſegia at þa haꝼði hann rꜳðit ꝼyrir ser at leita til
eꝼ ſaman mætti vera ꝼunꝺi þeira miꝺgarðz oꝛmſ ſem ſiðaʀ varð nu ætla ek at eíngi
kunni þer ꝼramarr at ſegia ꝼra þeſſi ꝼerð þoꝛſ þa mælti Gangleri Allmikkill er utgarðaloki ꝼyrir ſier enn
með velum ok ꝼiolkẏngi ꝼerr hann miǫk enn þat ma ſia at hann er mikill ꝼyrir ser at hann attí hirðmenn
þa er mikinn matt haꝼa eða hvart heꝼer þo ekki þeſſ heꝼnt
Haaʀ ſvarar sua æigi er þat okunnikt þott æigi ſe ꝼræði menn er þo leiðrettí þeſſa ꝼerðina er
nu var ꝼra ſagt ok ꝺvalðiz ekki lengí heima aðꝛ hann bioz sua ſkẏnꝺiliga til ꝼerðar at hann
haꝼði æigi haꝼrana ok ekki ꝼoꝛunæẏti gekk hann ut um ꜳſgarð sua ſem ungr ꝺꝛengꝛ ok kom æinn
aptan at kvellꝺi til iǫtunſ æinſ ſa het ẏmer þorr ꝺualðiz þar að giſtingu um nottína en i
ꝺagan ſtoð ẏmer upp ok klæꝺꝺiz ok bioz at roa a ſæ til ꝼiſkíar enn þo upp ok var ſkiott
buinn ok bað at ẏmer ſkẏllꝺí lata hann roa með ser en ẏmer ſagði at litil lið ſemð munꝺí at
honum vera er hann litill ok ungmenní æítt ok mun þik kala eꝼ ek ſit sua lengi ok utarlega ſem ek
em vanr enn þoʀ ſagði at hann munꝺí roa mega ꝼyrir þvi langt ꝼra lanꝺi at æigi var viſt hvart
hann munꝺi ꝼẏ beiðaz at roa utan ok reiꝺꝺiz þo iotnínum sua at þa var buið at hann
munꝺi þegar lata hamarenn ſkella honum enn hann let þat við beraz ꝼyrir þi at hann hugði þa at ræẏna
aꝼl ſitt i oðꝛum ſtað hann ſpurði ẏmí hvat þeir ſkẏllꝺu haꝼa at beitum en ẏmer bað hann