ꝺroma ok baðu enn ulꝼinn ræẏna ſik við þann ꝼiǫtur ok tolðu hann verða munꝺu agiætan
míok aꝼ aꝼli eꝼ ſlik ſtoꝛſmiðí mætti æigi hallꝺa honum enn ulꝼrinn hugſaði at þerſi ꝼioturr
var ſterkr miok ok þat með at honum haꝼði aꝼl vaxit ſiðan er hann bꝛaut læðíng kom þat i hug at hann
munꝺi verða at leggia ſik i hættu eꝼ hann ſkẏllꝺi ꝼrægr verða ok liet leggia a ſik ꝼioturinn
ok er æser tǫlðuz buner þa hriſti ulꝼrinn ſik ok lauſt ꝼiotrinum a ioꝛðína ok knuðiz ꝼaſt að ſpẏrner
við bꝛaut ꝼiǫturinn sua at ꝼiarrí ꝼlugu bꝛotín sua ꝺrap hann ſik oꝛ ꝺꝛoma þat er ſiðan haꝼt ꝼyrir oꝛðtak
at læẏſi oꝛ læðingi eða ꝺꝛepi oꝛ ꝺroma þa er einn hverr lutr er akaꝼlega ſottr
Epter þat ottuðuz æserner at þeir munꝺu æigi ꝼa bunꝺit ulꝼínn þa ſenꝺi allꝼoðꝛ þann er ſkirner
er neꝼnꝺꝛ ſenꝺi maðr ꝼræẏſ oꝼan i ſvartalꝼa heim til ꝺverga nokkua ok liet gera ꝼiotur
þann er gleiꝼner heiter hann var gꝛr aꝼ .vi lutum aꝼ ꝺẏn kattarenſ ok aꝼ ſkeggi konunar aꝼ rotum
bergſinſ ok aꝼ ſinum biarnarenſ aꝼ anꝺa ꝼiſkſínſ ok aꝼ ꝼuglſ hráka ok þot tu viter æigi aðꝛ þeſſi
tiðinꝺi þa mat tu ꝼinna her ſonn ꝺæmí at æigi er logit at þer ſieð mun tu haꝼa at konan heꝼer
æigi ſkegg ok eingi ꝺẏnr verðꝛ aꝼ hlaupi kattarens ok æigi eru rætr unꝺer berginu ok þat veit trua mín
at Iaꝼn ſatt er þat allt er ek heꝼí ſagt þer þo at þeir ſe ſumer luter er þu matt æigi ræẏna þa mælti Gangleri
þetta ma ek at viſu ſkilia at ſatt er þeſſa luti ma ek ſia er þu heꝼer nu til ꝺæma tekið enn
hvern veg varð ꝼiotuʀenn ſmiðaðꝛ har ſagði þat kann ek þer vel ſegía Fioꝛtuʀenn varð ſlettr ok blꜹtr
ſem ſilki ræma ok sua trauſtr ok ſterkr ſem nu ſkal tu hæẏra þa er ꝼioturrinn var ꝼærðꝛ aſunum þokðu
þeir vel ſenꝺi manni ſitt erenꝺí þa ꝼoꝛu æserner ut í vatn þat er amſvartner heiter i holm
þann er lẏngví er kallaðꝛ ok kolluðu með ser ulꝼínn ſẏnꝺu honum ſilki banꝺit ok baðu hann ſlita
ok ſogðu vera nokkuru trauſtara enn likinꝺi þætti a vera ꝼyrir ꝺigrleikſ ſaker ok ſellꝺi hverr oðꝛum
ok træẏſtí með hanꝺaꝼlí enn þo quaðu þeir ulꝼínn ſlita munꝺu þa ſagði ulꝼrinn sua litz mer a þenna
ꝺregil ſem enga ꝼrægð muna ek aꝼ hliota þoat ek ſlita i ſunꝺꝛ sua miott banꝺ enn eꝼ þat er
goꝛt með liſt ok vél þo at þat ſẏniz litið þa kemr þat banꝺ æigi a mína ꝼætr þa ſogðu æserner
at hann munꝺi ſkíot ſlíta miott ſilkí banꝺ er hann haꝼði ꝼẏ brotið ſtoꝛa iarnꝼiotra enn eꝼ þu
ꝼærr æigi þeira banꝺ ſlitið þa mun tu ekki hræꝺa mega guðín ſkulo ver mega þa læẏſa þik
Ulꝼrinn ſagði eꝼ þer bínꝺit mik sua at ek ꝼæ æigi læẏſt mik þa munu þer sua ætla at mer mun ſeint vera at taka
aꝼ ẏðꝛ hialp oꝼuſſ em ek at lta þetta banꝺ a mik leggia enn hellꝺꝛ en þer ꝼrẏið mer
hugar þa leggi æinn ẏðar honꝺ ſína i munn mer at þetta ſe ꝼalſlauſt goꝛt enn hverr aſanna ſa
til annarſ ok þotte a ver tvꜹ vanꝺꝛæðí ok villꝺi eíngí ſína honꝺ ꝼramm ſelía ꝼẏʀ en tẏr let ꝼramm
hægri hǫnꝺ ſína ok leggr i munn ulꝼinum enn er ulꝼrinn ſpẏrner þa harðnaði banꝺít ok þvi harðara
er bꝛauz um þvi ſkarpara var banꝺít þa hlogu aller nema tẏr hann let honꝺ ſina
þa er æserner ſa at ulꝼrinn var bunꝺinn at ꝼullu þa toku þeir ꝼeſtína er oꝛ var ꝼiotrinum