A l.mattigr guð ſkapaði i upphaꝼi himín ok ioꝛð ok alla þa
lut er þeim ꝼẏlgía ok ſiðarſt menn tua er ætter eru ꝼra komnar
aꝺam ok euo ok ꝼiolgaðiz þeira kẏnſloð ok ꝺꝛeꝼðiz um hæim
allan Enn er ꝼram liðu ſtunꝺer þa viaꝼnaðiz mannꝼolkið
voro sumer goðer ok rett trvaꝺer enn micklu ꝼleiri ſneruz þa epter
girnꝺum heímſínſ ok vræktv guðſ boðoꝛð ok ꝼyrir þi ꝺꝛekti
guꝺ heiminum i ſiovar gangi ok ǫllum kẏkvenꝺum heimſinſ nema þeim er í oꝛkínni voro
með noa Epter noa ꝼloð liꝼðu .viij. menn þeir er heiminn bẏgðu ok komv ꝼra þeim ætter
ok varð enn ſem ꝼẏ at þa er ꝼiolmentiz ok bẏgðiz verollꝺin þa var þat allr ꝼíolði mannꝼolkſenſ
er elſkaði agirní ꝼiar ok metnaðar en aꝼræktvz guðſ hlẏðní ok sua mikit gerðiz
at þvi at þeir villꝺu æigi neꝼna guð en huerr munꝺi þa ꝼra ſegia sonum þeira ꝼra guðs
ſtoꝛmerkium sua kom at þeir tẏnꝺu guðs naꝼní ok uiðaz um uerollꝺína ꝼanz æigi ſa maðr er
ꝺæili kẏnni a ſkapara ſinum en æigi at ſiðꝛ veitti guð þeim iarðlegar gipter ꝼe ok ſælu er
þeiꝛ ſkẏllꝺu við uera i heíminum miðlaði hann ok ſpektina sua at þeir ſkilꝺv alla iarðlega luti
ok allar græiner þær er ſia matti loptzinſ ok iarðarennar þat hugſuðu þeir ok unꝺꝛuðuz
hui þat munꝺi gegna er ioꝛðin ok ꝺẏrín ok ꝼuglarner hoꝼðu ſaman eðli í
ſumum lutum ok þo ulik at hættí þat var æitt eðli at ioꝛðin var graꝼen i ham ꝼialltínꝺum
ok ſpratt þar vatn upp ok þurꝼtí þar æigi lengra at grava til vaz en i ꝺiupum ꝺǫlum
sua er ok ꝺẏr ok ꝼuglar at iamlangt er til bloðſ i hoꝼði ok ꝼotum Onnur natura er ſu iarðar
at a hveriu ꜳri uex a ioꝛðunni graſ ok blom ok a ſama ꜳrí ꝼellr þat allt ok ꝼolnar sua ok ꝺẏr ok
ꝼuglar at vex hꜳr ok ꝼieðrar ok ꝼellr aꝼ a hveriu áári þat er hin þriðia nattura iarðar
þa er hon er opnuð ok grauín þa grær gras a þeiri mollꝺu er ęꝼzt er a mollꝺunni Biꝛg
ok ſteina þyꝺꝺu þeir motí tǫnnum ok beínum kuikenꝺa aꝼ þeſſu ſkilðv þeir sua at ioꝛðin
væri kvik ok heꝼði liꝼ með nokkurum hætti ok viſſv þeir at hon uar ꝼurðulegha gǫmul
að allꝺar tali ok mattug i eðlí hon ꝼæꝺꝺi ǫll kẏkvenꝺi ok hon æignaðiz allt þat er
ꝺo ꝼyrir þa ſok gaꝼu þeir henni naꝼn ok tolðu ætt ſina þat ſama ſpurðu þeir aꝼ gǫmlum
ꝼrænꝺum ſinum at ſiðan er talín voro moꝛg hunꝺꝛvt vetra en gangr hímíntungla
ok ſol ok himintungl en gangr himíntungla var viaꝼn attv ſum lengra gang en ſum
Af þilikum lutum grunaði þa at nokku munꝺi vera ſtioꝛnari himíntunglanna ſa er
ſtilla munꝺi gang þeiꝛa at vilia ſinum ſialꝼſ ok munꝺi ſa vera rikr ok mattugr ok þeſſ
ventu þeiꝛ eꝼ hann reð ꝼyrir hoꝼut ſkepnunum at hann munꝺi ok ꝼẏʀi verit haꝼa enn hímíntunglín