On this page...
- No text linked to this page in database
- Texts
- Thómas saga erkibiskups1r-92v
þa skalo þer þat væl vitaat þat var æcke fyrre gort en konun grenn gaf þar til aðrtil sitt samþycki meðr goðo orlofeat þæi r tœke ver þug gio
lld epter til gerðumþi at þann tima er við hæinrekr konung r funnum z snimst i franz a mario Messo dagh magdalene sem friðr ok sǽtt var samet millim vár ok hann tok mek i sinn fornan vinskapþa kærða ek fyri honum af morgum mæinger þumer mer ok minum monnom hofðu ver it gorvarEn æinkanlega ker
ða ek þo mest ok flæstaf minum brœðrum bysk
u punum er þess dirfðuz at fyri
diarfa mina virðeng ok minnar kirkio vægsæmðdragande þat valld með sino ofbællde under seksem mer ok engum oðrum til heyrðeat kruna unga konun gOk af þi at hann skilðe þat ver a satt sem ek sagða honumþa gaf hann þat upp meðr goðuilia sialfs sins her ra doms at bysku par þesser skylldi meðr hans goðu orlofe vnder þilikarre refst ver a sem minn flutnengr oc fra mkœmð gǽte framarst fengit af siolfum her ra pauanum epter þæi m guðs rættesem oll hæilog kirkia hælldr i daghok hæilager fæðr posto lanna epter komendr skipa
ðu fyri ossok her ralega ger ðe konun grenn þe ttaat hann samþyckte eige at æins viðr mik her umnema iamnvæl het hann at hialpa mer meðr sinum styrk her tilEn Reinalldr er her til hefer mæira af folskuen hœuer skomæira af œþesam
legre bræðe uanstilltrar ræiðeen hofsæmð eþa skynsæmðœper þegar hátt uppsem hann heyrer ærkibysku penn þat segiaat konun grenn samþyckte þi at bysku parner ver i bannz
sætter Auvi auvi seger hannhuat seger þuVheyri
leg odygðok odœmelegh suiksæmd er þe tta sem þu seger upp a konun genn at hann munde gefa þer orlof til þessat bannsætia bysku pana sina vine ok hina ker azto kumpanaEþa hann munde lofa þérat reka þa sua ranglega af sinum sœmþumuttan alla sanna sok er við varo uigslu sunar hansSann
lega kom honum þe tta huarke j hugh ne i hiarta at hann uillde þe tta mæla þi siðr ger ahitt er helldr sannara at þu uæizt þek sialfanuer a upphafsn
lld ept
ða ek þo mest ok flæstaf minum brœðrum b
diarfa mina virðeng ok minnar kirkio vægsæmðdragande þat valld m
ðu f
legre bræðe uanstilltrar ræiðeen hofsæmð eþa skynsæmðœper þegar hátt uppsem h
sætt
leg odygðok odœmelegh suiksæmd er þ
lega kom honu