Sentu að bræðrum ok að brynjuðum, hrinktu mik að öllum áhöfuðniðjum.
að Saxa, sunnmanna gram; hann kann helga hver vellanda; sjau hundruð manna
Kemra nú Gunnarr, kalliga ek ísal gengu áðr kvæn konungs íketil tæki.
Högna, séka ek síðan svása bræðr; sverði myndi Högni slíks harms reka,
Brá hon til botns björtum nú verð ek sjálf fyr mik synja lýta.
lófa ok hon upp um tók jarknasteina: Sé nú seggir sykn em ek orðin
Hló þá Atla hugr íbrjósti heilagliga— hvé sjá hverr velli.
er hann heilar sá hendr Guðrúnar: Nú skal Herkja til hvers ganga,
Sáat maðr armligt, hverr er það sáat, sú er Guðrúnu grandi vænti.
hvé þar áHerkju hendur sviðnuðu; leiddu þá mey í mýri fúla, svá
Frá Borgnýju ok Oddrúnu þá Guðrún sinna harma.
Heiðrekr hétkonungr; dóttir hans hét Borgný. Vilmundr hét sá er var friðill hennar.
Hon mátti eigi fæða börn áðr til kom Oddrún, Atla systir; hon hafði
verið unnusta Gunnars, Gjúka sonar. Um þessa sögu er hér kveðið:
Heyrða ek segja ísögum fornum hvé mær um kom til Mornalands;
engi mátti fyr jörð ofan Heiðreks dóttur hjálpir vinna.
Það frá Oddrún, Atla systir, að sú mær hafði miklar sóttir;
brá hon af stalli stjórnbitluðum ok ásvartan söðul of lagði.
Lét hon mar fara moldveg sléttan unz að hári kom höll standandi.
Ok hon inn um gekk endlangan sal, svipti hon söðli af svöngum
Hvað er frægst áfoldu jó ok hon það orða allz fyrst um kvað:
eða hvað er hléðst Húnalands? Hér liggr Borgný of borin verkjum, vina
Hverr hefir vísir vamms um þín, Oddrún, vittu ef þú hjálpir!
Vilmundr hét vinr leitað? Hví eru Borgnýjar bráðar sóttir?
haukstalda, hann varði mey varmri blæju, fimm vetr alla, svá hon sinn
Þær hykk mæltu þvígit fleira, gekk mild fyr kné föður leyndi.
meyju að sitja; ríkt gól Oddrún, rammt gól Oddrún, bitra galdra
Knátti mær ok mögr moldveg sporna, börn að Borgnýju.
þau in blíðu við bana Högna; það nam að mæla mær fjörsjúka
Svá hjálpi þér hollar svá að hon ekki kvað orð ið fyrra:
vættir, Frigg ok Freyja ok fleiri goð sem þú felldir mér fár af höndum.
Hnékat ek af því til hjálpar þér að þú værir þess verð aldregi;
hét ek ok efndak er ek hinig mælta að ek hvívetna
Þá nam að hjálpa skyldak þá er öðlingar arfi skiptu.
setjaz sorgmóð kona að telja böl af trega stórum: Var ek
Unða upp alin í jöfra sal, flestr fagnaði, að fira ráði.
ek aldri ok eign föður fimm vetr eina svá að minn faðir